Andere tijden. In de eerst 50 jaar van mijn jeugd (😀), hadden wij een nogal ouderwets beeld van het oma en opa zijn. Dat beeld was gebaseerd op onze eigen ervaringen, waarin oma en opa zich niet zo bezig hielden met hun kleinkinderen. Maar toch waren we geregeld bij hen op bezoek. We werden soms ook gestuurd door onze ouders. Het was zeker niet zo, dat oma en opa op ons pasten of zo. Oma was vaak aan het werk en opa was niet meer zo actief. Van hem herinner ik me enkel een lange wandeling naar Oud Ade en terug, omdat hij ons een ijsje beloofd had zodra wij weer thuis waren. Dat ijsje hebben wij nog steeds van hem tegoed. 😅
Op latere leeftijd, als tieners, gingen we ook naar oma en opa. Niet om over onze problemen te praten. Al was het wel zo, dat ik toen alleen nog een opa had en Sonja een oma. Zelf ging ik met mijn oudere broer gewoon even een kopje koffie drinken of zo. We waren immers gewend af en toe op bezoek te gaan. Gewoon voor de gezelligheid. Het huis op zich had ook een bepaalde aantrekkingskracht. Zelf zijn mijn broers en ik daar geboren
Er is sindsdien veel veranderd in de rollen van oma en opa. Oma en opa gingen toen wel op de kleinkinderen passen. Wij dus ook. Op zich leuk hoor. We hebben er beiden als oppas van genoten, ondanks dat ze ook zelf toen geen gemakkelijk leven hadden. Na die periode zijn we niet meer de oma en opa als voorheen. Oma en opa zijn voor de kleinkinderen een soort van EHBO post geworden, om problemen op te lossen. Daarbuiten zien ze de kleinkinderen soms op verjaardagen. Niet voor zomaar even een bezoekje (blijk van dank / respect, familie). Een schrale troost : aan de Koffietafel hoorden wij dat er nog meer oma's en opa's zijn, die met hetzelfde maatschappelijk verschijnsel te maken hebben. Andere tijden. Of zoals een ander stel zei : "Ieder voor zich en dus laten deze oma en opa het ook maar afweten."
We hebben ervoor gekozen een oma en opa te zijn. Geen EHBO post en/of psychiater, sociaalmedewerker, docent, opvoeder enz. Gewoon oma en opa. Gewoon een bezoekje waard.