Hij doet ut niet meer!

Zo ziet ie van binnen eruit...

Even deed ie het nog, maar toen hield het echt op. De heggenschaar doet het niet meer. Ik wilde nog een stukje heg doen, maar na zo'n 10 minuten wilde het apparaat niet meer. Technisch (ahum) en nieuwsgierig als ik ben, heb ik het apparaat maar open geschroefd.  Ik kon, afgezien van vuil, niets bijzonders zien of ruiken. De bedrading was in orde, ik rook geen brandlucht, de koolborstels waren goed, het elektromotortje draaide soepel en zelfs met een bypass (de beveiliging omzeild) bleef ie dood stil. Opeens bedacht ik me : "Wedden dat als ik mijn vinger tussen die schaar houd, hij het opeens wel doet? Misschien zelfs wel zonder dat de stekker in de contactdoos zit." Maar dat zal een duivelse ingeving geweest zijn.
Ik heb het apparaat weer keurig dicht gemaakt en heb er inmiddels al een ter leen geregeld bij Robbie.

Dom kijken en goed luisteren

Zo heb ik ook veel geleerd. Vooral het dom kijken ging mij erg gemakkelijk af. Ik moest er gisteren even aan denken tijdens het tv programma Bouwval gezocht. Het ging om een jong stel met kinderen, dat in Frankrijk was neer gestreken om daar een nieuw leven op te bouwen.
Ze hadden in het dorp een krot gekocht voor 900 euro. Toen ik het bouwval zag, zei ik : "In zo'n staat van onderhoud koop je eigenlijk alleen maar de grond." Of wel : platgooien en iets nieuws bouwen.
Maar de nieuwbakken eigenaar zag het al helemaal zitten. Voor een paar grijpstuivers (15.000 euro) zou hij het pandje met wat vrienden opknappen. Echt een bouwplan was er niet. "Gewoon doen en dan zien we wel", was het credo. Volgens de aanwezige bouwkundige zou het eerder een ton kosten. De optimist ging aan de slag en het zag er naar uit dat ie gelijk zou krijgen. Alleen..... wat was die man aan het prutsen zeg! Veel balken niet netjes verstek- en/of afgezaagd, zodat ze niet mooi aansloten op andere. Veel gaten volgegooid met pur en/of kit ('maakt niet uit hoe het zit, we hebben nog altijd pur en kit'). Uiteinden van balken niet met menie behandeld tegen houtrot enz. Zaken die mij als amateur dhz'er direct opvielen. Kortom, erg slordig allemaal. Toen de bouwkundige tijdens een bezoekje de tekortkomingen ter sprake bracht, werd de enthousiasteling boos : "Doe die camera uit! Ik ben er klaar mee!" En vervolgens liep hij weg. Jammer, want hij had nog veel kunnen leren. Gewoon door dom te kijken en goed te luisteren.
Uiteindelijk was hij veel meer geld en tijd kwijt dan hij had gedacht. Het gerenoveerde pand werd getaxeerd op zo'n 30.000 euro, als alles klaar zou zijn. Op zich niet verkeerd. Maar dat kwam omdat de taxateurs niet achter de schermen meegekeken hadden.

De Libelle-weken voorbij

Yeah, Das Motorrad..

Op veel minicampings wordt gratis leesvoer beschikbaar gesteld aan de gasten. Veel van die campings worden geleid door de vrouw des huizes. Gevolg is dat het aanbod voor 90% uit lectuur voor vrouwen bestaat. De rest is folders. Van supermarkten en zo. Vandaar dat ik deze vakantie als een soort Libelle weken heb beleefd.
Het ontbreken van lectuur voor mannen wordt wellicht veroorzaakt door de stereotype gedachte van menige vrouw : mannen denken maar aan één ding. En dat is dus geen dhz, vissen of auto's of motoren. Ik zou hen willen vragen : wie plakt die lekke fietsbanden? Wie hangt dat fotolijstje op? Wie repareert de lekkende kraan? Of de wasmachine? Wie wast de auto en zorgt voor het onderhoud? Wie laat de motorfiets geregeld en goed uit? De overige zaken laat ik maar achterweg. Vandaar dat er voor de meeste mannen weinig tijd over is om aan dat ene te denken. Laat staan te doen. We zijn dagelijks bekaf. Ik wil op de camping ook mannenbladen lezen!

Een luifel maken -2-

We hebben de ontwerpfase afgesloten (zonder handtekening van de opdrachtgever) en een materiaallijst opgesteld. Daar kwam dus ook een prijskaartje uitrollen. Het totaal viel ruimschoots binnen de financiële grenzen. Gisteren hebben we wat inkopen gedaan. Het hout paste net in de auto. Achterbank en stoel neergeklapt, een beschermzeil neergelegd en de palen en regels erin geschoven. De achterklep ging niet dicht, maar Sonja en ik vonden dat de kentekenplaat goed leesbaar was. Om alle risico's uit te sluiten, liet ik Sonja maar achter het stuur plaatsnemen. Ik plofte met een onschuldig gezicht, á la meneer Haas, neer op de achterbank. Hoewel de lading binnen de meter uitstak heb ik er toch maar een rood vlaggetje opgeprikt.
Op weg naar huis hebben we geen hermandad gezien. Nog even en dan beginnen we aan de bouwfase. Spannend!

Geen Bonje met de buren

Vandaag was ik iemand aan het helpen. Het betrof het knippen en scheren van een heg. De grote haag grenst aan een parkeerplaats. De aldaar geparkeerde auto's stonden met hun kont in de w/heg. Nog voordat ik bij een woning had aangebeld, kwam een mevrouw haar auto al wat verzetten. Ze had me al gezien en wachtte niet af. Voor een andere auto moest ik even aanbellen. Ik werd vriendelijk begroet en de auto werd zonder klagen even elders geparkeerd. Ik kreeg ook het adres van de grote bus die er stond. Maar zover zou ik vandaag niet komen, Maar toch : bedankt voor de tip.
Kijk, het bevalt me steeds meer hier in Dronten. Ik kan gewoon aanbellen zonder verwelkomd te worden met : "Wah kom jeh zeikûh?" of "Rot op! Ik mot geen gezeik aan me deur, jôchie!" Integendeel, de buren zijn me een slag voor en de bejegening is vriendelijk en fatsoenlijk. Eigenlijk gewoon zoals het zou moeten. Wat een verademing; ik ben weer in een echt dorp.

Stemfies verbieden?

De Kiesraad wil het maken van selfies tijdens het stemmen, ook wel stemfies genoemd, verbieden. Het maken van foto's zou namelijk botsen met het stemgeheim en stemvrijheid. Misschien heb ik die wet verkeerd begrepen, maar ik ga er vanuit dat ik best mag rondbazuinen op wie of welke partij ik gestemd heb. Of is dat verboden? Het communiceren over mijn eigen stemgedrag kan ik op allerlei manieren doen. Er kan erover praten, schrijven en beelden laten zien. Waarom zouden de eerste twee vormen van communicatie wel en de laatste niet mogen? Typisch onze wetgeving met al die mitsen en maren? Een stemhokje, al dan niet met een gordijntje moet mijn stemgeheim tegenover anderen regelen. Maar als ik daar geen behoefte aan heb, dan is het aan mij of ik dat stukje privé wel of niet deel met anderen.  Net zoals met mijn pincode. Ik vind het allemaal wat ver gezocht.

Maximaal 5 per klant!

maar max. 5 per klant

We waren toch in de buurt, dus even de Botter ingereden om naar de toko te gaan. Sonja wilde gelijk gebruikmaken van een aanbieding bij de Plus markt. Je weet wel, die super met al die vrolijke reclamespots. Het ging om een aanbieding van koffiepads. Enfin, dus wij de kar volgooien met zakken. Voor alle zekerheid las ik nog even de piepkleine letters onder de prijskaart op het schap. Daar stond : Maximaal 5 zakken per klant. Ik zei tegen Sonja : "Dan ben ik ook een klant met vijf zakken".
Bij de kassa aangekomen, zei de medewerkster op een wat bijtende toon : "U mag er maar vijf kopen per klant!" Ik dacht : "O gut, ik ben weer in Lelystad, in winkels waar chagrijnige medewerkers werken." Sonja antwoordde rustig met : "We zijn met z'n tweetjes, mag dat niet?", maar dat maakte volgens de kassière niets uit. "U hoort bij elkaar, dus bent u één klant", hield ze voet bij stuk. Ze vroeg vooraf niet eens naar een samenlevingscontract of trouwboekje.  Ik zei : "Geef mij maar vijf zakken dan kom ik zo terug." Ze keek wat chagrijnig naar mij en rekende toch maar tien zakken af. We hoefden na de transactie niet onze vinger in een pot Plus-inkt te dopen. We kregen ook geen Plus-stempel met datum op ons voorhoofd.
Ik kan me voorstellen dat de medewerkster ons even moest attenderen op de kleine letters. Maar dat kan ook op een klantvriendelijke manier.
En dan dat gedoe van maximaal zoveel per klant. Ik zie die voorwaarden geregeld. Ik kan op een dag drie keer langskomen, dan is het goed. Maar in één keer zoveel kopen mag niet. Supermarkt-bureaucratie. En waar gaat het uiteindelijk om? Juist : verkopen, omzet maken. Oké, en klanten lokken. Om ze vervolgens chagrijnig te woord te staan?

