Tijdens het gezellige feest spraken mijn tafelgenoten en ik over ex- familieleden die met de noorderzon vertrokken zijn. Met de meesten van hen was sprake van een goede relatie. Die vertrok met hen met de noorderzon. Geen whatsappje, berichtje of kaartje als afscheid. Helemaal niets. Zelfs een briefje en een kaartje naar hen met een afscheidswoord is niet beantwoord.
Des te vreemder is het dan, wanneer je zo’n iemand tegenkomt en hij/zij je ook niet groet. Terwijl je daarvoor een zeer goed contact met ze had. Is het angst, verlegenheid of een gebrek aan fatsoen?
Sommigen bleken nog voor de scheiding er al een tijdje een andere partner op na te houden. Bij anderen kwam dat pas later aan het licht. De een z’n geluk is de ander z’n ongeluk. C’est (blijkbaar) la vie.