Rebecca Ferguson : Make You Feel My Love

Sommige covers zijn mooier dan het origineel. Zoals dit nummer gezongen door XFactor kandidaat Rebecca.

Als de bel klinkt

Telkens als er een lelijk iemand voorbij komt, gaat ze tekeer als een dolle. Ze keft aan een stuk door en is heel lastig te corrigeren. Soms komen twee lelijkerds tegelijk voorbij, nou berg je dan maar. Met lelijkerds bedoel ik bepaalde mensen. Ze blaf niet tegen iedereen, maar tamelijk selectief met een voorkeur voor mannen.  In Fenna's ogen zijn het blijkbaar lelijkerds. Ook als de bel klinkt, gaat ze tekeer. Dan is ze niet selectief. Iedereen die aanbelt, hoort gekef.
Soms denk ik : hadden we nou maar een boxer genomen. Zo'n beest gaat in zijn hoek zitten als de bel gaat en wacht geduldig tot de volgende ronde.

Lelystad niet commercieel

De leges die Lelystad rekent voor het trouwen zijn met 100% gestegen. Van 300 naar 600 euro! Ongekend, zeker in deze crisistijd. Ik weet niet welke gemeentelijk genie dit heeft bedacht, maar het is wel de manier om de stad uit de markt te prijzen en de eigen inwoners (lees : bedrijven) te benadelen. Veel trouwlustige stellen gaan hun heil elders zoeken. En denk dan niet dat ze na de huwelijksvoltrekking terug gaan naar Lelystad. Veel te onhandig. Dus feesten doen ze ook ergens anders. Doei omzet.
Over feesten gesproken, ook die zogenaamde Kerstmarkt stelde niets voor. Oke, die in het Lelycentre mag ik wel geslaagd noemen. Maar die in het centrum van de stad was een complete ramp. Wat een ongezellige zooi met die paar her en der verspreid staande kraampjes die spullen aanboden, die niets met Kerst te maken hadden. Weer een manier om inwoners weg te jagen.
De stad slaagt er maar niet in, om eens gewoon commercieel na te denken. Daarom beschouw ik de verhuizing van de Oldtimerdag naar de Batviahaven als een pure toevalstreffer. Bataviastad trekt erg veel bezoekers. Het winkelparadijs staat bovenaan op de lijst van Nederlands meest bezochte plekken. Het Aviodrome scoort ook goed. En wat doet de gemeente Lelystad met die aantallen? Hoegenaamd niets. De kuststreek is verder nog steeds een dooie boel. Ik begrijp daarom ook niet wat al die horeca daar moet. Je zoekt in je vrije tijd toch niet de grauwe, winderige leegte op, om quasi gezellig te gaan eten? Alleen op bepaalde dagen in het weekend kan het er gezellig zijn. Bijvoorbeeld tijdens een botenshow. Maar zelfs dan is het niet even gezellig. Er komen meestal veel minder bezoekers dan verwacht.

Leve het kapitalisme!

Producenten betreuren het dat consumenten, al dan niet georganiseerd, geregeld de werkwijze van de bedrijven kritisch volgen. Jammer voor hen, omdat het voor een groot aantal  lekker goedkoop produceren is met kinderen als arbeidskrachten. Ontdekking ervan legt een bom onder hun enorme winsten. Die goedkope kinderen mogen opeens niet meer voor een schijntje 16 uur per dag werken. Nee, dan moeten die kinderen naar school. Wie zit daar als producerend bedrijf nou op te wachten?
De verkoopcijfers en de financiële markten zijn zo belangrijk, dat er zelfs mensenlevens voor opgeofferd mogen of zelfs moeten worden. Economie is wat dat betreft gelijk aan oorlog voeren. Het aantal slachtoffers is vooraf ingecalculeerd. De cijfers van het aantal kanslozen, gewonden en zelfs doden zijn verder van geen belang. Wel die van de koersen, de winsten en de bonussen.
Dat kinderen als secondaire arbeidsvoorwaarden mishandeling, onderbetaling, vernedering en geen toekomst kennen speelt geen enkele rol. De bedrijven met zo'n koloniale mentaliteit doen alles, wat in het ontwikkelde westen al decennia lang verboden is. Men maakt misbruik van lokale situaties.
Kijk maar naar de vele slachtoffers zoals die ten tijde van de gasramp in Bhopal, veroorzaakt door Union Carbide, nu DOW Chemical. Dat bedrijf is na het veroorzaken van de ramp van wereldformaat (er is niets gedaan aan de vervuiling) spoorslag er vandoor gegaan. Ook Shell gedraagt zich wat dat betreft schrijnend. Het concern geeft liever miljoenen uit aan reclamespotjes waarin het bedrijf als maatschappelijk betrokken en milieubewust wordt gepropageerd, dan dat het lokale bevolkingsgroepen helpt die geteisterd zijn door de vaak hufterige werkwijze van deze oliemaatschappij. Het bedrijf richt zich louter op de corrupte machtswellustelingen om zichzelf te verrijken.
En dat alles omwille van de cijfers, het grote geld. Een economische cultuur, die na de oorlog nadrukkelijk gepropageerd werd door de meedogenloze econoom Friedman. Hij heeft er zelfs een Nobel prijs voor gekregen. Zo erg is het gesteld met de beschaafde wereld.

Richard tegen ongewenste geluiden

Afgelopen weekend viel me op, dat een zogenaamde vierde man een laffe houding aannam toen de arbiter een verkeerde beslissing nam. Vlak voor zijn neus, tijdens de wedstrijd tussen Roda JC en ADO, raakten de voetbalschoenen van twee spelers in elkaar verstrikt. Om de boel te ontwarren cq los te trekken maakte de Roda speler trekbewegingen met zijn been. Zeker niet bedoeld om de tegenstander te trappen. Dat kon iedereen zien, behalve de scheids. De speler in kwestie kreeg een rode kaart wegens trappen. De vierde man, die er met zijn neus bovenop stond,  deed alsof zijn neus bloedde. Zo schiet het ook niet op met sportief gedrag. De KNVB schrapte later de rode kaart op grond van de tv beelden. Maar of die kaart aan die vierde man gegeven is, zal zeker niet het geval geweest zijn. Zover gaat de KNVB helaas nog niet.

Gewoon lekkere pot voetbal kijken

Het trieste geval van de doodgeschopte grensrechter is helaas niet voor iedereen aanleiding om zich sportiever en fatsoenlijker te gaan gedragen. Ik zag dat bij de agressieve Pieters van PSV en deze week weer. Dat was tijdens de bekerwedstrijd tussen Den Bosch en AZ.  Daar begon een groep Den Bosch 'supporters' oerwoudgeluiden te maken, zodra AZ speler Altidore aan de bal was. Het betrof weliswaar een minderheid van het publiek, maar de meerderheid was niet merkbaar verontwaardigd.
Ik stel me zo voor, dat in voorkomende gevallen het fatsoenlijke deel van de supporters dergelijke geluiden (inclusief het beledigen van het arbitrale trio) moet overstemmen door de naam van de overleden grensrechter te scanderen : Richard! Richard! Richard!

George de Fretes

Even de warmte opzoeken mensen!

Drie halen, weinig betalen

Onlangs was ik weer eens in de kringloopwinkel van Het Goed. Ik was er al een tijd niet geweest (druk,druk en gescheurde spieren) en het viel me direct op, dat het interieur er gelikt uitzag. De zaak gaat steeds meer lijken op een modern warenhuis. Men heeft de oude koffiehoek ontmanteld en daar recht tegenover een heus restaurant met ruimschoots voldoende tafeltjes en aanbod ingericht.
Mooi dus. Wat ook mooi is, voor mij dan,  is het feit dat de medewerkers die over de muziek gaan nog steeds niet bekend zijn met de populariteit cq de marktwaarde van bijvoorbeeld oude lp's. Dat scheelt mij weer soms tien euro! Ik zag dit keer een box met 3 lp's liggen van de Bee Gees. De lp's bevatten muziek uit de beginperiode van de Australische band van de gebroeders Gibb. Ik zag het Pickwick label (op zich al bijzonder) en het jaar : 1966. De box doet gemiddeld 15 euro op het internet. Maar bij Het Goed kostte hij me slechts 2, 75 euro. Kassa! Normaal betaal ik per lp 1 euro. Dus dan is die 2,75 voor drie lp's nog laag. Wederom : bedankt mensen!