Opvallende zoekwoorden

Meeuwenhapjes

In mijn dagelijkse statistiekjes, kan ik ook zien met welke zoekwoorden men op mijn blog terecht is gekomen. Zo zijn er mensen op zoek geweest naar foto's met een vlag halfstok (niet iedereen heeft iets met auteursrechten), naar informatie over het ophalen van oud ijzer, de antilekbanden van de Action, de Stavorenstraat, een vliering maken op de gordingen en..... het uitmoorden van meeuwen. De laatste zoekwoorden maakten mij nieuwsgierig. Volgens mij heb ik nooit iets over dat onderwerp geschreven. Wie wil er nou meeuwen uitmoorden? Gisteren zag ik op een lokale tv zender (West) een nieuwsitem over meeuwen die voor flinke overlast zorgen in of in de omgeving van Den Haag. Hun aantal neemt jaarlijks flink toe. En je weet hoe het met meeuwen is : ze krijsen, schijten de boel onder en verdwijnen. Net als interim managers (schrijft een voormalig interim manager....).
Een aantal bewoners is ten einde raad. Omdat lokale instanties niets doen tegen de overlast, heeft iemand waarschijnlijk zelf even op internet gezocht naar een oplossing.

Nog meer autowielen gestolen

wielen extra vastzetten...

Niet alleen in Lelystad (Ford dealer Schurer Kamphuis) ook in Ommen zijn van auto's, die bij dealers geparkeerd staan, alle wielen verwijderd. Het gaat om totaal zes auto's die bij een tweetal garages stonden. Opvallend is dat ook daar klinkers uit de bestrating zijn gehaald om onder de auto's te leggen. Net als in Lelystad. De boeven waren blijkbaar naar het oosten gereden (op weg naar huis?) en hebben daar nog maar een zestal sets complete wielen gestolen. Er was blijkbaar nog ruimte in hun voertuig.

Even over Lelystad

Richting Dronten

Deze nog jonge week hoorde ik dat de vrachtwagenchauffeur, die aangifte gedaan had omdat hij in Lelystad was overvallen, gelogen heeft. Hij had het verhaal uit zijn duim gezogen. Dat krijg je als je zo lang achter het stuur zit. Dan ga je vanzelf rare dingen verzinnen. Ik neem aan dat Lelystad aangifte gaat doen tegen deze chauffeur. Hij heeft immers de goede naam van de stad geweld aangedaan, bezoedeld. De stad heeft veel geld uitgegeven voor positieve pr en dan krijg je dit.
Het Bovenwater heeft weer last van blauwalg. Ook na mijn vertrek uit Haven, is de kwaliteit van het water dus niet verbeterd. Ergo, het ligt niet aan mij. Toch wil men aan het Bovenwater zeer dure woningen bouwen. Mensen met zoveel poen kunnen wel tegen een zeperd. Toch?
Jammer en triest van het incident in de Stavorenstraat. Het was er altijd erg rustig, totdat vorige week een patiënt om het leven kwam na een incident met een begeleider.
Van goede kennissen begrijp ik, dat de vervuiling in de wijk erg toegenomen is. Men hunkert naar mijn terugkeer. Graag drie keer per week, om de boel wat schoon te houden. Ik moet hen teleurstellen. De arbeidsvoorwaarden maken namelijk geen melding van koffiepauzes.

Een luifel maken

In het verleden heb ik eens een serre gemaakt. Op zolder heb ik vier kozijnen gemaakt met ouderwetse houtverbindingen. Twee zijwanden en de voorzijde uit twee delen. Na montage tegen het huis (iedereen zei : jeetje, wat snel!), heb ik hem afgewerkt.
Nu overweeg ik een luifel te maken tegen de zuidkant van de woning. Tijdens mijn afscheidstournee door Haven stuitte ik op een heel goed idee van ene Ronald C. Het bouwwerk hield het tussen een serre en een luifel. Voor het dak was zeildoek gebruikt, dat eenvoudig dicht en open getrokken kan worden. "Aha, dat zocht ik!", dacht ik toen gelijk. Bedankt Ronald!
Ons doel met de luifel is tweeledig : schaduw en droog zitten als het zomers regent. Als randvoorwaarden gelden : na de zomermaanden moet het dak eraf kunnen en het geheel moet niet iets hebben van een voortent.
Tot nu toe is de conceptoplossing een pergola (idee van Sonja) op 2,50 meter afstand van de muur over de hele breedte van de woning. Omdat de dakgoot op zo'n 2.40m hoog zit, wil ik onder de goot een peesrails (nee, geen speciale tramverbinding over de Wallen, maar een aluminium strip waar een peeskoord doorheen getrokken kan worden) monteren. Er zijn al mensen terug van vakantie die van bepaalde kampeerspullen af willen. Zo ook een meneer, die een rechthoekige luifel (met peeskoord) van 6 x 2,40 meter aanbood voor zeer weinig. Hij had de luifel te groot gekocht voor zijn caravan, maar precies op maat voor ons plan.  Opgevouwen is de luifel 60x40 cm. Dus die kunnen we na de zomer gemakkelijk kwijt.
De luifel kan ik door de peesrail trekken en aan de voorzijde aan de pergola bevestigen. Klaar is Willem. Ik laat het plan nog even sudderen, want voor je het weet ben ik weer iets vergeten.

Geen WK 2018 in Rusland!

Eerlijk gezegd mag men van mij het WK in Rusland boycotten. Maar de maffia van de FIFA zal wel de nodige roebels van Poetin hebben ontvangen in ruil voor het WK. Zo stil als Rusland was ten tijde van de crash van vlucht MH17, zo druk reageert men nu. Poetin wil ook deelnemen aan het onderzoek, 'om de objectiviteit te bevorderen'. Nou, als er een land is waar gemanipuleerd wordt met de waarheid (heette dat blad van de communisten niet zo?) dan is het Rusland wel. Waarom emigreren de separatisten niet naar Rusland? Veel landgenoten hebben dat ook gedaan. In plaats van bijvoorbeeld de Veluwe af te scheiden van Nederland en bij Zuid Afrika te trekken, zijn ze geëmigreerd.
We hebben inmiddels ervaren wat de moraal is van Oekraïners die zich Russisch voelen. Die Barbaren hebben weinig op met menselijkheid. Dat ze zich graag bij Rusland willen aansluiten lijkt mij logisch. Soort zoekt immers soort?
De FIFA wil dat onmenselijk gedrag belonen met een WK. En dat kan dus niet. Het wordt tijd om de rug te rechten : geen WK in Rusland! Het is ook in dit geval dom te denken dat politiek en sport te scheiden zijn.

Bestrating ophogen

Na een paar flinke regenbuien kon ik goed zien waar het met de bestrating nog niet helemaal in orde was. Ik heb geprobeerd wat afschot te creëren, zodat het hemelwater naar de put buiten de tuin zou weglopen. Maar helaas was er een tweetal plaatsen waar de bestrating wat dieper lag. Ik had nog wat zand liggen en dus toog ik aan den arbeid. Eerst de klinkers eruit, vervolgens wat zand erop en daarna weer de klinkers erin. Klinkt simpel en snel, maar ik was er wel zo'n twee uur mee zoet. Het hield me van de straat, zal ik maar denken. Terwijl ik bezig was, probeerde Fenna geregeld een bot ergens in het zand te begraven. Al eerder heb ik gewoon over een door haar begraven bot klinkers gelegd. Ze was dagen aan het zoeken en snuffelen op die plek.  Dit keer heb ik dat haar bespaard.
Tussendoor even een buurtgenoot geholpen met het updaten van haar TomTom. Dat had ik haar gisteren beloofd. Toen ik daarna met de laatste loodjes bezig was, kwam een voorbijganger mij vertellen dat ik het bestraten verkeerd deed.  Alsof ik dat niet zou weten. Maar ja, ik heb geen trilplaat om de boel aan te stampen en uit te vlakken. Dan zou ik de klinkers gewoon neer kunnen leggen. Nu moest ik ze allemaal een paar tikken meegeven. Ik ben benieuwd of er nog regenwater blijft staan en zo ja, waar.

Goedkoop kamperen

Goedkoop is vaak duurkoop, maar wie goed oplet kan met succes goedkoop kamperen. We zijn al jaren lid van de SVR, Stichting Vrije Recreatie. Bij die stichting zijn campings aangesloten van boeren. Er zijn campings op bedrijven die nog volop draaien. Andere zijn bijna helemaal overgestapt naar de recreatiesector.
Wie bij de boer wil kamperen en via de website een leuke plek wil uitzoeken, moet lid zijn. De betreffende boeren zijn dat ook. Ook dit jaar hebben we weer bij een boer gekampeerd. Voor twee volwassenen met een hond en caravan betaalden we 14 euro per nacht. Het douchen en warm water was (in dit geval) gratis. Net als de Wifi. Voor de twee nachten afwezigheid (bruiloft) hoefden we slechts 5 euro per nacht te betalen! Hoezo goedkoop?
Bij de SVR zijn ook boeren uit de omliggende landen aangesloten. Dus er is keus genoeg. Tenzij je een tropisch zwemparadijs, restaurant met uitgebreide menukaart, tennis- en golfbaan en animatieteam zoekt. Maar ja, dat red je niet voor die 14 euro per nacht. Goedkoop kamperen doen we bij de boer.

