Vandaag worden de doden van WO2 herdacht. Het zijn er nogal wat. Het gaat om miljoenen mensen, waarvan een deel expliciet naar voren gehaald wordt. Dat is ten opzichte van de overige slachtoffers niet fair. Hier in Europa ligt het accent vooral op de Joden. Over de Roma, de mensen met een beperking en anderen die niet voldeden aan Hitlers eisen ten aanzien van het Arisch ras, lees en hoor ik nauwelijks iets.
De meeste doden zijn militairen en overige burgers.
En dan zijn er nog de slachtoffers die de oorlog overleefd hebben. Mensen niet alleen met fysieke maar vooral psychische gevolgen. Die hebben later ook doorgewerkt op hun nakomelingen. Kinderen die ouders hadden met oorlogsschade, merkten dat in hun opvoeding.
In hoeverre heeft die babyboom generatie daarvan schade ondervonden?
Na die oorlog was men er zo stellig over eens : "Nooit meer!" Maar die belofte is niet nagekomen. Onze 'bevrijders' hebben de wapens nooit neergelegd. Meer dan 30 landen zijn daar de dupe van geworden. De overwinning maakte de overwinnaars hebberig en bemoeizuchtig. Landen werden binnengevallen en bezet, regimes omver geworpen en oorlogen werden geïnitieerd dan wel gesteund. "Nooit meer". Belofte maakt geen schuld. Zelfs voor de nakomelingen van de groep waar men tijdens de herdenking het accent opgelegd heeft, de Joden, niet. Ze zijn vrij snel na 1945 in de voetsporen van de nazi's getreden. Zij worden gesteund door de anderen die even hard 'Nooit meer!' meeschreeuwden.