Spiritueel leidinggeven -2-

Er komt steeds meer vraag naar spiritueel leidinggeven. Is het werkelijk een vraag of gewoon weer een hype, een push vanuit de markt van mensen die geld ruiken? Hoe dan ook, de opleidingsinstituten kunnen weer omzet maken. Veel omzet, want de cursisten zijn immers van hoger managementniveau en die volgen geen goedkope cursussen. En toch heb ik zo mijn twijfels. Veel managers hebben niets met zelfreflectie, zichzelf in de ogen kijken, laat staan in die van anderen. En liefde kennen ze alleen in betaalde vorm. Er is ook vaak verder niemand, die hen controleert en/of op de vingers tikt. Erger, thuis van de vrouw en ook van hun escortdame krijgt hij immers geregeld schouderklopjes : Goed gedaan jôh! Het is een utopie te denken dat zo'n directeur thuis op z'n sodemieter krijgt als ie vertelt dat er vijftig mensen ontslagen worden. Dus klinkt voor hem geen : "Wat ben jij een smerige hufter! Jij doet je werk niet goed en ontslaat vervolgens anderen! Neem je verantwoordelijkheid!" En helemaal niet : "Een maand lang geen seks voor jou!" want dat zet geen zoden aan de dijk. Meneer haalt zijn gerief toch op diverse andere adressen.
'Iedereen kan licht worden in de duisternis!', schreeuwt een quasi commercieel opleidingsinstituut over spiritueel leidinggeven voor het management. Maar voor veel geïnteresseerde managers betekent dat wel, dat ze dan zichzelf in de brand moeten steken om dat resultaat te kunnen bereiken. Want enige potentie tot empathie en sympathie ontbreekt hen.
Wie spiritueel leiding wil geven, moet in potentie o.a. liefde kunnen geven en ontvangen. En hoewel zo'n cursus ook betaald moet worden, gaat het over een heel andere liefde dan die tussen de directeur en zijn vroue en/of vriendinnen van Casa Puta.
De roep om echt spirituele leiderschap komt eerder vanaf de werkvloer dan van boven en/of buiten. Een bottom up situatie, waar het spirituele middenkader vervolgens klem komt te zitten tussen de werkvloer en de directie. Maar op menige feodale werkvloer mag men nog steeds niets over of tegen de directie zeggen. En laten we eerlijk zijn, hoe geloofwaardig is een duivelse baas, die een dag na zo'n cursus opeens poeslief doet? Met recht een wolf in schaapskleren.

Een boevenbende

Wie lid is van criminele organisatie loopt het risico door de werkgever te worden ontslagen. Mijn vraag is : wie bepaalt wanneer een organisatie crimineel is? Als fervent motorrijder is mij ook een paar keer gevraagd of ik lid was van een club en zo ja, welke club. Er was zelfs een directeur die vond dat ik mijn motor moest verkopen, anders kreeg ik geen baan. Zijn visie : alle motorrijders zijn of worden tuig. Dan maar geen baan bij een bedrijf met een directie met vooroordelen.
Nu is mij bekend dat ook politieke partijen criminele leden heeft. Meestal witte boorden criminelen, maar ook leden die anderen naar het leven staan, misbruik maken van, frauderen en/of corrupt zijn. Neem nou eens de PvdA. Die linkse partij heeft veel leden die hoog in de boom zitten bij zorginstellingen, woningcorporaties, scholengemeenschappen enz. Je weet wel, die maatschappelijk bedoelde instellingen, waar veel belastinggeld naartoe gaat. Veel van die bobo's belazeren de kluit, zijn grote graaiers en witte boorden boeven geworden. En..... het zijn opvallend veel leden van de PvdA. Link(s)e rakkers dus. Ik denk dan : waarom krijgen leden van de PvdA toch een baan aangeboden of worden ze niet ontslagen? Dat zelfde geldt ook voor andere partijen, zoals de VVD,  SP, het CDA en de PVV. Ook daar zijn veel boeven lid van.

Een spirituele avond

De RK kerk in Zoeterwoude (jaren 50)

Gisteravond ben ik zowaar in een RK kerk geweest. Dat was de Petruskerk hier in Lelystad in de wijk Botter. Wat was het geval? In de lokale leugenaar las ik een advertentie over een viertal bijeenkomsten over spiritualiteit voor mannen. Dat klonk mij wat mietjesachtig in de oren, maar ik heb me toch opgegeven. De doorslaggevende reden werd gevormd door de onderwerpen, die daar behandeld zouden worden.
Met als leidraad het boek 'Zeven vragen aan Augustinus', zouden deze 7 vragen op interactieve wijze besproken gaan worden. Gisteravond bevond ik me in gezelschap van 11 mannen met ruime levenservaring. Oftewel vanaf zo'n 50 jaar en ouder. Bijna iedereen had het boekje aangeschaft. Behalve ik.
Na een rondje van kennismaken en jezelf voorstellen, kwam de eerste vraag aan bod : Hoe word ik gelukkig? Er volgde een interessant gesprek met voor mij bekende en nieuwe opmerkingen. De meesten hadden het besef, dat geluk niet ontleend wordt aan materiële zaken. En dat geluk veelal gebaseerd is op iets wat eerder is gebeurd. Zelf beschouw ik het genieten van geluk als een tijdstip, waarop ik momenten van geluk uit het recente verleden reproduceer. Dat heb ik in mijn werkzaam leven vooral tijdens het vissen gedaan. Lekker ontspannen aan het water. Weer of geen weer. En altijd wat gevangen. Niet altijd vis, maar wel altijd mijn geluk. Mijn geluk wordt verbruikt door mijn geestelijk welzijn. En dus moet er bijgetankt worden. Dat bijtanken doe ik o.a. door anderen te helpen. De glinstering in hun ogen geven mij wat geluk. Eigenlijk ben ik altijd op zoek naar geluk. Anders gaat de geestelijke motor haperen en stilstaan. Dat haperen kan ook komen door vuiltjes in het systeem, ook wel tragische gebeurtenissen genoemd.
Na de koffiepauze, voor mij thee, kwam vraag twee aan de orde :  'Wie ben ik eigenlijk?' Geen directe confrontatie met mezelf, maar wel stof tot nadenken. De geplande twee uren vlogen voorbij.

Spiritueel leidinggeven -1-

Het kwam een paar keer voorbij tijdens de spirituele avond in de Petrus kerk. Een van de deelnemers was er nogal enthousiast over. Voor mij was er niets nieuws onder zon. Eerder oude koeien. Ik vertelde al eens dat mij tijdens mijn loopbaan gevraagd was of ik soms een aanhanger van Deepak Chopra was. Hierbij werd gerefereerd aan mij stijl van leidinggeven. Tot dan wist ik niet van het bestaan van Deepak, laat staan dat ik een volger zou zijn.
Tijdens het uitvoeren van de werkzaamheden in de projectensfeer, richtte ik me volledig op mijn medewerkers en een goede samenwerking en nauwelijks op deadlines en het resultaat. De laatste kwamen vanzelf. Vertrouwen hebben in en kunnen loslaten waren ook mijn ding. Ik heb me nooit een projectleider of -manager gevoeld. Ik was meer een primus inter pares. Maar natuurlijk wel de eindverantwoordelijke. Zelfs toen mij een keer een stel zogenoemde sukkels werd gepresenteerd (nb door hun eigen leidinggevende!) als medewerkers voor een project van mij, dat volgens mijn opdrachtgever gedoemd was te mislukken. Ook toen vertrouwde ik volledig op die zogenaamde sukkels van medewerkers. Maar helaas voor de opdrachtgever slaagde ook dat project. Met opgewekte, trotse, gelukkige en gemotiveerde medewerkers!
Vragen die over mijn werkwijze gesteld werden, kon ik vaak niet goed beantwoorden. Ik deed veel op gevoel in een interactieve stijl. Belangrijke meetpunten waren momenten, waarop medewerkers mij in vertrouwen namen over privé kwesties en ik te horen kreeg dat zij een prachtige baan hadden en ik een luizenbaantje. En gelijk hadden ze. Telkens weer.
Zowel in Italië als in Amerika begreep men helemaal niets van mijn werkwijze. Immers, personeel moet men hard aanpakken vond men.

Men kan een schriftelijke cursus paardrijden volgen. Maar om het beest te verzorgen en voeden zal je naar de stal moeten.  Het dier aaien, vriendelijk toespreken, verzorgen en voeren. En natuurlijk leuke ritten maken, waar je je leiderschap laat blijken. Als je dat nalaat, dan heb je ook niets aan die cursus paardrijden. Veel cursussen voor leidinggevenden gaan over stijlen, technieken en methodes. Men vergeet de basis. De factor mens. En o ja, spiritueel heeft wat mij betreft weinig tot niets uit te staan met religie.