Hartzeer

Afgelopen week dacht ik nog aan hem. Mijn broer Joop. Het is al weer acht jaar geleden, dat hij in de hete zomer van juli 2006 plotseling overleed. Hij was ook nog zo jong.
Ik heb lang geworsteld met het verlies van mijn beide broers en heb blijvende schade eraan overgehouden. Ik moest me herpositioneren in een sterk gewijzigde gezin. Iets wat me niet echt lukt. Ik heb nog wel een aardige broer en een drietal lieve zusters, maar het is lastig om na bijna 50 jaar Ruud en Joop mijn scope te verleggen. Ik weet dat het me niet altijd in dank wordt afgenomen, maar dat is dan maar zo. Maar ja, voor hen en hun partners was het veel erger. J&R zijn er niet meer. Ze hebben beiden iets van me meegenomen, al weet ik niet precies wat. Maar ik moet hen toch ook weer blij maken en er iets van maken. Vaak lukt me dat wel. Zondag was ik druk in de weer met muziek, maar ik kan mijn bevindingen niet meer met hen delen. Dus draaide ik cd's' met muziek die zij ook leuk zouden vinden. Want even bellen...., kon dat maar. Eén keer maar :

Muziek uit mijn jeugd -7-

Thuis hadden we een platenkoffer. Een soort harmonica model met allerlei vakken. In die vakken waren bakelieten platen opgeborgen. De meeste waren 78 toeren met fel rode, blauwe en donker rode labels. O.a. van His Master's Voice, je weet wel met dat witte hondje voor die ouderwetse toeter-luidspreker van een grammofoon. Eind jaren 50, vlak voor ons vertrek naar Curaçao, gebeurde er iets wonderlijks. In die zin, we hielden erg van muziek en toch werden die oude 78 toeren platen weggegooid. Van een aantal hebben mijn broers en ik asbakken gevouwen. Hahaha! We legden ze in heet water, zodat ze zacht werden. Nu zeg ik : doodzonde! In die tijd was er al veel Indo rock op de muziekmarkt. Onze oosterburen waren er ook dol op. Afgezien van The Tielman Brothers en The Blue Diamonds en veel ander Indo rock bands, vond ik o.a. Lydia (Tuinman) leuk klinken. Anneke 'Kreuntzo' vond ik wat minder :

Ford van wielen ontdaan

Bij Ford dealer Schurer-Kamphuis in Lelystad is een achttal Ford auto's van alle wielen ontdaan! Om alle wielen van de auto's te kunnen verwijderen, hebben de creatieve boeven ter plekke klinkers uit de bestrating gebruikt om de auto's te ondersteunen.
De Ford dealer looft een beloning uit van 1.000 euro voor een tip die naar de criminelen leidt.
(foto : Schurer-Kamphuis fb)

Vandaag trouwt uw dochter

Van dichtbij maak ik weer iemand mee die dementeert. Tante Griet had er ook last van. Volgens mij heette dat vroeger kinds worden. Ze was heel lief hoor en had altijd een pop bij haar.
Het geheugen holt achteruit en het karakter heeft steeds minder last van belemmeringen. "De vernislagen bladderen af", heb ik weleens ergens gelezen. Dus flapt zo'n iemand er van alles en nog wat uit. Dat kan soms erg vervelend zijn, zelfs pijnlijk, vooral als je niet weet of begrijpt wat dementie inhoudt.
De telefoon rinkelt vele malen per dag om telkens dezelfde vragen te beantwoorden. Na het zoveelste telefoontje reageren met : "Dat vraag je me nu voor de twaalfde keer vandaag!", heeft geen enkele zin. Net zo min als boos worden.
Soms leidt het tot vreemde situaties. Zo stond eens een mooie jonge vrouw in een prachtige bruidsjurk naast ons, vraagt de dementerende mij vertwijfeld : "Wat doe ik hier eigenlijk? Weet jij wat er straks gaat gebeuren?" Dan is het vreemd te moeten antwoorden : "Vandaag trouwt uw dochter." Even wordt er vreemd gekeken en dan volgt : "O ja. natuurlijk. Maar waarom weet ik dat niet?"
Ergens heeft de ziekte ook iets vertederends. Net alsof je met kleine kinderen omgaat. Die vragen ook wat ik aan het doen ben, terwijl ik de auto sta te wassen. Maar dan zeg ik voor de grap : "Ik ben patat aan het bakken." Dat doe ik dus niet bij een dement iemand. Dat zou de verwarring alleen maar nog groter maken.

De vakantie bijna voorbij

Een nieuwe hoed...

Het is altijd weer een heel gedoe om de caravan leeg te maken en vervolgens alles op te ruimen dan wel apart te leggen voor de (af)was. Ook de auto moet eraan geloven, want Fenna maakt er een flinke puinbak van. Nou ja, dat laatste valt reuze mee. Ik moest alleen het kleed op de achterbank stofzuigen.
Even liet ik de boel de boel, om een emmertje sop te gaan halen. Toen ik terugkwam was het kwaad al geschied : een dakhaas in de auto! G@&#$*!! En het rook naar kattenpis! Heeft dat rooie beest, nee niet Tom, in de bak staan sproeien. Had ik nu maar Fenna niet achter het hekje gelaten. Die had vast en zeker dat beest even op zijn staart getrapt, zodat ie met een luide "Miaaaauw!! er vandoor was gegaan. Ik heb maar alles uit de kofferbak gehaald en schoongemaakt met een sopje met chloor erin. Ik had toch niets te doen, hè? Het spul, een paar plastic tassen, een speciaal hondendekkleed (van een soort latex) en het vloerkleedje van kunstgras, hangt nu te drogen.
De caravan is leeg en weer brandschoon. Daarna heb ik alsnog het kapje van de rookgasafvoer geplaatst. Ik zou dat tijdens de vakantie nog doen, maar ik had er toen geen zin in. En je weet alles moet leuk blijven. Vooral klussen.
De vakantie is nu echt bijna voorbij. Alleen nog de caravan wegbrengen. Maar dat doe ik pas maandag. Als ik zin heb. Ik heb nu een kater van die k*tkater.

Geen KNIL boekje opa Oudshoorn

Nader onderzoek heeft uitgewezen dat het boekje niet van opa is. Het is van een naamgenoot met bedrieglijk bijna identieke achtergrond. Ik zag aan de geboortedatum, de datum van aanmelding bij het KNIL en de namen van de ouders, dat het niet om onze opa David Oudshoorn gaat. Jammer. Niettemin bedankt voor de oplettendheid en de positieve reacties.

Back home

Avondrood....water....sloot...

Gaan we al?

Gistermiddag zijn we voorzichtig begonnen met het opruimen van de kampeerspullen en de voortent. De zij- en voorkanten waren droog, dus die konden we eruit ritsen, opvouwen en opbergen. Binnen is binnen. Het weer is regenachtig, maar we grijpen elk moment van droogte.
's Morgens hebben we de nog staande voortent (een dak met twee smalle flappen) zo goed als droog kunnen opruimen. We waren keurig voor elf uur klaar om te vertrekken. Fenna zat al een half uur eerder in de auto. Ze wilde blijkbaar graag naar huis. We hebben mooie weken gehad, met een kleine onderbreking vanwege een bruiloft. Eigenlijk viel de warmte tegen. Het was veel te warm om te gaan fietsen. Maar de directe omgeving maakte veel goed. We hebben ik elk geval weer een minicamping aan ons lijstje met favorieten toegevoegd.
Napratend in de auto merkte ik op dat ik slechts één keer een vies toilet had gezien. Toen vertelde Sonja dat het joch tegenover ons daarvoor verantwoordelijk was. Dat had ie doodleuk tegen zijn ouders staan vertellen toen ze het tweetal kwamen ophalen : "Ik heb de boel flink ondergescheten en niet opgeruimd. Ik ben niet gek!"  Zijn moeder dacht dat het om hun porta potti ging, maar gelukkig was het een ander toilet.....

Toyota met vrouw

De terugweg verliep voorspoedig. Zij het met een klein oponthoud op de Ketelbrug. Nee, dit keer geen auto te water, maar een met pech in de berm. Tot mijn grote verbazing bleek het een splinternieuwe Toyota te zijn! Ik zei nog : "Dat kan helemaal niet! Dat is immers een Toyota!" Het klopte, want er zat een vrouw achter het stuur druk te wezen en te zweten. Ik riep door het raampje : "Gewoon even op dat groene knopje drukken en dan wegrijden!!"
Een Toyota met pech bestaat niet. Wel onhandige chauffeurs.

Fenna is geen Duitse

Ze heeft een vaste slaapplaats tussen twee banken in. Daar hebben we Fenna's kussen gedeponeerd. Die twee bankjes worden nauwelijks gebruikt. De bijbehorende tafel, die je kon laten zakken om er een bed van te maken, is weggedaan. Maar er ligt nog een aantal plankjes waarmee we alsnog een extra bed kunnen maken.
Zolang we beiden in of rond de caravan zijn, is er wat Fenna betreft niets aan de hand. Dan blijft ze lekker op haar kussen liggen. Maar zodra een van ons weggaat, is ze de onrust zelve. Dat wil zeggen, dan gaat ze bij de deur van de voortent zitten wachten totdat de verloren zoon of dochter weer terug is. Dan is alles weer goed. Ze is dan zo blij; net alsof ze iemand jaren gemist heeft. Mocht het erg koud zijn, wat nog niet eerder is gebeurd, dan kan haar plekje ook nog een dakje krijgen. Het kussen vertoont na verloop van tijd een flinke kuil dan schud ik hem even flink op. Ik bedoel maar, Fenna is per slot van rekening een Friese stabij en geen Duitse herder. Dus geen kuilen in de caravan.

