He tis 1 mei, de dag van de Arbeid. Toen ik vanmorgen wakker werd (het was nog lang geen 06.00 uur), begon ik de dag wat in te delen. Deels op basis van eerdere afspraken en deels ad hoc. Tijdens dat denkwerk komt het woord 'moeten' niet voor. Want ik moet niets. Oké, opletten in het verkeer, gezond en gelukkig blijven, dat moet ik dus wel.
Vandaag eerst naar de loods. Rond het middaguur ga ik een aanhangwagen ophalen. Ik heb iemand een week of wat geleden beloofd te helpen met het opruimen van overbodige spullen. Ze heeft een deel via de Weggeefhoek, een site waar gebruikte goederen een tweede kans krijgen, al weggedaan. Een deel gaat naar de Kringloop en de rest naar de Milieustraat.
De Milieustraat gaat na het middaguur open tot 16.00 uur. Dus we hebben voldoende tijd.
Zodra ik via de badkamer de huiskamer binnenloop, werp ik een blik op de kalender. Ben ik nog wat vergeten? Op de kalender staan onze afspraken, vandaar. Mijn geheugen wordt geleidelijk minder. Ik heb heel lang een bijna fotografisch geheugen gekend. Tot 2002 was ie nog in orde. Daarna was het lange tijd zeer beperkt tot zelfs niets. Zo'n 10 jaar later is het met training enigszins hersteld. Maar ik ben natuurlijk ook ouder geworden. Mijn geheugen tijdens de donkere periode is een digitale versie. In de vorm van foto's en berichtjes uit die tijd. Neemt niet weg dat ik nog steeds erg vergeetachtig ben. Het is nu eenmaal zo. Het weerhoudt mij er niet van om afspraken te maken en na te komen. Tenzij ik iets vergeet. 😆 Het is net zoals mijn andere beperkingen zo, dat ik ze vooraf ventileer als ik afspraken maak met hulpbehoevenden. Dan weten ze vooraf waar ze aan toe zijn. Om die reden zeg ik mb.t. een klus vaak dat het kan zijn dat ik op een middag één schroef ergens indraai en dan naar huis ga, maar dat het ook kan gebeuren dat ik een hele middag bezig ben. Tot op heden is dat geen probleem voor de 'klanten'. Die zijn allang blij dat ze hulp krijgen.