Ook maar een mens -3-

Benelli 125 cc 'krachtei'

De eerste keer dat ik op een motor oerend hard reed, was op een Yamaha XS 650 twin in 1971. Buurjongen Bram had zijn super oude, olie lekkende BSA ingeruild voor een splinternieuwe, (toevallig ) gele Jap, die nog niet zo lang op de markt was. De tweecilinder beschikte over een SOHC blok dat een mooi geluid produceerde. Op de A4 richting Schiphol was het die zondagochtend volgens Bram erg stil. Bram had al een rit gemaakt en nodigde mij na terugkeer uit dat ook eens op zijn 650 te doen. Jawel, Bram had een groot vertrouwen in mij. Ik zei niets maar zette direct de jethelm op mijn knar, nam plaats op de 650 en reed richting Hoogmade, om daar de snelweg op te draaien. Het was inderdaad erg stil. Iedereen was blijkbaar aan het uitslapen of zat vroom in de kerk. Mijn hart bonkte in mijn strot, want tot dan had ik alleen op de 125 Benelli gereden. Deze machine was een stuk zwaarder, reageerde sneller en ik kreeg door de zithouding (rechtop) een flinke klap rijwind voor mijn kiezen. Er bevonden zich allerlei lampjes op het dashbordje. Wat een luxe. Tot aan de snelweg was het flink wennen op de Yam.
Maar eenmaal op de A4, met het gas geleidelijk aan open (wat een power!), kroop het gewicht van tussen mijn benen naar mijn borst. Ik moest me vastklemmen aan het brede stuur en mijn wangen begonnen tegen mijn gebit aan te drukken. Mijn bril werd tegen mijn pupillen geblazen. Ik dacht even aan een ontbrekend vizier. De motor trilde vreselijk. Mijn handen begonnen te tintelen. Toen de naald richting de 190 kroop, merkte ik dat de achterkant vreemd begon te doen. Ik kende de verhalen over de slechte vering en minder geschikte achterband en besloot het gas een ietsepietsie terug te schroeven. Via de afslag Schiphol ben ik gekeerd en weer terug gereden. Natuurlijk nog een keer met bijna vol gas. Wat een bike was dit zeg! Jammer dat er geen clip-ons op zaten, zodat de zithouding wat meer gebogen zou zijn. Ik begon al gelijk te denken aan een zwaardere motor. Niet wetend dat meneer Honda inmiddels een heuse viercilinder op de ontwerptafel had liggen.

Het kan weer

Vandaag kan het weer. Zwerfvuil opruimen. Ik moet bekennen dat de oogst reuze meeviel. Al moet ik ook bekennen, dat ik niet overal geweest ben en sommige plekken snel voorbijgelopen ben. Rond bepaalde verzamelcontainers is het een enorme bende. Dus daar heb ik maar de andere kant opgekeken. Op de Binnendijk word ik aangesproken door een meneer, die zijn hond uitlaat. Hij denkt dat ik van de gemeente ben. Ik geef toe dat mijn werktempo niet bepaald hoog te noemen, maar nee ik ben dus onbezoldigd vrijwilliger. Meneer beklaagt zich over het feit dat er nog zoveel bladafval op straat ligt. Hij heeft het voor een deel zelf opgeruimd en voor de rest gehoopt op de gemeentelijke inzet. Maar helaas. Zelf heb ik wel een paar keer de veegwagen gezien, maar die bestuurder rijdt als een kip zonder kop rond. Zo zag ik dat wagentje een paar keer over de Ringdijk rijden met opgetrokken bezems. Niet efficiënt en niet effectief. Elke meter dat die kar rijdt, moet er geveegd worden. Ik bedoel vanuit een oogpunt van productiviteit en rendement.
Bij ons achter (foto's) is het wat bladafval betreft ook al maanden een bende. Leuk hoor die bomen voor de deur, maar de eigenaar, de gemeente Lelystad, doet niets aan opruimen. Die laten de bewoners gewoon in de shit zitten.

Een onopgevoed kind

Onlangs hief minister Plasterk bezwerend het vingertje en zei, dat ouders hun kinderen beter moesten opvoeden. Zoiets mag je overal op de wereld zeggen, behalve in Nederland. Daar vindt men dat het voor andere ouders geldt niet jezelf.
Toch vreemd, omdat maatschappelijk gezien zo'n 61% van de ondervraagde bevolking stelt dat ze last heeft van onopgevoede mensen. De afwijzende houding ten opzichte van de opmerking van Plasterk zal ongetwijfeld veel te maken hebben met de algehele bemoeizucht in dit land, die velen zat zijn. Neemt niet weg dat inderdaad opvallend veel kinderen een nagenoeg grenzeloze opvoeding genieten. Veelal uit gemakzucht, soms uit onwetendheid (geen voorbeelden of verkeerde voorbeelden) en vaak ook uit medelijden van de ouder(s). Die kinderen gaan ook vaak naar scholen, waar ze lekker zichzelf kunnen zijn zonder bang te hoeven zijn voor enige correctie. Want discipline en regeltjes accepteren zij  en hun ouders niet.
Toch zijn er telkens momenten in het leven dat zo'n kind en later volwassene geconfronteerd wordt met zijn eigen opvoedingshiaten. Mensen die altijd maar hun zin willen krijgen, die zich nergens verantwoordelijk voor voelen, die geen rekening houden met anderen, anderen de schuld geven van hun eigen ellende en denken dat de wereld alleen om hen draait. Sommigen bereiken zelfs een leidinggevende functie. Brrrr! En als ze als volwassen, laag geschoolde mislukkeling in de maatschappij staan, dan komt de daaruit voortvloeiende ellende allemaal door die grote boze wereld om hen heen. En dus stemmen ze op een socialistische partij, de PvdA. Helaas is het nu net die partij, die nu bezwerend het vingertje heft. Die A staat namelijk nog steeds voor Arbeid en niet voor Aso's. Weer een tegenvaller.

Verliezen lijden -6-

Gelukkig gebeurden er ook leuke dingen. Ben en Karly gingen trouwen en via Robert kwam Carina in ons leven. Lichtpunten waar ik me aan vastklemde. Na mijn afscheid van de postbezorging en het Vreemdelingenwerk ben ik folders gaan bezorgen. Het zwerfvuil opruimen hield ik aan en ik hielp een paar ouderen hier in de wijk. Ik heb me in 2006 ook aangemeld voor het plukken van appels. Alle bezigheden bevielen mij best. Er stond niet al te veel druk op en ik mocht zelf invulling geven aan mijn werktijden. In de tussentijd werkte ik nog steeds aan mijn herstel o.a. via therapieën en veel bezig zijn. Ik werd ook opa. Gedurende de periode dat we op kleinzoon Tim pasten, genoot ik volop van zijn aanwezigheid. 'Samen met opa op avontuur!', zei kleine Tim geregeld. Door telkens bewust te genieten en regelmatig achterom te kijken ('dat was toch erg leuk!) begon ik weer mijn oude ik te herkennen.
In 2008 werden wij weer opa en oma, Tim kreeg een zusje, Jill. In 2009 traden Robert en Carina ook nog in het huwelijk. Kortom, toch ook veel aangename dingen passeerden de revue.
Vorig jaar heb ik in een tweewielerzaak gewerkt. Ik ben daar aangenomen met inachtneming van mijn beperkingen. Dat werk was vooral fysiek een stuk zwaarder, niet buiten maar binnen. De bijna dagelijkse onderbreking om met een bestelbus goederen weg te brengen, brak de dag. Ik heb die periode kunnen volmaken, al waren er momenten dat ik dacht : nu even rustig aan. Gelukkig had ik in die periode twee keer twee weken vrij. Voldoende om weer bij te tanken. Aan de andere kant kwam dit werk gelegen, omdat de appeloogst zwaar tegenviel. En je weet, ik zit niet graag stil.
Ik volgde nog een aanvullende therapie, om wat 'vlekjes' weg te werken. Geleidelijk aan klom ik voor de zoveelste keer langzaam uit het dal omhoog. Niet wetend dat daar boven er een flink rotsblok begon los te raken.....

De zorgsector is doodziek

Zolang de regering weigert flink in te grijpen in de gezondheidszorg, zullen de kosten (= premies) blijven stijgen. Ik schreef al eens eerder over de orthodontist, die en rekening stuurde van 67 euro, omdat Mike net 4 minuten in de stoel had gelegen voor controle door een assistente. De zorgverzekering vond dat ik me niet met de tarieven moest bemoeien. Het is maar een miniem topje van de kosten/oplichtingsijsberg die zorg heet. Onlangs stuurde een KNO arts een rekening van meer dan 1.000 euro naar de verzekeringsmaatschappij, omdat ie een oor gereinigd had. Een simpel klusje van nog geen 5 minuten, waar een huisarts nog geen 10 euro voor rekent. Maar deze specialist had, zoals veel van zijn collega's, maar even een andere code op zijn declaratie gezet. Zo leek het een zware ingreep. Alsof zijn super hoge salaris niet genoeg is. En dat is slechts een voorbeeld van een structurele werkwijze van veel specialisten.
Ook de hele situatie rond de opleiding tot specialist moet op de helling. Hoe meer aanbod, des te lager de salarissen. Maar opvallend genoeg is juist de studie geneeskunde duurder gemaakt. En uiteraard ook de farmaceutische industrie en de zorgverzekeringen aanpakken. Ook die houden de kosten bewust hoog. En niet te vergeten de manier waarop patiënten afgescheept worden, als een specialist een ernstige fout gemaakt heeft. Zelfs de NZa, de zogenaamde toezichthouder, mag wat mij betreft een flinke trap onder de kont krijgen. Cliënten zouden veel meer rechtszaken moeten beginnen tegen ziekenhuizen, artsen enz. en niet in gevecht moeten gaan met tuchtcommissies en andere instanties waar (vaak dezelfde )artsen zitting in hebben. Kortom, de zorgsector is doodziek, maar de regering blijkbaar ook.

