De kikker en de schorpioen

Al eerder schreef ik over mensen, die er heel andere gewoontes /fatsoensnormen op nahouden. Ik kon bij hen dagen lang bezig zijn, zonder dat er enige belangstelling in mijn werk / hun 'opdracht' getoond werd. Of dat ik helemaal niets aangeboden kreeg. Al was het maar een glas water, omdat de koffie te duur is (?). Ondanks dat heb ik hen toch later weer geholpen. Totdat ze plots echt iets onaangenaams doen. Zoals mij niet meer groeten of ik ze quasi trots en wat minnetjes hoor zeggen, dat ze een gratis klusjesman hebben.
Waarom ik deze mensen toch help / geholpen heb? Daar heb ik natuurlijk ook zo mijn redenen voor. Het is in wezen het bekende verhaal over de kikker en de schorpioen.
Een schorpioen staat aan de oever van een sloot. Als een kikker voorbijkomt, roept ie hem en vraagt of ie hem op zijn rug naar de overkant wil brengen. De kikker lacht en zegt : "Ne, dat doe ik niet. Hoe weet ik nou dat jij mij dan geen dodelijke steek geef? Ik wil niet dood." De schorpioen belooft de kikker plechtig, dat hij hem niet zal steken. "Want als ik dat doe, verdrink ik zelf", aldus de schorpioen. De kikker vond zijn antwoord logisch en stemde toe.
Maar als de kikker met de schorpion op zijn rug halverwege de sloot zwemt, steekt de schorpioen hem plots in de rug! De kikker gilt en schreeuwt : "Waarom doe je dit nou? Je het nog zo beloofd niet te doen!!" Waarop de schorpioen in paniek roept : "Het ging vanzelf. Ik kan er niets aan doen!"

Niet alleen schorpioenen zijn zo, mensen dus ook. Omdat ze zo zijn.