Een paar kennissen van ons wonen in een verzorgingstehuis. Ze vinden het een verademing om onder de 'gewone' mensen te zijn. De verhalen die zij vertellen over hun woonomgeving komen mij bekend voor. Toen wij een keer een familielid opzochten in zo'n tehuis, zei hij dat ie in de wachtkamer van de dood terechtgekomen was. Hij herkende zichzelf niet in de omgeving, met al die oude mensen met gezondheidsklachten.
Afgezien daarvan heerst in zo'n tehuis een alles behalve leuke sfeer. Van een ander familielid in een ander tehuis, vernam ik hoe personeel de bewoners chanteerden. De bewoners konden vrijwillig helpen met allerlei huishoudelijke werkzaamheden. Maar wie dat weigerde, merkte dat in de verzorging. Er verdween daar ook geld van bewoners. Wie daarover zijn beklag deed, werd als zijnde 'dement' bestempeld.
Ik hoorde dat onderling de sfeer ook niet altijd even leuk is. Er zijn groepjes ontstaan, waar je nauwelijks tussen kunt komen. Soms gebeurt uitsluiting al op basis van een aankondiging, dat er een nieuwe bewoner komt.
Mij zie je dus niet in zo'n tehuis terechtkomen. Daar wil ik buiten blijven. Desnoods met geweld. Maar wie weet word ik met nog meer geweld daar naar binnen gesleept. Het leven zit immers vol verrassingen.