Een hekel aan groeten?

Het is mij bekend, dat bepaalde vakantiegangers een bloedhekel hebben aan groeten. Dus wordt er niet gegroet. Zelfs niet als je met z'n tweetjes in het afwashok staat. Voor mij een reden temeer om juist dan "Ook goede morgen" te zeggen. Er is nog altijd iets als fatsoen. In het ANWB blad heb ik daar al eerder eens een ingezonden stukje over zien staan. Die meneer reageerde nogal heftig op het over en weer groeten van elkaar op de campings. Meneer kwam daar namelijk voor zijn rust, zo betoogde hij
Het stukje kwam mij nogal chagrijnig over. Alsof ie direct na een slechte nachtrust (een nachtmerrie over groetende vakantiegangers?) aan het mailen is geslagen. Hij kreeg wel veel verontwaardigde reacties.
Maar goed, hier op de minicamping zit ook een aantal niet-groeters. Dus geen 'goede morgen' of zo. Mocht je het per ongeluk wel doen, dan kijken ze je aan alsof je hen net iets ergs toegewenst hebt. Het zijn types die als ze alleen in de Sahara zouden lopen en daar iemand tegenkomen, zelfs niet groeten. Ik ga er vanuit dat ze de passant ook niet om drinken zullen vragen; al zouden ze bijna omkomen van de dorst.

Een camper bekijken

Het luidruchtige stel is opgehaald door...pa. Dus afgezien van het luidruchtig gepraat ook geen zware hoestbuien meer van de jongeman, die, net als zijn vriendin, rookte als een ketter. Ze bewoonden de tent naast mijn rechtervoet (foto). Op de grond ligt een van hun fietsen. De andere ligt rechts net buiten beeld op de grond. Waarschijnlijk om de standaard te sparen. De tent stond altijd wagenwijd open en zag eruit alsof er een bom ontploft was. Ze gingen geheel conform hun gedrag weg : met geruzie met pa.
Tussen mijn twee grote tenen (foto) in staat een camper. Een Mercedes van 21 jaar jong. Volgens Sonja is hij van binnen mooi licht van kleur. Ze heeft hem uitgebreid bekeken en met de eigenaren gesproken. Een leuk ding, dat wel. Alleen is ze niet zo gecharmeerd van de wc en douche. Die nemen in haar ogen onnodig veel ruimte in. Het is ook een gedoe om het bed uit te klappen. Uitgeklapt staat ie pal voor de schuifdeur. Het leuke van campers bekijken is de ideeën die je opdoet voor wat betreft de inrichting. Veel gebruikers hebben zo hun plus en minpunten als het over hun camper gaat. Inmiddels is komen vast te staan dat er geen wc en/of douche ruimte in komt en dat het bed bij voorkeur een vaste opstelling achterin moet hebben. Net zoals in onze caravan.
Het zal nog wel enige tijd duren eer wij een camper gaan aanschaffen. We mikken op de zomervakantie van 2016. Tenzij.....

KNIL boekje Opa Oudshoorn duikt op

Een anonieme tip wees mij op een advertentie op Marktplaats. Daar wordt het soldatenboekje van mijn opa, David Oudshoorn aangeboden. De vraagprijs is 47 euro. Aan de ene kant ben ik blij dat het boekje er weer is, aan de andere kant vind ik de prijs aan de hoge kant. Al met al maakte het deel uit van zijn nalatenschap, dat nu via Markplaats verhandeld wordt. Uit principiële overwegingen weiger ik het boekje voor dat bedrag (verhoogd met de verzendkosten) te kopen.
Een vergoeding of een beloning zo je wilt lijkt mij meer op z'n plaats. Ik heb de aanbieder van het boekje een email gestuurd met een soortgelijk bericht. Ik hoop op een positieve reactie. De tipgever dank ik bij deze, want ik heb me al langer afgevraagd waar dat boekje gebleven zou zijn.

Ps. Ik heb wat nadere info opgevraagd, om zeker te weten dat het een boekje van opa betreft. Ik heb zo mijn twijfels.

Geen geld, toch vakantie

Er staan een paar jongeren op de camping, een stelletje. Ze zijn nogal luidruchtig en hebben niet in de gaten dat hun tentdoek er niet voor zorgt dat gesprekken binnenskamers blijven...
Dus hoorden we de jongeman met zijn pa bellen. Zijn geld was op en pa moest even langskomen om geld te brengen. Blijkbaar zei pa iets van 'helemaal naar de camping?' of  'ik heb geen geld' want de jonge kampeerder zei opeens nogal bijterig  : "Dat is jouw probleem! We hebben nu geld nodig. Anders kunnen we niet eten!" Ik dacht : "Nu gaat aan de andere kant de telefoon uit", maar nee.
Pa krijgt nog wat instructies, alsof ie losgeld moet afleveren : het bedrag, daar en daar, om zo laat. De jongelui zijn weliswaar op vakantie, maar hebben daar niet voor gespaard. Zijn pa moet alles betalen, vindt hij. Zijn vriendin trouwens ook. Ze deelt de verontwaardiging van haar vriendje.

Naar Delfzijl

Omdat we toch in het voor ons hoge noorden waren, dacht ik : “Kan ik ook eens een kijkje nemen in Delfzijl!” Dus reden wij bepakt en gezakt richting het noordoosten van het land. We passeerden borden met bekende plaatsnamen als Slochteren en Loppersum. Ik weet niet of ze nog bestaan of helemaal van de aardbodem zijn verdwenen. Op dat laatste schijnt de NAM te hopen.
Eerlijk gezegd  had ik bepaalde verwachtingen van Delfzijl. Maar eenmaal in die plaats aangekomen viel hij mij erg tegen. Ik verwachtte een soort havenplaats of badplaats met een gezellig centrum met jachthaven. Een beetje zoals Lemmer. Maar nee hoor, het was een semi moderne plaats met niets speciaals. Hoewel, de wandelpromenade langs de haven richting Farmsum is wel leuk. Er was een strandje op een kale boulevard met alleen een hotel op poten in het water. Het was daar nog stiller dan op onze minicamping. Ik kan me niet voorstellen dat ze gasten krijgen, want wie wil er nu een nachtje in Delfzijl doorbrengen? Zelfs een bezoekje aan de lokale VVV mocht niet baten. Het stadje heeft geen enkele uitstraling. Oké het ligt rechtsboven in een uithoek van Nederland. De Russen hebben Siberië, wij Delfzijl. Zelfs Fenna vond er niets aan. Ze liep maar te klieren ten teken dat we maar snel weer weg moesten. En dat deden we spoorslags. Toch was er iets wat me op voorhand vrolijk nieuwsgierig maakte : vlakbij Delfzijl ligt het plaatsje Appingedam!

Bij ABSAF Appingedam

Tja, als ik dan toch in de buurt van Delfzijl ben, dan ontkom ik er niet aan om Appingedam te bezoeken. Dat dorp is wereldberoemd! Tenminste, voor wie van classic races en dito bikes houdt. Sonja typte Woldweg 75 A in de Tomtom en daar gingen we. Op weg naar Appingedam. Joehoe!
Al snel klonk het “Bestemming  bereikt”. Links van mij zag ik een witte brievenbus met het nummer 75A. Maar ik zag enkel woonhuizen. We hebben de auto gekeerd en hem bij de AH geparkeerd. Terwijl Sonja op Fenna paste, wandelde ik naar de overkant en liep brutaal het erf op naar de brievenbus. Op de bovenkant stond ABSAF!  Toen pas zag ik achter de huizen een grote bruin schuur met reclames van Pirelli en Triumph. Helemaal links stond een deur open. Ik liep er naar toe en zag iemand achter de deur staan. Ik groette : “Goede middag, ik ben een nieuwsgierige toerist.” De deur ging helemaal open en daar stond een voor mij bekend iemand. Een man in een blauwe stofjas met bril, die ik uit een aantal nummers van het blad Het Motorrijwiel ken. Een magazine voor liefhebbers van klassieke motoren. Meneer De Jong heette mij welkom. Ik vertelde hem over mijn vakantie en het teleurstellend bezoekje aan Delfzijl. En natuurlijk over het feit dat ik ABSAF enkel uit de motorbladen ken. Ik mocht even binnenkomen, rondkijken en ook foto’s maken. Toen ik vertelde dat ik jarenlang een Seeley heb gehad, was het ijs helemaal gebroken. In de werkplaats stond een tweetal Triumphs Bonneville op heftafels. Aan een van hen was meneer aan het sleutelen. “Ik ga gewoon door met mijn werk, dan kunt u even rondkijken”, zei hij. Probeer dat maar eens thuis bij Waylon of Marco B te doen. Haha! Heerlijk die gewone beroemde mensen.
Het viel me direct op dat de werkplaats erg georganiseerd en netjes overkwam. Gereedschap keurig aan het wandrek, rijen cilinders, zuigers en andere onderdelen. En natuurlijk motoren. Oude motoren. Sommige met een nieuw ABSAF blok eronder. Schitterend. Ik stond bijna te kwijlen. Ik had daar de rest van de vakantie kunnen blijven rondkijken. Maar het was warm bij de auto, meneer had het druk en ik was best al heel tevreden. Ik bedoel, de fabriek had ook gesloten kunnen zijn. Toen ik afscheid nam, moest ik even wachten. Meneer liep een kantoortje in en kwam terug met wat stickers. Die nam ik dankbaar in ontvangst. Ik wenste hem veel succes toe en hij mij een mooie vakantie. Maar die kan al niet meer stuk. Ik was immers bij ABSAF, de Appingedammer BSA Fabriek geweest! Daar is zelfs Phil Read klant. Had ik nou maar voor die stickers betaald. Zou wel aardig geklonken hebben : “Phil Read en ik zijn klant bij ABSAF.”

