De cocker spaniël moet weer wennen aan het feit, dat niet hij, maar ik de wandelroute bepaal. Gelukkig is het geen langzame leerling, maar wel een eigenwijze. Naarmate de wandeling langer duurt, komt meneer gedwee naast mij lopen. Zoals ik dat graag wil.
Ik ben er nog niet achter, op welke tijden meneer Moos zijn grote boodschap doet. Het komt bij hem op als..... poepen. Niet dat het veel uitmaakt, want de zakjes gaan standaard mee. We gaan vier keer per dag naar buiten. Dankzij de vele bomen hier is er veel schaduw. De koele wind van zee maakt het wandelen meer dan dragelijk. Veel dragelijker dan thuis in Dronten, waar ik eerst een groot deel van de route tussen de huizen en in de zon moest afleggen.
Moos gaat daarom ook niet zo snel lopen hijgen en puffen, zoals Fenna dat deed.