De Rabobank is geschokt

Nu we een kijkje achter de schermen van de Rabo-wielerploeg krijgen aangeboden, bericht de bank zelf verbijsterd te zijn over het nieuws rond het gebruik van doping.
Een huichelachtige uitspraak van de Rabobank, die zelf ook niet vies is van het inzetten van onfatsoenlijke middelen om haar (bedrijfs)prestaties te vergroten.
Laten we eerlijk zijn, net als andere banken heeft de Rabo ook grof verdiend aan zaken als woekerpolissen, voorkennis en het tijdelijk parkeren van overboekingsgelden van klanten op eigen (tussen)rekeningen. Maar toen dat aan het licht kwam, heb ik vanuit Utrecht niets gehoord. Geen geschokte reactie dus naar aanleiding van de misdragingen van de eigen Rabobank witte boorden criminelen die zo met de clientèle omgingen . Natuurlijk niet, want het kwam de prestatie van de Rabobank immers ten goede.

Ook maar een mens -2-

De jaren 80, CB550 Super sport

Vermanend gebaar vanuit de Porsche

Van een vrachtwagenchauffeur hoorde ik, dat hem naar zijn rijbewijs werd gevraagd, toen ie zich net van de verdrinkingsdood had weten te redden. Zijn combinatie was na een glijpartij in het water terecht gekomen en hij lag koud met een nat pak net op de wal toen een motoragent stopte. De agent had hem ook kunnen bekeuren wegens zwemmen in verboden water. Maar daar zal de chauffeur ongetwijfeld een waarschuwing voor gekregen hebben.
Zowel voor mijn bewuste als onbewuste overtredingen heb ik respectievelijk waarschuwingen en bonnen gekregen. Sinds het halen van mijn rijbewijs in 1968 heb ik tot de dag van vandaag telkens zonder gemopper van mijn kant vijf bekeuringen mogen ontvangen. Alle met een met een laag boetebedrag. Twee met de auto en drie op de motor. Op de motor een keer door rood. Het tijdelijk verkeerslicht dat normaal automatisch bediend wordt, werd die dag handmatig bediend door een politieman. Die dag gingen er niet tien á elf voertuigen door groen, maar slechts vier. Ik reed achter een bus en had het rode licht niet verwacht en ook niet in de smiezen. Twee bonnen voor foutief parkeren met de auto en twee, auto en motor, voor te snel rijden (in beide gevallen na correctie nog geen 10 km te snel).
Aan één bekeuring ben ik ontsnapt door er als een haas vandoor te gaan. Dat was toen deze puber op zijn bromfiets aan het racen was over de singels in Leiden. Ik werd achterna gezeten door een politieauto, maar wist via de Hooigracht en wat steegjes aan een bekeuring te ontsnappen. Om later herkenning te voorkomen, heb ik de jas en broek die ik toen droeg een paar maanden niet gedragen en die grote geblokte popart spatlap (leve de 60's!) verwijderd. Hahaha! Maar later heb ik telkens mijn verantwoordelijkheid genomen.
Voor de bewuste overtredingen (te snel rijden op een motor) heb ik alleen waarschuwingen gekregen. Mijn rijstijl en de omstandigheden waren de agenten ook opgevallen en dat scheelde een paar keer een bekeuring.

Ook maar een mens

Natuurlijk ga ik zelf ook weleens in de fout. Heel soms bewust, vaker onbewust. Dat is nu eenmaal de mens eigen. En natuurlijk ben ik zodoende ook niet consequent. Net als elk ander mens.
Ik ga bewust in de fout als ik voor mezelf besloten heb iets te doen wat eigenlijk niet mag. Zoals het gas open trekken op een lang stil stuk weg. Of wildplassen, een gevolg van mijn medicijngebruik.  Om gezeik te voorkomen doe ik dat niet tegen gevels of zo, hoor. Maar het is en blijft wildplassen. Bellen achter het stuur doe ik nooit. Ik heb een hekel aan mobieltjes en op de motor is het helemaal lastig.
Als ik 's nachts een school passeer waar een bord met 30km hangt, blijf ik lekker 50 rijden. Dat geldt ook voor vergeten verkeersborden (werkzaamheden zijn beëindigd). Die negeer ik ook. Ik geef keurig richting aan. Tenzij ik me in de middle of nowhere bevind, waar geen kip te bekennen is. Dan houd ik beide handen aan het stuur. Ik stop keurig voor rood licht. Tenzij de detectie niet reageert op de aanwezigheid van mijn motor en ik geen gezelschap krijg van een auto. Zo heeft een collega van mij trouwens een bon gekregen. Hij stond al een tijd te wachten bij een kruising in Capelle a/d IJssel. Het was half twaalf 's nachts. Er kwam geen auto om het detectiesysteem te activeren. Dus besloot hij na ruim 5 minuten wachten en diverse keren over de lus naar achteren en weer naar voren rijden de thuisreis voort te zetten. Helaas werd hij aan de andere kant van de kruising opgewacht door een agent. Die had de hele situatie wel gezien, maar vond hem toch een bon waard. Mijn collega had toch moeten blijven wachten tot een auto gekomen was, aldus de agent. Natuurlijk stond de agent in zijn recht. Regels zijn regels. Maar er is ook zoiets als interpretatie. Ik vind dat in deze situatie sprake is van mensonvriendelijk gedrag van de agent. Een agent is in mijn ogen primair een dienstverlener.

Herkend via social media's

De daders van de laffe schoppartij in Eindhoven zijn niet alleen gefilmd door bewakingscamera's. Eerder verscheen een groepsfoto van de daders/verdachten op de sociale media. Je kent het wel, even een leuke groepsfoto laten maken met je mobieltje en die direct op internet zetten. Bij deze foto zijn inmiddels bijna alle namen van de 'vereeuwigde' jongens vermeld door mensen die hen herkennen. Op sommige accounts worden ze opgeroepen zich zelf aan te geven. En natuurlijk wordt er ook flink op de laffe daders gescholden. De recherche hoeft nu alleen nog bij die gasten aan te bellen om hen te arresteren.

Toetsweek

Een half uurtje netjes fietsen

Mike heeft een drukke week. Tenminste dat vindt hij. Hij heeft een zogenaamde toetsweek. In mijn tijd heette dat proefwerkweek. In mijn tijd veranderde zo'n proefwerkweek niets aan de schooltijden. Gewoon om 8.00 uur op school en om 14.30 uur weer naar huis. Tussendoor gewoon les en natuurlijk de proefwerken. Een ongeschreven regel was, dat we maximaal twee proefwerken per dag mochten krijgen. Met het huiswerk van de overige vakken werd voor zo'n dag rekening gehouden, maar niet altijd. Sommige docenten gaven wat minder huiswerk, anderen vonden dat zo'n proefwerk niets meer was dan een herhalingsoefening. Die stof behoor je al in je grijze cellen te hebben opgeslagen. Maar ja, ook in die tijd leerden velen voor slechts een of twee dagen.
Voor Mke gelden deze week andere schooltijden. Hij gaat alleen naar school om een toets te maken. Dat zijn er twee per dag. Vandaag is Mike vroeg vertrokken, hij werd door een klasgenoot met de auto opgehaald(!). Hij heeft dus twee toetsen. Vanaf 8.15 tot 9.55 Geschiedenis en van 10.20 tot 12.20 Economie. That's all. Daarna komt hij uitgeblust thuis. Voor zo'n week zouden ik vroegâh direct getekend hebben. Dat is toch een week bijna vakantie?!

De Fyra, op z'n Italiaans

Glimlachend, maar met grote verbazing lees ik over de Fyra, de nieuwe trein die de NS in gebruik heeft genomen. Glimlachend vanwege de Italiaanse inbreng, verbazing vanwege de inbreng van de NS.
De Fyra is het gehandicapte zusje van de Thalys, ook een hogesnelheidstrein. De NS topman vraagt zich verbijsterd af, met welk bedrijf men in zee is gegaan. Met deze opmerking plakt meneer zichzelf een brevet van onvermogen op de borst. Immers, die vraag had in het verleden in het voortraject (selectie leverancier) beantwoord moeten worden. Dan had men zeker niet voor deze fabrikant gekozen. Deze Italiaanse leverancier is overigens slechts één van de verantwoordelijke partijen in het Fyra-project. De ander is de NS als opdrachtgever zelf. De eerste heeft er een potje van gemaakt, terwijl ander in diepe slaap verzonken was. Niet alleen tijdens de bouw, ook gedurende de acceptatietesten en eindtesten (voor zover die uitgevoerd zijn, want met Italianen weet je dat nooit) heeft de NS zich onvoldoende betrokken opgesteld. En nu zijn er 'opeens' onaangename verrassingen.
Met Italianen in zee gaan betekent grote risico's lopen. Dat heb ik aan de lijve ondervonden tijdens mijn loopbaan. Niet alleen het eten is spaghetti, alles is spaghetti in Italië. Gestructureerd, georganiseerd en planmatig werken kent men daar niet. Ik zal niet zeggen 'ze doen maar wat', maar vaak lijkt het er verdacht veel op. En als opdrachtgever heeft NS haar huiswerk dus ook niet gedaan. Men zal ongetwijfeld gedacht hebben : 'zo, de opdracht is nu van mijn bordje'. Maar zeker bij Italianen moet je er bovenop blijven zitten, om te voorkomen dat de boel op allerlei gebied uit de klauw giert. Een kwestie van cultuurverschil.