Nieuwe buren -2-

Het Indootje is vertrokken toen wij in Alphen feestvierden. Ik heb nog even onder de caravan en in de disselbak gekeken, maar ze heeft niets voor mij achtergelaten. Ze had een Hollandse man, dus..... Vanmiddag zijn ook onze Hollands-Zweedse overburen huiswaarts gegaan. Max nam nog afscheid van Fenna, maar ze wilde niets van de oude boxer weten. De Friezin had niet eens het fatsoen om even gedag te zeggen. Een hiaat in haar anders zo degelijke herprogrammering.
Vanavond hebben we nieuwe buren bekommen. Ja, het zijn Duitsers. Een man en twee personen van andere kunnen. Ze hebben net een grote caravan neergezet. Ze zetten ook een koepeltentje op. Dat ging niet zo goed, want de boel werd zo gründlich gespannen, dat een bevestigingspunt afbrak. Dus moesten de beide vrouwen de tent naaien. Ik weet nog niet wie waar gaat slapen. De man in de caravan en twee vrouwen in de tent? Of man en vrouw in de caravan en een vrouw in de tent. Of de man alleen in de tent. Of samen met z’n vrouw. Of met zijn concubine. Of alle drie in de caravan en het bier en de braadworsten (mit curry) in de tent. Of andersom. Ik weet het niet. Maar ik zal de boel voor jullie in de gaten houden.
O ja, ik sprak hen in het Duits aan, maar toen kreeg ik in mijn eigen taal een antwoord van de niet blonde vrouw.  De andere twee spreken en verstaan alleen Duits. Ik had al zo’n vermoeden, want normaal zetten Duitsers eerst hun bbq buiten en richten ze de satellietschotel. Deze ‘andere’ Duitsers dus niet. Vlak voor het eindigen van dit berichtje, is een van de vrouwen gevallen. Het is de blonde (verder geen commentaar). Ze heeft waarschijnlijk haar pols gebroken en wordt naar het ziekenhuis gebracht door de andere vrouw. Meneer blijft bij de caravan. Is ie even van die twee af.

Het grote O-treffen

Oma en opa met twee kinderen (plm 1920)

Zo noem ik het maar. Het scheelt veel letters. Voor de familiebijeenkomst heb ik op verzoek een stukje geschreven over mijn oma en opa Oudshoorn.
Op zich niet echt lastig, gezien datgene wat mij bekend is. Toch was er een tweetal vragen, dat ik niet 1-2-3 kon beantwoorden. Ik mocht als kind al een vrij goed geheugen hebben, maar bepaalde zaken heb ik toch gemist. Logisch, want als kind let je niet zo goed op karaktertrekken van volwassenen, in dit geval mijn grootouders.
Ik riep beelden op, die iets met het karakter te maken zouden kunnen hebben gehad. Mijn oma was altijd druk in de weer. Zowel thuis als op haar werk. Ze verdiende geld om het karig pensioen van opa aan te vullen. Dus ze had zeker gevoel voor verantwoordelijkheid. Ze was dan wel streng, maar toch ook rechtvaardig. Tenminste, het is mij niet bekend dat ze mij of een van mijn broertjes slecht heeft behandeld. Alleen had ze niet zoveel tijd voor ons. Ze genoot van de rugmassages (we moesten dan over haar rug lopen) in ruil voor leuke anekdotes en sprookjes.
Opa was een oud KNIL militair. En dat was te merken. Zijn wil was wet en hij commandeerde vaak. Ik zag hem een keer op de Haarlemmerstraat lopen. Zijn handen op zijn rug. Zo'n vijf of tien meter achter hem liep oma . Met twee tassen met boodschappen te zeulen. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Dat was zo typisch. Opa was volgens mij een joviale man, die wel van een borrel hield. Of twee, of drie of een fles. Tot groot verdriet van oma. Opa was een levensgenieter, die zich nergens druk over maakte. In tegenstelling tot oma.
Opa maakte speelgoed voor ons. Met een figuurzaag. Als het mis ging, het zaagje brak, dan kregen wij, toekijkende kinderen, steevast de schuld. En hij meende dat. Hij stuurde ons vaak aan alsof we zijn soldaten waren : kort en krachtig. Opa was als de dood voor bloed. Bij zichzelf. Hij schreeuwde dan moord en brand en leek dood te gaan aan een schrammetje. Erg raar voor een ex militair die er prat op ging met één houw zijn sabel een hoofd van iemands romp te kunnen scheiden. Opa had namelijk o.a. bij Atjeh gevochten. Na zijn pensionering vervingen kippen de Atjehers. Die hakte hij de kop af, deed het kippenlijf in een emmer en bracht de kip op de fiets naar ons huis.Toen plukte ik nog veren. Later appels.

Een dag van rouw

Vandaag rouwt ons land vanwege de crash van vlucht MH17, waarbij bijna 200 landgenoten het leven verloren. Net als een trouwe lezer denk ik op deze dag : en hoe zit het met al die verkeersdoden? En de mensen die overleden zijn aan een ziekte? De landgenoten die zelfmoord hebben gepleegd? Schrik niet, het zijn er gemiddeld ruim 50.000 per jaar per categorie! Misschien vond ik daarom al dat gedoe rond een gesneuvelde militair wat discriminerend overkomen ten opzichte van al die anderen, die sneuvelden.
Eigenlijk zouden we een keer per jaar al deze slachtoffers moeten herdenken. Want elk mensenleven telt. Of je nu wel of niet in een vliegtuig zat op het moment dat het noodlot toesloeg.

Op een bruiloft

Dinsdag zijn we, na een nachtje Dronten, naar Alphen a/d/ Rijn gereden. Daar was onlangs nog een schietpartij. Neef Rik had een kwartier eerder vlakbij de plaats delict net geld gepind.
In Alphen hebben we dus een bruiloft bijgewoond. Het was ondanks de hoge temperatuur een leuk, gezellig gebeuren.
Op het stadhuis werden we door een bode ontvangen, die weinig of geen ervaring heeft met dit soort ceremonies. De arme man was nogal chaotisch en liep voortdurend het bruidspaar en/of de fotografen in de weg. Maar meneer deed zijn best om het geheel verder in goede orde te laten verlopen.
Na het ja-woord ( van beiden) nam de ambtenaar het woord. Hij vertelde wat leuke details rond de ontmoeting van het stel en waarbij de kinderen van de bruid een belangrijke rol speelden. Daarna reden we richting Leimuiden. Niet ver daar vandaan bevindt zich een boerderij waar men gelegenheid biedt voor bijeenkomsten, feesten enz.
Daar werd met het kersverse paar en een leuk gezelschap gevierd, wat begon met het vrijlaten van twee witte duiven. Dat gevederde stel vloog elk een eigen kant uit. Ik sprak daar mensen die ik 30 á 40 jaar niet meer gezien en/of gesproken had. Erg leuk. Het feest duurde tot middernacht. Met gevolg dat we pas woensdagochtend vroeg weer in Dronten waren. Moe, maar tevreden.

Even naar een bruiloft

Gistermiddag hebben we de camping voor even de rug toegekeerd. Vandaag willen we aanwezig zijn op een bruiloft. Vanmorgen heb ik direct het eindkapje van de rookgaspijp gekocht. Gelukkig was ie op voorraad. Ik had voor het geval dat ie niet los verkocht zou worden de diameter van het pijpje opgemeten. Als alternatief had ik er een speciedop of zo op gemonteerd. Maar dat is dus niet nodig.
Het kapje zit op de pijp geschroefd. Ik zal voor alle zekerheid het schroefdraad van een tipje lijm voorzien. Tegen het los trillen en eventueel wegwaaien. Voor het klusje zal ik even een huishoudtrap moeten lenen bij de gastheer.
Morgen rijden we weer naar het hoge noorden.

Is oud worden leuk?

Eerlijk gezegd : nee, niet leuk. Niet zo zeer vanwege de kwaaltjes, maar vanwege het feit hoe jongeren op ouderen reageren. Mijn generatie is opgevoed met de wijsheid , dat we respect voor ouderen moeten hebben. Al was het alleen maar vanwege het leeftijdsverschil, hun uitgebreidere kennis en ervaring. Dat respect is zo goed als verdwenen. Ouderen (40+) worden uit het arbeidsproces geweerd vanwege de leeftijd. In bepaalde verzorgingstehuizen worden ze als vuil behandeld en als je na gedane arbeid van het pensioen wilt genieten, word je dat niet in dank afgenomen door de jaloerse jeugd. Een crimineel is in dit land beter af. Maar er is nog hoop. Wellicht pas voor de volgende generaties, dat wel.
In Duitsland, bij BMW, doet men een project om de oudere werknemers tot aan hun pensioen optimaal te kunnen laten presteren. Het uitgangspunt van BMW is dat de ouderen erg veel kennis en ervaring hebben. Ze vormen samen een enorm kapitaal, dat door investeringen in de loop der jaren is opgebouwd. Hen wegsturen of laten vertrekken betekent een forse aderlating. Dus worden ze ingezet om jongere werknemers hun kennis en ervaring bij te brengen. Oudere werknemers mogen van BMW lekker een tukkie doen, sporten, fysio krijgen enz. in de baas zijn tijd.Een nieuwe visie?
Eigenlijk is het een eeuwenoud concept, dat bij veel woongemeenschappen in andere culturen gehanteerd wordt. Maar in onze moderne maatschappij, waar het 'wij' plaats heeft moeten maken voor het 'ik' in combinatie met een zekere minachting voor de rest, is geen plek meer voor de oudere. Voor ouderen jammer, voor de jongere triest en vooral kortzichtig. Het wiel telkens opnieuw uitvinden schijnt bij de jonge generaties nogal aantrekkelijk te zijn.

