Of plantentafeltjes, of krukjes. Het is maar net wat de gelukkig ontvanger ermee doet. Ik ben het overgebleven steigerhout een zinvol leven aan het geven. Ik doe het lekker thuis, met de hand. Dus geen grote zaagmachines, maar met handgereedschap en in de zon.
Ik maak voor me zelf ook zo'n voetenbankje. Niet om er als ouwe man mijn voeten op te leggen. Het is namelijk zo. Ik heb de afgelopen maanden gemerkt, dat ook gebouwen blijkbaar groeien. Omhoog, wel te verstaan. Een jaar of wat geleden heb ik diverse voorzieningen aangebracht op grijphoogte. Zowel op zolder als in het schuurtje. Wat blijkt? Ik kan er steeds moeilijker bij, tenzij ik op mijn tenen ga staan of ga staan springen.
Met een bankje van zo'n 25 cm hoog, kan ik weer een paar jaar vooruit. Hoop ik. Voordat ik begin te zagen, controleer ik het hout. Soms zit er nog een verborgen spijker of schroef in het hout. Dat metaal is niet zo vriendelijk voor de tanden van mijn zaagjes. Met voorzichtig zagen lukt het om zo'n restant metaal te ontwijken. Het is zonde om daarvoor een smalle strook hout (ter dikte van de schroef of spijker) weg te zagen. De bankjes / tafeltjes die ik maak, zijn bedoeld om weg te geven aan aardige mensen. Dus ik mag (ik
moet niets) er heel wat maken. Ik neem er de tijd voor. Het klussen is net als het autorijden : ik pauzeer op tijd vanwege mijn 'onvolkomenheden'. Als ik te lang met mij handen en/of armen werk krijg ik last van mijn reumavingers en armen- en schouderspieren. Van te veel prikkels word ik moe. Vandaar, alles met mate. Dat zei een leerkracht ook, toen hij zijn leerlingen met de meetlat sloeg.š