Toosten met cafeïne

Oost Duitse thee...

Het kon niet uitblijven : we hebben een kijkje achter de schermen kunnen nemen van het Nederlands wielrennen. Danny Nelissen is zo vrij geweest om over zijn loopbaan als gedrogeerde renner te spreken. En zie, wat menigeen al wist, er werd veelvuldig gedrogeerd.
Niet alleen in de wielersport, in de meeste sporten wordt doping gebruikt. Zelfs bij denksporten. Ik verbaas me vaak over de fysieke bouw van menige sporter. De anabole spat er vanaf. Kijk maar eens naar de schaatsers en dan vooral naar de bovenbenen. Waar men vroeger de Oost Europeanen van beschuldigde, gebeurt hier evengoed. Ook hier wist men de controles te ontduiken.
In het prestatiegerichte Amerika is het al decennia de gewoonte om vooral met doping te sporten. Het begint daar al op zeer jonge leeftijd op scholen.Wat de wielrenners betreft : laten we de nieuwe generatie niet de dupe worden van oud zeer.
Zelf ben ook ik meerder keren beschuldigd van het gebruik van doping. Men vond het erg verdacht dat ik mijn projecten telkens weer binnen tijd en budget naar de finish wist te leiden en dat mijn medewerkers zo opgewekt waren. Die verdenking werd extra zwaar aangedikt vanwege mijn kleurtje. Ik gaf geregeld toe dat ik doping gebruikte. Elke ochtend keek mezelf recht in de ogen en toostte samen met mijn medewerkers met een mok vol cafeïne op elkaars welzijn. Maar zij hebben mij nooit geloofd.

Het slijk der aarde

Kijk ons eens rijk zijn

Koningin Beatrix is samen met prins W.A. en Máxima op bezoek bij de rijkste vorst ter wereld in Brunei. Soort zoekt soort, zegt men en dat geldt ook voor de rijken op deez aardkloot. Afgezien van alle over the top pracht en praal, kwam natuurlijk ook even een sloppenwijk in beeld. Wat een contrast! Dat die sultan met zijn familie zich niet doodschaamt voor zijn rijkdom, zegt veel over hem en zijn soortgenoten. Natuurlijk wordt even gemeld, dat de inwoners van Brunei (Bruneiënaren of  Bruneiers of Bruneieren of  Bruneiëranen of Bruintjes???) van gratis gezondheidszorg en een belastingloos leven genieten. In hun krotje. Want de sultan doet ook iets goeds en hij zal er ongetwijfeld een warm gevoel van krijgen. Een gevoel dat overeenkomt met dat wanneer je een zwerver liggend in de vrieskou vriendelijke een goede avond wenst.
Misschien gaat prinses Máxima ook nog even bij de minima kijken, om weer met beide voetjes op de grond terecht te komen. Al met al vind ik het ongehoord om zo'n vorst als vriend te hebben. Dergelijke mensen beschouw ik als vijanden van de menselijkheid. Oké, ik ben niet zo behept met het slijk der aarde.
Ik zal het wellicht niet meer meemaken. Maar er komt hopelijk een tijd, dat het paleis met al zijn decadente pracht en praal in vlammen zal opgaan.

Op jacht

Zoals je weet ben ik begaan met de natuur. In ons land is veel gecultiveerde natuur. We hebben hier helemaal geen wild. Het in stand houden van ons speeltje, wordt voornamelijk door jagers gedaan. Mijn vraag was lange tijd : wie houdt de jagers in stand? Het antwoord komt uit België :

Broodje bakkeljauw

Toen ik bij Bührmann in Amsterdam ZO gedetacheerd was, heb ik een paar keer in een Surinaamse toko een broodje bakkeljauw gekocht. Dat was een pistolet belegd met gekruide kabeljauw. Dat smaakte voortreffelijk. Ik vond de naam grappig : bakkeljauw. Net alsof een klein kind het woord 'kabeljauw' had gehoord en dat verkeerd reproduceerde. Zaterdag heb ik Sonja gevraagd een gestoomde makreel te kopen. Ze ging toch naar buiten, dus nam ik de gelegenheid waar. Ik wilde in eerste instantie hete vis maken á la pepesan. Dat is vooraf een kruidenmengsel maken en die op/in de vis leggen en vervolgens de vis inpakken in alu-folie en deze in de oven garen.

Tjobek

Maar ik koos voor een wat andere werkwijze. Namelijk die van de bakkeljauw. Ik ben begonnen met het snipperen van een uit. Vervolgens ben ik die gaan fruiten. Ik heb daar twee teentjes knoflook aan toegevoegd en drie fijn gewreven (met de tjobek) zeer pittige pepertjes (rawit). Daarna heb ik een blikje tomatenpuree toegevoegd, wat selderij en een eetlepel azijn.
De gestoomde makreel heb ik van de graten ontdaan en vervolgens in de wadjan losgelaten. Al roeren en prakkend heb ik de stukken makreel fijn gemaakt. Zowel zaterdag als zondag heb ik deze hete vis bij de rijst gegeten. Ze smaakte heerlijk! Het restje heb ik vandaag op een broodje verorberd. Oude tijden herleefden : een broodje bakkeljauw, al was het in mijn geval gestoomde makreel.

Schaatsen op het Bovenwater

Er wordt al een paar dagen geschaatst in de Oostvaardersplassen. Ook vandaag. Op het Bovenwater begint het ook al druk te worden. Niet aan onze kant, maar aan de kant van de Knardijk en de windsurfschool Paradiso. Daar was men ook aan het ijszeilen. Dat ging loei hard vanwege de straffe oosten wind. Als ik die typische geluiden hoor die het ijs maakt met zoveel mensen erop, dan zie je mij nog niet over zo'n wijde ijsvlakte glijden. Ik wacht liever nog even.
Voor Fenna is het schaatsen een compleet nieuwe gewaarwording. Ze snapt er niets van. Mensen die over het water glijden. Ze blijft keurig aan de kant staan, want voor haar is het nog steeds water. En dat houden we zo.Dan lopen we ook niet het risico dat ze bij dun ijs spontaan het ijs op rent.

Verliezen lijden -5-

Omdat ik het vertrouwen in het UWV volledig had verloren, ging ik zelf op zoek naar bezigheden. Het UWV ervoer ik eerder als zware last dan als hulpmiddel. Zo meldde ik me als vrijwilliger bij een zorginstelling. Maar na een maand moest ik afhaken, omdat mijn korte termijn geheugen niet functioneerde. Ik moest mezelf telkens controleren : heb ik het gas uitgedraaid?, heb ik de deur op slot gedaan?, waar heb ik de sleutel gelegd? enz. Erg lastig en beklemmend als je op dat moment voor een minder valide cliënt bezig bent.
Omdat ik veel buiten moest zijn en met mijn handen moest werken, begon ik met het opruimen van zwerfvuil. Dat beviel veel beter. Ik heb me toen ook aangemeld als postbode bij Selekt Mail. Ik begon met de bezorging in twee wijken. Later voegde ik nog twee postbedrijven aan mijn bezorging toe. De ruime tijdspanne waarin de post gesorteerd en bezorgd moest worden beviel erg goed. Het sorteren ging mij niet goed af. Daar hielp Sonja mij mee. Helaas overleed in die periode vrij onverwacht mijn een jaar oudere broer. Weer een klap. Het jaar daarop overleed mijn moeder en daarna mijn zwager, de man van mijn oudste zus. Het leek telkens net alsof ik bijna uit de put was en weer een stuk naar beneden donderde. Na drie jaar post bezorgen heb ik er een punt achtergezet. De cao kwam los en men had bij Selekt Mail dermate gemanipuleerd met de bezorgtijden, dat ik voor hetzelfde werk slechts voor de helft betaald werd.
Ik moest de post ook binnen een veel korter tijdbestek bezorgen en er kwamen meer dwingende regels. Dat alles kwam mij erg beklemmend over. Gedurende die post periode heb ik mijn korte termijn geheugen flink getraind : namen van geadresseerden in combinatie met huisnummers en/of soort brievenbus onthouden.
Mijn vrijwilligerswerk had ik inmiddels verlegd naar Vluchtelingenhulp. Maar helaas kwam ik in een voor mij nare werksituatie terecht. Alsof ik een vaste medewerker was geworden, maar ook een cliënt. Hahaha! Mijn directrice vroeg mij geregeld : "Wordt u al geholpen, meneer?" Vreemd, want we zaten vaak samen 's morgens aan de koffietafel. Ik moest ook cursussen volgen, wat met mijn slecht korte termijn geheugen niet te doen was.Een volledig onterechte en ook onbeleefde terechtwijzing, nota bene in bijzijn van een cliënt, deed mij besluiten te stoppen bij Vluchtelingen en Nieuwkomers hier in Lelystad.

In een glasvezelcentrale

Heb ik echt niet aangezeten!