Een Indo erbij!

In een Indo-camper...

Gisteravond arriveerde een camper. Weer een camper, want het zijn er nogal wat. De wagen werd keurig naast onze caravan gemanoeuvreerd. In de camper bevond zich dit keer een tropische verrassing. Logisch zou je denken, want het is toch zeker warm. Nee, toen het deurtje openging, kwam daar een heus Indo vrouwtje uit! Je weet wel, zo'n klein leuk vrouwtje. Hoera, ik ben niet meer de enige Indo op de camping! Niet dat ik het erg vond, maar alleen is maar alleen. Hier hebben Friezen de overhand en daar moet nodig wat aan gedaan worden.
Ik ben benieuwd hoe die camper er van binnen uitziet.
Weet je wat Indo’s doen als ze elkaar tegenkomen? We kijken elkaar aan met een blik van herkenning. En dan lachen we vriendelijk naar elkaar. Vaak wordt ook even gepraat. Heel kort maar, alsof we elkaar al zo vaak gesproken hebben en helemaal bij zijn. Eerlijk gezegd weet in niet wat daar achter zit. Het is een soort weerzien, zonder dat we elkaar eerder hebben gezien. Hahaha! Heel anders dan dat gezwaai van de motorrijders. Dat is afstandelijk en gemaakt.
Hoewel het etenstijd was, heb ik geen typisch Indische geurtjes geroken. Ik blijf snuffelen. En hopen...

Delen met elkaar

Geregeld heb ik het gehad over de grote graaiers. Maar er zijn gelukkig ook mensen met een heel andere instelling. Van bepaalde familieleden weet ik dat ze hun huis elk jaar weer beschikbaar stellen voor anderen. Die mogen daar hun vakantie vieren.  Erg lief en gastvrij, vind ik dat. En afgezien daarvan ook bijzonder dat ze hun welvaart en welzijn willen delen met anderen. Er wordt niet alleen voor onderdak gezorgd, maar ook voor de nodige ontspanning in de vorm van wandelingen en andere sportieve uitjes. En niet te vergeten het lekkere eten.  Wat is het nut van geld, als je het niet wilt delen? On vous souhaite un agréable séjour!

Regen op de camping

Hoera, het regent! Het is een stuk koeler dan de voorgaande dagen. We kunnen ons weer bewegen en worden op een andere manier nat.
“Weet je dat er een kapje van de caravan verdwenen is?”, klinkt het opeens. Samen nemen we een kijkje in de kast. Het is daar wat nat geworden. In die kast liep ooit de afvoer van de kachel. Ik heb zowel  de kachel als de rookgasafvoer een keer verwijderd. Alleen heb ik op het dak de aansluiting laten zitten. Nu blijkt dat van dat stukje pijp de eindkap verdwenen is. Een wandeling om de caravan en wat blikken op  het dak (via het luik en met behulp van een spiegel), leerde mij dat het eindkapje nergens te bespeuren viel. We hebben maar even een kleine noodmaatregel genomen. Er staat nu een emmertje in de kast onder het pijpje. Hahaha! Prachtig! Straks op zoek naar een kapje of dop, die ik erop kan lijmen. Het betekent wel, dat we eerst droog weer moeten hebben en dat de voortent er deels vanaf moet. Werk aan de winkel. Fenna denkt er anders over. De regen vindt ze vervelend. Ze ligt op haar kussen in de caravan wat verveeld te zijn. Ze lijkt soms net een mens.

Naar Haren

Zondagavond zijn we om het Zuidlaardermeer gereden richting Haren, om een kort bezoekje aan tante te brengen. Via Zuidlaren en Glimmen over een kronkelige landweg kwamen we op de Rijksstraatweg uit. Inmiddels vielen er lichte spatjes op de voorruit van de Matrix. Toen ik een kruispunt met verkeerslichten naderde, zei mijn onderbuikgevoel : Hier rechtsaf. Maar ik aarzelde. Ik zag geen bordje met de naam van de straat. Dat zagen we wel, toen we de kruising tergend langzaam overstaken. Het was inderdaad de straat waar we in moesten. Dus snel even gekeerd, het was erg stil op straat, en alsnog afgeslagen.
Nog geen vijf minuten later reden we de straat van tante Pieng in. We liepen met Fenna aangelijnd achterom. Daar zagen we een kleine moestuin en een splinternieuw, stevig mooi hek. Toen we de tuin inliepen zagen we een keurig plaatsje dat opnieuw betegeld en groter leek. Binnen blafte Timmie. Maar hij bleef binnen ondanks de openstaande keukendeur. De Schrik van Haren bleef liever bij zijn beschermvrouwe in de buurt.
Na een hartelijke begroeting over en weer, namen we buiten plaats. Met tante gaat alles goed. Ze ziet er nog steeds prima uit. Het begon geleidelijk harder te regenen en het onweer nam toe. Fenna en Timmie hadden al kennisgemaakt en dat was het dan. Fenna ging nieuwsgierig even Timmies spullen doorzoeken. Fenna is een teefje hè. Maar ze werd dit keer niet jaloers, toen Timmie door mij werd aangehaald. Misschien mocht dat omdat Timmie een jongetje is. Later, toen we binnen waren gaan zitten, kwam Timmie zowaar op mijn schoot zitten, om mijn oren te likken! Zelfs dat mocht van Fenna. Timmie heeft me een tijdje gemist, denk ik. Of wilde hij mij de oren gewoon wassen? Dat zou ook zomaar kunnen.
Omdat we met onze campingburen hadden afgesproken dat we rond 22.00 uur weer terug zouden zijn (ze zouden i.v.m verwachte regen de boel eventueel afsluiten), namen we op tijd weer afscheid.

Flight MH17

Wat een afgrijslijke gebeurtenis. Vooral erg voor de nabestaanden. En dan vooral vanwege de randverschijnselen. Ik zag foto's van Russische separatisten op de plek des onheils met spullen van de omgekomen passagiers. Misselijk makend! En waarom houdt Poetin zich zo stil? Rutte vond het nog zo nodig om met die man de Spelen bij te wonen. "Om op speaking terms te blijven", zo zei hij. Nou, de enige die praat is Rutte zelf.
In de Tweede Wereldoorlog waren de Oekraïners en de nazi's dikke vrienden. Samen roeiden ze Joden uit. De Russen hebben daarom de pest aan dat land. De separatisten willen zich graag weer aansluiten bij Rusland. Zeg maar het bekende verlangen naar de vleespotten van Egypte. Als een weggelopen kind dat met hangende pootjes weer thuiskomt. Rare mensen met een bruut gedrag. Toch verwachtte ik enige menselijkheid in een geval als dit afschuwelijke drama. Maar het is allemaal toch erger dan ik dacht. Hopelijk geeft een grondig onderzoek, indien toegestaan en mogelijk, tekst en uitleg rond de toedracht van de crash.

Over de rooie

De Pipo-wagen

We hebben geen vaatwasmachine in de caravan. We houden het kamperen lekker basic. De afwas doen we net als thuis met de hand. En het is telkens weer leuk. Het is goed voor de sociale contacten op de camping.
Dit keer niet direct, want ik sta alleen de afwas te doen. Totdat een kale meneer even een paar glazen komt afspoelen. “Zo, u heeft nog flink wat te doen”, zegt hij lachend. “Ach ja”, antwoord ik, “na het eten fluisterde ze in mijn oor dat ze gespaard had. Maar het ging niet over geld... ”
Meneer lacht niet, maar kijkt mij vol medelijden aan. Ik denk : "Als ie maar niet gaat huilen." Ik gooi het maar vlug over een andere boeg :  “Wat vindt u eigenlijk van de kleur van het haar van uw vrouw? Ze heeft toch pas haar haren geverfd?” Voor de mensen die niet hier kamperen : de kleur lijkt oranje, maar dan verkeerd gewassen en gebleekt. Het haar lijkt op een soort korenschoof in de rode avondzon. Het staat nogal opstandig voor een vrouw van ver in de zestig.
Even aarzelt hij. Dan zegt hij ontwijkend : “Ach ze wilde het zo graag.” Maar dat vroeg ik dus niet. “Ik bedoel, vindt u de kleur mooi?”, houd ik vol. Weer aarzelt hij. Nu wat verlegen : “Ach, ze vindt het leuk. Maar ik moet nu gaan”, en hij verlaat vlug het afwashok.
Ik kijk hem na en denk : ‘Man, man, man, dat moet je toch niet goed vinden! Ze kan zo in de Pipowagen gaan zitten met die rare pruik. Dat vindt de hele camping leuk. Nee dus, hij heeft zelf geen mening. Zou ie na de seks ook gaan stofzuigen?

Knullige ICT

Nadat ik mijn elektronische post heb gelezen, verschijnt plotsklaps een tekst : "Hoera, je hebt net al je berichten in Postvak In gelezen!"
Van dat soort ICT geklungel krijg ik de kriebels. Als ze echt niets te doen hebben, geef ze dan een vrije dag of zo. Maar bespaar me dit soort amateuristische zaken. Ze doen me denken aan de eerste schaakcomputer die mijn broer had gekocht. Of gekregen. Dat ding gaf ook telkens van die kinderachtige berichten, die komisch bedoeld waren. Als je een zet had gedaan, verscheen een tekst. Die varieerde van : "Zeker nog geen schaakcursus gevolgd" tot "Zijn er soms vrouwen in de buurt?" Nog erger werd het naarmate het spel vorderde en de computer in het voordeel was gekomen. Ik geef toe, ook bij denksporten moet je je mentaal wapenen. Maar dit was gewoonweg irritant.
Op zeker moment had ik dat stomme apparaat zo door het raam willen gooien. Maar misschien was dat de opzet van al die hautaine teksten. Misschien dienden ze een hoger commercieel doel, om de verkoopcijfers op te krikken.

Een reuzenwesp

Bij toeval zag ik hoe een grote wesp een gewone wesp ving en ermee wegvloog. Pas toen zag ik hoe groot die wesp was. Hij zag er verder uit als een gewone wesp. Het beest streek met zijn prooi neer op een tak en begon hem op te eten.
Later zag ik een andere grote wesp, ruim twee keer groter dan een gewone wesp, jagen op wespen. Er staat hier een aantal struiken met witte bloemen. Die vormen hun jachtterrein. Ik heb nog geprobeerd de jager te fotograferen, maar dat is me (nog) niet gelukt.

De Nieuwe Man?

Het kan zijn dat ik door de hitte bevangen ben, want ik heb zowaar een Libelle gelezen. Aan de andere kant : ik doe wel meer gekke dingen tijdens vakanties. Het is een modern vrouwenblad waar op de redactie ook het Engels is ontdekt. Niet leuk voor bepaalde oma's en Spinazie-academici. Vroeger las mijn moeder dat blad ook. Ik herinner me alleen een nummer met die knappe (vond ik toen als jochie) tv presentatrice Elles Berger in blauwe trui op de omslag. Of was dat de AVRO bode? Ik weet het niet meer.
Het is wel een typisch vrouwengebeuren in dat blad, met zaken waarvan ik als mannelijke lezer al snel van de ene in de andere verbazing viel. Zo las ik in een bijlage over de Nieuwe Man. Ja, ja, de Nieuwe Man. Een aantal kanten van de NM zijn wat mij betreft niet nieuw. Ze hebben betrekking op de zorg voor de kids en het huishouden uitgevoerd door de NM. Maar waarschijnlijk is het voor de redactrices van Libelle wel nieuw.
De vrouwen vinden het leuk als de man modern gekleed gaat. Ik ook wel, maar men vond het nodig om HIJ te veranderen in WE.  Daarmee verdween mijn eigen winkel. De moderne vrouw vindt het leuk dat de man zijn uiterlijk verzorgt. Ik steek als vent 's morgens mijn kop onder de koude kraan (als ik geen zin heb om te douchen). De moderne man wast zich niet meer. Hij gebruikt een crème, een ochtendcrème, die doet voorkomen alsof ie zich gewassen en geschoren heeft. En een snelle facelift heeft ondergaan, want zo'n crème schijnt ook rimpels tijdelijk weg te werken. Zo doet de NM het volgens Libelle. Volgens mij is die NM een watje. Zo'n zijig figuur, dat tegen alle verwachtingen toch met een vrouw door het leven gaat. Ze zal wel een Kenau zijn die haar ventje graag opmaakt, vertroetelt, met haar popjes leert omgaan en naar haar hand zet. En de NM moet natuurlijk ook nog haar verwennen. Nou, maak je borst maar nat Nieuwe Man. Steek je kop eens niet in het zand, maar onder een koude kraan. Of beter : neem een andere crème en geef haar drie keer per week flink van Jetje. De Russen roeren zich en we hebben misschien echte kerels nodig.

Even op Max passen

Zweedse Max, 10 jaar

Vrij snel na aankomst maakten we kennis met onze overburen. Een Nederlands stel dat woonachtig is in Zweden. Meneer vertelde dat hij op een gegeven moment Nederland zat was. Dus vertrok hij spoorslags naar Zweden. En hij is daar gebleven. Maakt niet uit, soms nemen gedane zaken geen keer.
Ze zijn hier op de camping om twee redenen : familiebezoek en voor zaken. Hij heeft een administratiekantoor of zo. Ze hebben ook een hond, een boxer. Een grote reu met een prachtig lijf. Ook mooi getekend : donkerbruin met wit. Max heeft van pup af aan bij zijn vader gewoond. Zijn pa mocht een zwoele Zweedse teef dekken, de bofhond. Zijn baasjes hebben later een van de pups, Max dus, meegekregen. Zoiets zie je niet bij mensen. Ik heb tenminste nooit een baas gehad, die zei : "Ga jij maar... Sorry, ik dwaal weer af. Terug naar Max. Max is erg gemoedelijk en aardig. Al vind ik het gesnuffel in mijn kruis wat minder. Gelukkig had ie geen trek en hield de kaken op elkaar. Hij wilde direct onze dochter Fenna bestijgen, maar daar ga ik dus over. Ik bedoel, dat beslis ik. Max verstaat Nederlands en heeft maar één paspoort. Max zorgt er ook voor dat er niet gejat wordt.  Hij is met recht een tegenpool van bepaalde andere bezoekers van dit land.
Vanmiddag hebben we even op Max gepast. Zijn baasjes wilden even weg, maar het was veel te heet in de auto voor de koele Zweedse Max. Hij bleef bij de caravan; aangelijnd. Max vond het geen enkel probleem. Volgens mij genoot ie stiekem. Hij ging zo opvallend ontspannen op de grond liggen rollen. Hij kon helaas niet de caravan in om stiekem koekjes te eten.
Hoewel zijn vader onlangs is overleden, is daarvan weinig bij Max te merken. Ook al waren ze onafscheidelijk. Toen hij als pup binnenkwam bij zijn vader, ging hij gedwee op zijn ruggetje liggen. Pa keek ernaar en dacht waarschijnlijk : "Zo wil ik het zien. Een jong naar mijn hart!"
Max' ouders hebben beiden een stamboom. Max niet. Ik denk dat ie daar veel te nuchter voor is. Na een paar uur kwamen zijn baasjes weer terug. Max was blij hen weer te zien.

Kooktoestel van de Action

Met geopende gasfleshouder

Toen ik dat handige kooktoestelletje in 2010 zag, dacht ik direct : "Is ie wel veilig?" Het kleine vierkante ding heeft een aparte houder voor een gasflesje ter grootte van een spuitbus. Maar na de eerste kooksessie bleek de gasfles nog steeds koud aan te voelen. We gebruiken dat kookplaatje al een paar jaar, ook thuis, en zonder hitteprobleem. Dit jaar werd namelijk gewaarschuwd, dat het gasflesje zou kunnen ontploffen vanwege de hitte van de brander. Maar dan moet je wel erg vreemd koken lijkt mij. Misschien koken van woede of zo. Of misschien met een zeer grote pan erop. Maar wie doet nou zoiets? Je zou voor de zekerheid nog wat aluminiumfolie tussen het flesje en de brander (daar zit al een schotje tussen) plaatsen. Maar dat is dan een tip voor de onzekere gebruikers. Wat ons betreft : dat ding is gewoon veilig. Als je hem normaal gebruikt waar ie voor bedoeld is.
Het toestelletje kostte in 2010 krap 10 euro. De bon zit er nog bij. De gasflesjes één euro per stuk. Vandaag is ie weer in gebruik. Het is veel te warm om in de caravan te koken. Dus koken we lekker buiten, in de schaduw onder de bomen op dat handige toestelletje van de Action.

Nieuwe buren

"Wat een hitte hè? Maar daar heeft u vast geen last van. Jullie kunnen daar wel erg goed tegen", roept onze nieuwe buurman met een grote grijns. En dito vooroordeel. Ik denk : "Daar heb je er weer een". Mijn antwoord verrast hem : Nee dus. Zoveel zonne-energie vreet mijn eigen energie op. Als ik hem vertel dat ik hier ben geboren, vraagt hij of ik nog familie in het verre Indonesië heb wonen. Als ik die vraag bevestigd heb, vraagt hij :  "Dan bent u zeker vaak in Indonesië geweest?" Ik moet hem weer teleurstellen. Dat land zegt me niets. Het trekt me ook niet.
Buurman gooit het maar over een andere boeg en vertelt over zijn hondjes. Die zijn thuis, want zijn oudste dochter bleef ook thuis. Normaal gaan ze mee op vakantie. In de camper. Hij is beretrots op zijn kampeerwagen.Van ver ziet de Renault er best wel goed uit. Maar van dichtbij is het een roestbak. Van binnen heeft hij hem zelf afgebouwd. Het interieur is een allegaartje van restanten hout die hij tamelijk slordig en onhandig bevestigd heeft. Het deed me denken aan het huttendorp waar onze jongens aan het eind van de zomervakantie hun creativiteit uitleefden.
Hij is samen met een vrouw of zijn vrouw. Dat weet ik niet. Even later doet hij de achterdeuren van de camper open en trekt er een scooter uit. Toen de deuren wagenwijd openstonden, zag ik twee gasflessen  onder het bed staan. Het is duidelijk hun vaste plek. De tweewieler ziet er stukken beter uit dan de camper. Ik vraag me wel af hoe mevrouw achter op dat ding moet plaatsnemen. Ze is behoorlijk fors van postuur. Ik mijmer over een oplossing en zie haar wijdbeens op twee aardappelkisten staan, terwijl meneer de scooter achteruit rijdt. In de middag zagen we ze op de scooter rijden in Zuidlaren. Het is ze gelukt. Ik keek ze nog even na en zag linksachter een zenuwachtig knipperend oranje lampje.
Een trouwe lezer stuurde mij n.a.v. dit berichtje een link :

Zuidlaren revisited

Vanmiddag zijn we even naar Zuidlaren gereden. Ik was daar al eens eerder, maar toen was het met de motorpak aan niet echt uitnodigend om daar even rond te stappen.