Vandaag ben ik ingegaan op een uitnodiging van Reggefiber, om een glasvezelcentrale te bezoeken. Ik ben goed ingepakt (motorkleding is erg handig) met helm op de knar op de scooter gestapt. De opendag wordt gehouden in een centrale in de wijk Schoener. Daar aangekomen zag ik een witte tent met vlaggen naast een centrale staan. In de tent heerste dankzij een kachel een behaaglijke temperatuur. Ik werd vrolijk welkom geheten en mij werd gevraagd wat ik wilde drinken en/of eten. Ik koos voor de erwtensoep, omdat ik buiten een busje van een cateringsbedrijf had zien staan. Aan mijn verwachtingen werd volledig voldaan : de erwtensoep smaakte prima! Zelf gemaakt en dus niet uit blik. Ik complimenteerde de man achter de tafel en zei dat de soep bijna net zo lekker smaakte als die ik zelf maak. "Dan doet u er zeker sambal in", zei de man lachend. Nee dus. Ik heb hem maar ook niet verteld over de rijst die ik bij de erwtensoep eet en de pepesan (hete vis). Het weer buiten was al erg genoeg.
Niet veel later kon ik de centrale in. Ik werd bij de deur niet gefouilleerd op een eventueel bezit van messen, scharen en/of tangen. Binnen is het een krap gebeuren, waar meer dan twee mensen het gebouwtje kunnen doen veranderen in een blik sardines. Ik kwam in een soort moderne patchkast terecht. Modern en vooral netjes verzorgd en gedocumenteerd. Dat is heel wat anders dan sommige patchkasten, die ik gedurende mijn loopbaan ben tegengekomen. Die hadden meer weg van kasten volgepropt met spaghetti, waarvan geen fatsoenlijke beschrijving aanwezig was.
In deze patchkast kwam ik een buurtgenoot tegen. Hij was zo vriendelijk om even een foto van mij te maken. Bedankt, Martin! Natuurlijk heb ik vooraf even toestemming gevraagd. We kregen tekst en uitleg en het viel mij direct op dat er in Jip en Janneke taal werd gesproken. Zo werd de aansluiting in en van de woning tot in de centrale doorgenomen. Na de uitleg ben ik weer de kou ingestapt, om met de steenkoude wind in de rug weer huiswaarts te rijden.

Werkloze piloten

En ietwat vreemd nieuwsbericht over deze twee beroepen. De overheid maakt zich zorgen, omdat beide beroepsgroepen relatief veel werklozen kennen. En desondanks vinden opleidingen voor deze beroepen gewoon plaats. Men vindt het erg zielig voor die afgestudeerde piloten en urologen, want ze hebben zo'n grote studieschuld die ze niet kunnen aflossen.
Er zijn meer beroepen waar al jaren nauwelijks vraag naar is en waar nog steeds opleidingen voor te volgen zijn. Bij mij rijst de vraag in het algemeen in hoeverre een afgestudeerd iemand per se een baan moet hebben conform zijn opleiding. Ik ga er vanuit dat het anno 2013 heel gewoon is dat bij gebrek aan passend werk, men een andere baan kiest. Desnoods via herscholing. Dat is toch al decennia het geval? Men kreeg zelfs het advies te verhuizen. Anders kreeg een werkloze niet eens een ww uitkering. Waarom dus dat bericht en die bezorgdheid over deze beroepsgroepen? Of behoren ze tot een bepaalde elite? En wat die studieschuld betreft : ouders en financiers hebben ook zitten slapen. Je gaat toch niet geld lenen aan iemand waarvan je van tevoren weet dat ie werkloos wordt en niet iets anders wil doen? Hoe je het went of keert, Jan met de pet zal er wel weer voor moeten opdraaien.

Verliezen lijden -4-

Een nieuwe softwareversie implementeren

Vanuit een werksituatie lukte het mij over te stappen naar een 'rustiger' (wat heet) omgeving. Ik werd hoofd IT van een provinciale bibliothekenorganisatie. Maar het reorganisatie spook bleef mij achtervolgen. Nog geen drie maanden na mijn entree kwam ik in een nachtmerrie terecht, waarin een interim-directeur een nare hoofdrol speelde. Hij begon mij onder vier ogen te discrimineren en met allerlei beledigingen uit te dagen. Later zou blijken dat hij in opdracht van het bestuur met een stille reorganisatie bezig was, om de IT functie uit te besteden. Hij probeerde met zijn wangedrag mij uit de tent te lokken in de hoop dat of ik zou vertrekken of in de fout zou gaan. Toen dat niet lukte, werd ik door hem van fraude beschuldigd. Later zou blijken dat de aangevoerde bewijzen door een andere interim manager (een goede vriend van die nare interim directeur) waren opgesteld. Dat was op een dermate erg opvallend domme manier gedaan, dat mijn advocaat dacht dat ik haar voor de gek hield. Na een (weer gewonnen) rechtszaak, brak er iets in mij. Ik stortte volledig in.
Terwijl ik bijna ter ziele lag te gaan werd ik besprongen door het UWV, dat mij graag weer snel aan het werk wilde zetten. Hierbij ging men geheel voorbij aan mijn verleden. Hoewel ik al in 1996 gedeeltelijk was afgekeurd, ben ik al die tijd full time bezig geweest.
Met het UWV werd het een zware worstelpartij. Twee re-integratie trajecten liepen vast. Logisch, want ik wist niet eens dat ik nog leefde en het UWV wilde mij ondanks mijn nieuwe beperkingen weer terug in de IT. Een paar jaar later kreeg ik zowel mondeling als schriftelijk van het UWV excuses aangeboden voor al hun  fouten. Want dat waren er nogal wat. Maar tot op heden mis ik nog steeds een deel van mijn uitkering. Dat heb ik maar zo gelaten. Ik besloot uiteindelijk zelf maar bezigheden te gaan zoeken, met in mijn achterhoofd de medische adviezen en op basis van mijn gevoel.

Dick de Boer op non actief

Fred Grim

Bij zijn benoeming schreef ik al, dat Dick de Boer geen goede keus was voor de FC Almere City. De Boers loopbaan bevond zich toen al in een neerwaartse spiraal. Het ging even goed met de FC, maar daarna nam De Boer de club mee in zijn val. Gelukkig kwam Ajax om de hoek kijken, zodat de FC meer potentie krijgt om mee te kunnen draaien in de Jupiler League. Voormalig Ajax doelman Fred Grim (bij Cambuur vond ik hem veel spectaculairder keepen)  is nu trainer en De Boer werd weggepromoveerd naar de directie(?). Nu is Dick op non actief gezet, omdat hij zich negatief heeft uitgelaten over het eerste elftal. Volgens De Boer pakten bepaalde spelers opzettelijk een rode kaart en lieten ook anderen zien niet (voor hem!) te willen voetballen. Rancune of waarheid? Voor een groot deel waarheid. Als ik de samenvattingen van de wedstrijden zie, dan denk ik maar al te vaak : wat een stelletje lapzwansen. Wie de trainingen van de FC heeft gevolgd, was het misschien al opgevallen dat er geen chemie was tussen De Boer en de voetballers. Voetballers moeten dermate gemotiveerd worden, dat ze blindelings en enthousiast de hen opgelegde taken van de trainer uitvoeren. En dat ontbrak eraan. Er werd bij de FC te veel gescholden en gevloekt. Hoofdzakelijk door de trainer. En daar smeed je geen hechte, gemotiveerde eenheid mee.

Fenna en Arno

Fenna controleert het ijs

Vanmiddag heb ik Fenna uitgelaten op de Hondenkop. Onderweg kwamen we iemand tegen, die begon te roepen : "Wilt u uw hond aan de lijn doen?!" Ze hield krampachtig de riem kort, waar aan het andere eind een herder hing. Tot op heden weet Fenna precies hoe ze met andere honden moet omgaan, dus ik was voor een confrontatie niet bang. Maar ja, die herder zat aan een riem en dan gedraagt menige hond zich heel anders. Vaak waakser, dominanter of zelfs agressiever. Er zijn zelfs honden die de hondentaal niet begrijpen. Die bijten een hond die zich overgegeven heeft of zelfs een pup. Dat zijn de gevaarlijke, onbetrouwbare honden.

Samen met Arno op snelheid

Ik deed Fenna aan de lijn en liet haar verder haar gang gaan. Ze bleef voor zich uit kijken, toen we de zwaar hijgende herder passeerden. Daarna mocht ze weer los. ze keek niet eens achterom. Op de terugweg zag ik iemand van ver aankomen lopen met weer een herder. Maar deze hond had een totaal andere houding. Hij liep los, de oren strak omhoog. Toen Fenna hem zag ging ze wat langzamer lopen en bestudeerde haar 'opponent'. Op een bepaald moment zag ik bij beide honden opeens een reactie van herkenning. Ze renden beide keihard op elkaar af, terwijl hun staarten enthousiast heen en weer zwiepten. Het bleek de Mechelse herder Arno te zijn, die vaak met Fenna speelt. Ze hebben een klein halfuur lopen dollen met elkaar, terwijl ik in gesprek was met Arno's baas. Het was duidelijk een hondenfeest. Arno is een jonge reu, een goedzak. Niks geen dominantie, gewoon een fijne, gehoorzame en vooral mooie hond.
Normaal loopt Fenna na een flinke wandeling of fietstocht nog even door de huiskamer te lanterfanten. Maar dit keer lebberde ze wat uit haar drinkbak en plofte op haar kussen neer. Ze was bekaf.