Voorzijde van De Kazerne

Nu, zonder motorpak eigenlijk ook niet. Wat een hitte! Gelukkig konden we onder de bomen achter de kerk parkeren. Vandaar liepen we in de schaduw naar De Brink. Eerlijk gezegd herkende ik niet veel meer. Ik zag een paar bekend uitziende gebouwen. Dat wel. En dan heb ik het niet over de Prins Bernard Hoeve, waar men overigens besloten heeft zich enkel op paarden te gaan richten. Dus geen beurzen en shows van oude voertuigen. Dus ook onder de liefhebbers van pk's wordt gediscrimineerd.

Op het terrein van De Kazerne

Er was een jaarmarkt gaande. Een deel van de kraampjes stond in de schaduw. Dat deel hebben we bezocht. Daarna hebben we plaatsgenomen op een bankje in de schaduw om even bij te komen van de warmte. Vervolgens zijn we lopend in de schaduw teruggegaan naar de auto.
Ik wilde toch nog een keer bij die oude kazerne gaan kijken. Vanaf het centrum reden we richting Annen. Na een paar minuten zag ik links de kazernepoort opdoemen. Boven de poort stond met grote letters : De Kazerne. De brutalen hebben de halve wereld, dus reed ik de poort binnen, waar een bord 'Verboden voor onbevoegden' hing. In dezelfde maand juli, maar een paar dagen en 45 jaar eerder dan vandaag reed ik voor het eerst door die poort. In 1969. Toen was het ook zo warm. Dat vergeet ik nooit.
Eenmaal door de poort gereden, kwam ik bedrogen uit. Van die oude kazerne was alleen de voorzijde nog overeind gebleven. De rest had plaatsgemaakt voor nieuwbouw, waarvan veel woningen.
De wachtruimte in de poort is veranderd in een kantoorruimte. De oorspronkelijke deur in het midden is dichtgemetseld. Het plein, square, is nu een speeltuin. Een wat humoristische verandering voor mij.

-wordt vervolgd-

Zuidlaren revisited -2-

Dichtgemetselde deur

Het oude deel dat van buitenaf is te zien, wordt gebruikt als bedrijfsruimte. Er zijn veel bedrijven ondergebracht. Een medewerkster van een daar gevestigde fysiotherapeut vertelt ons spontaan een en ander over de nieuwe opzet. Op de vraag of we ons op verboden terrein bevinden antwoord ze lachend : "We zien hier wel meer mensen met grijze haren en fotocamera's rondlopen voor een bezoekje. Hahaha!" Net toen ik wilde vragen of ze niet weer aan het werk moest, werd ze door een collega binnengeroepen.
We liepen verder en ik vertelde Sonja hoe het er vroeger uitzag. Waar de eetzaal (vreetschuur) was, de kantine, het gebouw waar ik verbleef, de garages enz. We liepen om de kazerne heen en bekeken het monumentje aan de voorzijde. Daarna maakte Sonja nog wat foto's van mij, zittend op het muurtje voor de poort. Dan is het tijd om De Kazerne weer de rug toe te keren.
Onderweg besloten we Fenna even een frisse, verkoelende duik te laten nemen in het Zuidlaardermeer. Niet in een zak met stenen, zoals bepaalde aso's dat doen. En wat doet dolblije Fenna op het strand? Ze ramt in een keer mijn camera uit mijn handen. Hij bleef weliswaar aan een riem hangen, maar de houder van de batterijen vloog open. De inhoud, vier oplaadbare, verdween her en der onder het zand! Na enig speurwerk vonden we er drie terug. Met Fenna is alles goed, hoor. Ze werd alleen op het strand flink aangepakt door een......herder! Zijn baasje keek de andere kant op en deed dus niets. Kolere honden! Ik bedoel kolere baasjes!

Water op woensdag

Toen ik vanmorgen na een goede nachtrust de caravan uitstapte, liep ik tegen een haast tropische muur. In de voortent was het behoorlijk warm. Logisch, want die staat op het zuidoosten gericht. Dus snel de boel open gegooid. De voorwanden heb ik tot halverwege opengeslagen. Uit het zuidwesten waait een opvallend koel windje. Ergens ook wel logisch, want die komt van over het water van het Zuidlaardermeer. Vandaar dat de caravan zelf lekker koel is.
Eerst heb ik Fenna uitgelaten. We liepen langs een weiland met Hooglanders. Mooie beesten, die geen boe of bah (Fenna draaide voor hun ogen keurig haar ochtendhoopje) zeiden. Ze zijn nogal schuw, maar ook nieuwsgierig. Jammer van die gele plastic nummerplaten aan die oren. Die herinnerden mij eraan, dat ze van mensen zijn.
Na de koffie zijn we met Fenna gaan zwemmen. Aan het meer is keurig rekening gehouden met honden. Er zijn aparte stukken gereserveerd voor de viervoeter, de naaktloper en de normale mens. De normale mens kan daar ook van een restaurant gebruik maken.
Fenna heeft zich prima vermaakt in het water. Af en toe kreeg ze gezelschap van andere, grotere honden die met haar stok vandoor gingen. De grootste kreeg het toen met Fenna aan de stok, ondanks dat ze geen stok meer had. Tegen lunchtijd stapten we weer op de fiets. Op weg naar de caravan was ze zo moe, dat ze zich even meldde bij Sonja. Ze duwde een paar keer met haar snuit tegen haar been. En dus kreeg ze een prominente plaats in haar mand, voorop de fiets.
Op de camping onderging ze even een afspoelbeurt onder de tuinslang. Er is hier wel een wasmachine en centrifuge, maar daar is ze nu te groot voor.

Op vakantie

Kamer met uitzicht

Gistermiddag maar even de caravan gehaald. Al eerder was ik even een kijkje gaan nemen, om te zien in hoeverre die sleurhut nog wat aandacht behoefde. Maar afgezien van ietwat zachtere banden was ie verder helemaal picobello. Voor de deur heb ik de banden op de juiste spanning gebracht en wat technische zaken gecontroleerd. Helaas was er niets te doen en dus moest ik helpen met inpakken.
Vanmorgen, nadat we de caravan beladen hadden, zijn we op pad gegaan. Naar het noorden des lands. Wat denk je? Op de A6 aangekomen gaat vlak voor onze neus de Ketelbrug open.
Het op en neer laten van de brug verliep probleemloos, zodat we de reis zonder spectaculaire foto's en/of verhalen konden voortzetten. Tussen de afslag Urk en voorbij Emmeloord was men met de weg bezig. We reden met een snelheid van 70 over de vluchtstrook.
We hebben gisteren een plekje besproken op een minicamping in de buurt van Hoogezand Sappemeer. Leuk om zo'n plaats eens in het echt te zien. Ik ken ze alleen van de aardrijkskunde les ("Hoogezand Sappemeer, ik kan niet meer..."). Langs de A7 hebben we even de lunch gebruikt. Een stel brutale kauwen kwam om eten zeuren en dus kregen ze dat. Geheel tegen mijn gewoonte in gooide ik stukjes brood met oude kaas door het raam op de parkeerplaats. De brutaalste vloog er direct op af en nam het stuk mee naar een paar jongen die verderop in het gras met de snavels wijd open zaten te wachten. Die tijd ligt ver achter ons.

Theetijd!

Een halfuur later arriveerden we op de camping, waar we vrolijk werden ontvangen. We mochten een leuk plekje uitzoeken. Zo kwamen we op een hoekje te staan,vlak bij een groot hek.Achter dat hek mag je met de hond het landschap in wandelen. Lekker handig.
Geroutineerd als we zijn, stond de boel zonder een vloek en met een zucht gereed voor gebruik. Toen was het tijd voor een kop thee. En Fenna? Die keek door het raam van de voortent naar een paar konijntjes. Ze deed me denken aan de Grote boze wolf : "Hallo lief konijntje, kom maar bij tante Fenna. Grrrauwww!"  En zo heeft iedereen zo z'n feestje.

Mijn WK - Eind goed, al goed-

Golden Götze

Ik heb genoten van dit WK. Een mooie derde plek voor Nederland, die ik niet had verwacht nadat de groepsindeling bekend was geworden. Een fraai resultaat met een verjongd Oranje en een gewijzigde speelwijze. Dat Duitsland wereldkampioen is geworden, verrast mij niet echt. Het leuke is dat de Duitsers nu volmondig toegeven dat buitenlandse oefenmeesters zoals Van Gaal een grote invloed hebben gehad op op de ontwikkeling van het voetbal in Duitsland.
Toen Van Gaal na zijn benoeming tot bondscoach het mes had gezet in de selectie, geloofden weinigen (waaronder deskundigen) nog in een goed WK-resultaat. Dus petje af voor meneer Louis.