Winter aan het Bovenwater

Moffen aan je fiets

Nee, geen oorlogsverhaal! Den moderne mensch kijkt verbaasd naar het stuur van Sonja's fiets. Sommigen roepen lachend : "Wat is dat nou? Zoiets heb ik niet eerder gezien!" Ach ja, de ons bekende mof is in de vergetelheid geraakt. In mijn jeugd waren alleen zwarte voor handen. Zwarte moffen op zwarte fietsen met in het zwart geklede mensen erop. In die tijd was veel nog zwart. En wit. En nauwelijks grijs. Wel erg duidelijk allemaal. Er waren ook losse moffen te koop. Een soort rol met warme voering, waar de dames hun handen in konden steken tegen de kou. Dat was in de tijd dat er nog geen creditcards waren en er niet zo heftig geshopt werd en vrouwen alleen de handen uit de mof staken om in het huishouden aan de slag te gaan.
Het woord 'mof' of  'moffen' heeft voor mij als naoorlogs kind ook een andere betekenis. Een woord met een negatieve lading, want met dat woord werden de Duitser bezetters uitgescholden. Vaak werd het woord verlengd met het woord 'rot'. Rotmof of rotmoffen dus. Hoewel 'Schweinhund' ook wel gebezigd werd.
Hoe dan ook, die moffen hebben altijd al iets met fietsen gehad. Deze zien er zeer modern uit. En ze zijn lekker warm!

Langs het Woonhavenpad -4-

In de koudere jaargetijden dringt soms de geur van verbrand hout in mijn neus als ik over het Woonhavenpad fiets. Vanmorgen, met de straffe wind, rook ik niets. Maar ik zag wel een paar schoorstenen van woonschepen roken. Hier en daar vallen de stapels haardhout op, wachtend op hun lot in de kachel. Ik liep al een tijdje rond met een paar vragen rond het wonen op een schip. Vanmorgen sprak ik daarom een bewoner aan, die buiten bezig was. Hij vertelde mij dat aan het Woonhavenpad alleen woonschepen mochten liggen. Die worden geacht te kunnen varen. De ligplaats wordt van de gemeente per strekkende meter gepacht. Het schip mag daar 365 dagen per jaar afgemeerd liggen. De meeste zijn aangesloten op nutsvoorzieningen. Op mijn vraag hoe comfortabel het tijdens de wintermaanden in zo'n schip is, zei de bewoner dat het best uit te houden is. Meneer heeft zowaar vloerverwarming in het woongedeelte! Het is volgens hem erg leuk wonen op zo'n schip. Maar desondanks ontkomen ook de woonschepen niet aan de crisis. Per 1 januari 2013 mogen ze geen rode diesel meer gebruiken. Deze goedkopere versie voor de beroepsvaart en de landbouw, werd tot dan ook gebruikt op woonschepen en afgelegen woningen voor o.a. verwarming. Dus vanaf die datum betalen de bewoners dezelfde prijs als de automobilist aan de pomp. Een flinke tegenvaller.

Een gemiste kans

In het lokale leugenaartje las ik een artikeltje over een ondernemend meisje. Ze verkeerde in de veronderstelling, dat oude kerstbomen net als vorig jaar haar 50 cent per stuk zou opleveren. Dus begon Immer (8 jaar) kerstbomen die links en rechts gedumpt waren in de wijk te verzamelen. Ze sleepte samen met wat vriendjes heel wat af, om uiteindelijke zo'n 50 kerstbomen te verzamelen. Maar toen haar moeder het afvalbedrijf HVC belde, kreeg ze te horen dat de kerstbomenactie al afgelopen was. Daarna moest er nog wat gebeld worden met zowel de gemeente als HVC, om die 50 bomen te laten ophalen. HVC kwam uiteindelijk met een versnipperaar en de bomen werden voor de ogen van het beteuterde meisje versnipperd. Weg 25 euro!
Een typisch Lelystads verhaal, waarin de afstand tussen de burgerij en de dienstverleners weergegeven wordt. De gemeente deed vorig jaar nog oproepen aan de jeugd om zwerfvuil op te halen. Ze zou daarvoor financieel beloond worden. Dus waarom geen geld of desnoods een cadeaubon voor Immer? Dat zou een jong iemand stimuleren om meer te doen voor het milieu en haar woonomgeving. Ook het inzamelbedrijf HVC had natuurlijk iets kunnen doen, om Immer te belonen voor haar inzet. Ze heeft toch maar al die bomen verzameld, zodat het ophalen een stuk sneller en dus goedkoper kon gebeuren. Kortom, enige empathie en sympathie van de kant van de gemeente Lelystad en HVC ware op z'n plaats geweest. Een gemiste kans.

Van grauw naar wit

De bergen zand zijn mooi wit geworden.

Bouwrijp maken?

Achter het Wortman-gemaal bij de Noordersluis is men bomen aan het rooien. Het kan zijn dat het te maken heeft met de bouw van een pand ten behoeve van de centrale brugbediening voor Flevoland. De stammen en takken worden afgevoerd naar het terrein tegenover het bedrijfspand van BTS / Hak.

Onoplettend of eigenwijs?

Ik blijf even in het verkeer(de). Geregeld zie ik scooters rijden op wegen, waar het hier in Lelystad verboden is. Zoals op de Houtribweg. Op de snorscooter rijd ik geregeld de route naar de wijk Jol en/of de Punter.  Als ik van de Ringdijk kom aangereden, zie ik voor de rotonde in de Houtribweg een mooi rond bord.  Het geeft aan, dat het inrijden door fietsers en (snor)brommers) verboden is. Ook van de andere richting komend kom ik dergelijke borden tegen, die mij als scooterbestuurder en (snor) fietser naar het fietspad dirigeren. Lijkt mij dus gewoon allemaal duidelijk.
Zouden die bestuurders die borden over het hoofd zien of vinden ze het rijden op de hoofdwegen gewoon aantrekkelijker? Net zoals sommige racefietsers, die het rijden op asfalt plezieriger vinden dan op beton of klinkers. Ook zij negeren vaak verbodsborden. Het levert wel schrikreacties op bij andere weggebruikers. Al was het alleen maar vanwege het grote verschil in onderlinge snelheid.

Onder invloed

Zelf ben ik maar een paar keer naar de TT in Assen geweest, waarvan een keer voor de wedstrijden. Ik vond het allemaal veel te massaal en de race niets aan. De coureurs komen met enorm hoge snelheden voorbij vliegen, dus echt iets zien was er niet bij. Een gevolg van een plek op een recht stuk. Als de TT in Assen achter de rug is, springt een groot aantal motorrijders met een lijf vol adrenaline op de motor. Op weg naar huis racen ze als gekken. Veel te snel rijden, gevaarlijke inhaalmanoeuvres en vooral zelf genieten van hun onbesuisde racy rijstijl. Ze zijn blijkbaar een geworden met de coureurs, die ze tijdens de wedstrijden hebben zien voorbijkomen. Op zich een vreemd verschijnsel. Ik heb na een zwemwedstrijd nog nooit iemand spontaan in een sloot zien springen om ook even lekker baantjes te trekken. Ik heb na Wimbledon nog geen idioten gezien die op weg naar huis met een tennisracket ballen lopen te slaan. Ook na menige voetbalwedstrijd heb ik geen fans met ballen door de straten zien rennen, terwijl ze voorbijgangers passeerden met of zonder panna.

Volgens mij zijn  die motorrijders de enigen, die zich zo door hun favoriete sport laten beïnvloeden.

Over mietjes en klagers

De Nationale Politie liet weten dat ze het erg moeilijk vindt om bepaalde bekeuringen uit te delen. Ze is bang dat de overtreders in kwestie boos zullen worden. Tjonge jonge jonge, 't is toch wat. Alsof ze dat geld in eigen zak gaan steken. En om verder maar te zwijgen over het zelfbeeld van die klagende agenten. Kom op zeg, rug recht en borst vooruit. Ferme jongens, stoere knapen, stelletje mietjes!
De verhoging is vooral bedoeld om al die eigenwijze mensen zover te krijgen, dat ze zich naar de wet gaan gedragen. Dagelijks zie ik automobilisten niet handsfree bellen en sms'en. Die grap kost anno 2013 350 euro als je betrapt wordt. Nou, als je dat weet (eenieder wordt geacht de wet te kennen) en je gaat toch niet handsfree bellen! Dan weet je welk risico je loopt. En dan hebben we aan een schijterige houding van een agent dus niets. Die moet alleen handhaven en noteren. en ernstig blijven kijken. Dus niet 'Hahaha, u krijgt een bon van 350 euro!', want dan krijg je geheid herrie.
Ik zie hier vaak dat mensen de auto op een invalidenparkeerplaats neerzetten. Een bon daarvoor bedraagt tegenwoordig 200 euro. Ik zie ook mensen inhalen op het zebrapad. Zoiets kost 325 euro. En geen richting aangeven kan 250 euro gaan kosten. Dus zeg ik : 'Weet waar je aan begint. Je hebt het zelf in de hand.' In andere landen in Europa gelden soms hogere straffen. In Hongarije bijvoorbeeld raak je het rijbewijs al kwijt wanneer je door rood rijdt. Als iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, dus ook de politie, dan wordt het misschien nog wat in Nederland.

Aan de lage kant

Tijdens mijn zwerfvuilronde hoorde ik het geluid van een vliegtuigmotor. Toen ik omhoog keek, ik stond op de Binnendijk ter hoogte van het sportveld, vloog een wit toestelletje over. Ik kon de registratie gemakkelijk lezen : PA-LFA. Het is al eens eerder voorgekomen dat ik dat soort vliegtuigjes verdacht laag zie overvliegen. Maar er zijn piloten(?) die van mening zijn, dat ik ze (hoog) zie vliegen.

Ketelbrug in onderhoud

Drukte bij de brug

Men is begonnen met groot onderhoud aan de Ketelbrug. De brug tussen Emmeloord en Lelystad ondergaat sinds november 2012 een ingrijpende renovatie, die tot half maart van dit jaar gaat duren. Rijkswaterstaat voorziet het beweegbare deel dan van nieuwe stalen kleppen en bewegingswerken. Ook krijgt de brug een compleet nieuwe technische installatie. Vanaf eind maart 2013 is de Ketelbrug weer als nieuw. Tot dan is een groot aantal mensen druk aan de slag.

Een kwestie van handhaving

Het is de gemeente Lelystad eindelijk opgevallen, dat in het centrum van de stad dagelijks veel goederenverkeer rijdt. De vele busjes en paar vrachtwagens komen lossen en laden bij diverse winkels en uitbaters van horeca. Sommige bestuurders laten hun vehikel op de laagste van het gas door het centrum rollen. Op die manier heeft het winkelend publiek in hun ogen tijd genoeg om zich uit de voeten te maken. Dat moet het wel, tenzij men de onderkant van zo'n voertuig wilt bekijken. Een soort van dwingend gedrag van de chauffeurs om in een wandelgebied hun rechten te doen gelden.
Afgezien van goederenvervoer rijden ook veel personenauto's door het centrum. Vaak weet ik niet waarom, wat niet wegneemt dat ze als hinderlijk worden ervaren. Ik vraag me geregeld af, of de regelgeving hierover soms gewijzigd is. Bedrijven moeten nu een aparte vergunning aanvragen voor die auto's.
De nieuwe maatregelen moeten ervoor zorgen, dat laden en lossen beperkt blijft tot de toegestane tijden en via dito routes. Natuurlijk, het is een kwestie van handhaving en daar schort het tot op heden aan.

Wie o wie?

Gewoon lekker potje voetbal

De berichtgeving rond de toedracht van de dodelijke schoppartij tijdens de voetbalwedstrijd tussen het Almeerse Buitenboys en Nieuw Sloten begint op gang te komen. De advocaat van de verdachten vertelde, dat de grensrechter de confrontatie opgezocht zou hebben. Voor veel mensen is die uitspraak onacceptabel. Zelf vind ik dit geen schokkend nieuws, omdat het slechts een onderdeel kan zijn van de algehele toedracht. Ik ben niet alleen geïnteresseerd in de gang van zaken rond de schoppartij, maar in die van de hele wedstrijd. Dus ook het gedrag van het publiek en het arbitrale trio en de sfeer. Vaak bevinden de aanstichters van geweld zich onder die groepen. De KNVB en de clubs moeten de oorzaken aanpakken en niet aan symptoombestrijding doen. Want ook de KNVB speelt een zeer dubieuze / huichelachtige rol in het geweld op en rond de voetbalvelden.
De autopsie heeft uitgewezen, dat de grensrechter door een trap tegen het hoofd overleden is. Dat bericht vind ik wel verontrustend. Er zijn zeven verdachten en ongetwijfeld rijst straks de vraag : wie o wie heeft die dodelijke trap uitgedeeld? En dan weet ik hoe het hier in Nederland gaat : zolang niet bewezen is wie die trap uitgedeeld heeft, gaat iedereen vrijuit. Tenminste zo verging het o.a. bij een crimineel scooterduo, dat iemand doodgereden had. Er viel niet te bewijzen wie achter het stuur had gezeten. En dus gingen de boeven vrijuit.
Zelf ben ik een paar keer betrokken geweest bij een groepsgebeuren, dat straf opleverde. De vraag was heel simpel : "Wie heeft het gedaan?" En als daar geen antwoord op kwam, kreeg de hele groep straf. Gewoon het volle pond. Ik denk dat als men alle zeven een straf van 10 jaar boven het hoofd laat hangen, er best wel iemand zijn mond open wil doen. Want ook dat valt immers onder laf gedrag.

Bob Seeger - Against the wind

Ben heeft deze zanger/componist inmiddels ook ondekt :

Leiderdorp en de vooruitgang

Waar is de Munnikenmolen??

Molens aan de noordkant (Hoogmade)

 Gistermiddag ben ik weer naar Leiderdorp gereden. Gewoon lekker laf met de auto, omdat het zonnige weer van achter het glas anders deed vermoeden : het was behoorlijk fris.
Op de Houtribdijk richting Almere werd ik voorbij gestoven door een dikke Audi. Die reed in mijn beleving zo'n 140 als het niet harder is. Op de A6 viel het met de drukte erg mee. Gewoon lekker 100 rijdend reed ik richting Schiphol. Vaak varieer ik in de route en ga halverwege de A9 op, om via Amstelveen naar Schiphol en dus de A4 te rijden. Maar dit keer dus niet.
Net voorbij Schiphol ontstaat een zee van ruimte op de weg. Helaas wordt die geregeld teniet gedaan door starre links rijders, die het aantal rijbanen met drie, soms zelfs met vier verminderen. Tenminste, wanneer je je aan de verkeersregel houdt, die stelt dat je links moet inhalen.

Het was me al eerder opgevallen, maar dit keer heb ik bewust gekeken naar de entree van Leiderdorp vanuit noordelijke richting. Die is drastisch, of beter dramatisch veranderd. De oude, vertrouwde Munnikenmolen is namelijk al een tijdje verdwenen!! 'Welke idiote cultuurbarbaren hebben dat nou geflikt?', schoot door mij heen. Bij die molen hebben ik nog met mijn broers gezwommen en gevist. Ook mijn vader heeft als tiener daar (in zijn onderbroek) gezwommen! Nu is die molen verwijderd, zonder enig overleg met mij? Het zal wel weer met 'de vooruitgang' te maken hebben. Voor veel gemeentes het synoniem voor historische en cultureele afbraak. Ik noem dat gewoon vandalisme. Vernieling van het cultuurlandschap. Nu heb ik begrepen dat die molen, samen met nog andere molens verplaatst is/wordt. Ze krijgen een soort carrousel opstelling elders in de immer slinkende polder. Nou, dat zal dan wel. Men vergeet één ding : de Munnikenmolen los van zijn oorspronkelijke locatie zegt mij veel minder. De molen is nu een van de vele molens geworden die ons land kent.

Morgenstond

Vanmorgen heb ik zowaar wat uitgeslapen. Om die reden was ik pas tegen half negen buiten met Fenna. De laatste tijd stap ik 's morgens op de fiets en laat Fenna alvast lekker rennen. Het is geen lange fietstocht. Ik rij langs de Lage Dwarsvaart richting de Hollandse Hout, tot waar het bos begint. Als we daar aangekomen zijn, rij ik weer terug. Fenna heeft afgezien van poepen en plassen geen minuut rustig gelopen. Ze rent van hot naar her. Tenzij we onderweg andere honden tegenkomen, zoals vanmorgen toen we op drie grote honden stuitten.
Fenna gaf zich volledig over en begon daarna te spelen. Het is weliswaar een kwestie van timing, maar als ik haar roep om verder te gaan, komt ze direct.
Vanmorgen zag ik een eindje verderop bij de hoge fietsbrug een fotogeniek plaatje. Twee zwanen in de vaart met als achtergrond de brug en de opkomende zon. Dus even van de fiets af om dat vast te leggen. Toen ik op mijn hurken (waar zitten die eigenlijk?) langs de oever zat, kwam een zwaan al blazend en sissend snel op me af. Ik fotografeerde de metgezel terwijl ik in stilte hoopte, dat Fenna niet spontaan tegen mij op zou springen. Het ijskoude water wilde ik graag laten voor wat het is. Het was heerlijk stil en de lucht strak blauw. Koud was het ook. Het had wat gevroren.  Zo lekker vroeg met zulk weer naar buiten deed me denken : Morgenstond heeft inderdaad goud in de mond. Of wel : wie vroeg opstaat kan veel profijt hebben.