Als ik een miljoen win

Als kind droomde ik soms dat ik een zak met geld vond. Die gaf ik dan in alle gevallen aan mijn moeder. Ze was toen vaak druk met rondkomen, de eindjes aan elkaar knopen. Zelf heb ik nooit zoveel om geld gegeven. Oké, het maakt het leven wat gemakkelijker.  Collega's of anderen die achter mijn visie omtrent geld kwamen, zeiden vaak : "Dan heb je zeker een dijk van een salaris!" Maar dat was niet zo.

Aan het eind van het jaar zijn de loterijen weer volop in beeld. Ze schermen met miljoenen aan prijzen. Mij vallen de antwoorden van veel mensen op, als hen gevraagd wordt wat ze zouden doen als ze de hoofdprijs in een loterij zouden winnen. In bijna alle gevallen gaat het over materialistische zaken. Over hebben, kopen enz. Grote huizen, mooie vakanties en dure auto's staan steevast bovenaan op het wensenlijstje. Ik hoor nauwelijks reacties met het woord 'geven' erin. Achteraf lees ik over winnaars die doodongelukkig zijn geworden met hun hoofdprijs. Ik herinner me een Britse documentaire over 6 winnaars van de voetbalpool. Slechts één van hen genoot nog van zijn prijs. De rest was straatarm en ongelukkig. Een van hen, een vrouw, had twee partners verloren. Beide bij een eenzijdig verkeersongeluk. Ze reden zichzelf dood in hun dure sportwagen. De anderen kregen verkeerde vrienden. Zo zie je maar weer.

Natuurlijk heb ik ook een wensenlijstje. Zo'n lijstje in mijn hoofd maakt het leven wat spannender. Ik moet er niet aan denken, dat ik alles zou kunnen kopen. Dat lijkt me erg saai.
Als ik aan een hoofdprijs denk, dan denk ik aan armlastige mensen die erg blij zouden worden van een gift. Of een langlopende financiële regeling, waar ze maandelijks uit zouden kunnen putten. Mensen die echt veel te weinig inkomen hebben, buiten hun schuld om. Ze zijn kansloos. Want helaas is het zo : wie geen geld heeft is kansloos. Dus voor hen geen mooie toekomst en helemaal geen lot uit een loterij.

Hoe is het met de Matrix?

Het herstellen van de schade, veroorzaakt door een overstekende ree (nota bene op mijn verjaardag!), duurt wat langer dan verwacht. Maar ik moet wel even zeggen, dat we keurig op de hoogte worden gehouden van de stand van zaken door het schadebedrijf.
De auto is zo goed als gerepareerd. Alleen ontbreekt nog een nieuwe koplamp. Om onduidelijke redenen is de lamp nog steeds niet uitgeleverd door de leverancier of importeur. Voorgesteld werd om de kapotte lamp tijdelijk te plaatsen, totdat de nieuwe binnen is. Maar dat voorstel heb ik afgewezen. We redden ons voorlopig nog wel met dat kleine C1'tje. We gebruiken de auto sporadisch, want de fiets staat bij ons op nummer 1.

Oudjaarsdag 2014

Fenna heeft het nogal moeilijk met dat geknal. Gisteravond hebben we haar mand tegen de deur van de slaapkamer gezet. Die deur bevindt zich trouwens in de huiskamer. We hoorden haar vannacht niet zenuwachtig rondlopen in de huiskamer.
Vanmorgen heb ik bij een paar senioren mijn het licht weer laten schijnen. Ik ben het (platte) dak opgeklommen om de lichtkoepels te zemen. Het betreft de woningen die tegen de eengezinswoningen gebouwd zijn. Die hebben geen zijraam, zoals wij, vandaar de lichtkoepel. Ze waren wat groen uitgeslagen. Een paar glazenwassers hadden beloofd langs te komen, maar zijn niet komen opdagen. Een van hen was zo eerlijk te bekennen dat hij er niets mee verdiende. Hij moest er speciaal voor langskomen. Ook beloftes van kennissen en/of familieleden werden niet nagekomen. Tja, ik begrijp best dat men er niet om gaat

bedelen. Dus was er nog iemand als Willem, die de groen uitgeslagen koepels opmerkte, nog behoorlijk lenig is en een grote uitklapbare huishoudtrap heeft. Met een emmertje met sop en wat schoonmaakmateriaal ben ik vanmorgen het dak opgegaan. Het resultaat mag er zijn : veel meer licht in de achterkamer en boven het aanrecht.
Niet zelf oliebollen bakken heeft ook zo z'n voordelen : geen toestanden, geen frituurlucht in huis en je haren (ook niet in die van Fenna) en... er blijft tijd over voor andere zaken.
Sonja is naar de kerk gereden. Daar liggen de oliebollen klaar, die afgehaald kunnen worden. Het betreft een actie voor een goed doel. Het initiatief schijnt een enorm succes te zijn geworden.  Er zijn zo'n 24.000 oliebollen gebakken en de opbrengst ligt rond de 10.000 euro! Waar een klein dorp groot in kan zijn.

Een hond uit een asiel

Hoera! Vandaag is Fenna drie jaar geworden. We hebben haar als pup gekocht in Jubbega. De meeste honden hebben we als pups gekocht. Dat biedt de mogelijkheid om zo'n huisdier naar je hand te zetten. Met asielhonden kan dat lastiger zijn, afhankelijk van de opvoeding.

Drie jaar vandaag!

We hebben twee keer een hond uit een asiel gehaald. De eerste keer viel het beest tegen. Dat was een Dobermann, zo'n super alert beest. Hij zou gewend zijn met katten om te gaan, maar later bleek dat op een heel andere manier te zijn dan wij bedoelden toen we naar zijn gedrag informeerden.
Eenmaal thuis sprong ie bijna door de ramen toen ie onze poes Boefie in de tuin zag lopen! De Dober raakte helemaal over de rooie en was nauwelijks te corrigeren zonder hem zwaar letsel toe te brengen. Daarnaast kende de hond nauwelijks een rustig moment. Wat een zenuwpees! Dus terug met dat beest naar Rotterdam.

Hannes

Later kwam Hannes. Ook uit een asiel. Aan de Besjeslaan in Leiden. Die was wel handelbaar. Het lastige met een asielhond is dat we niet alles over zijn verleden te weten konden komen. We hebben ook hem uitgebreid getest en Hannes (oorspronkelijk Hassan, hoe verzin je het...) werd goedgekeurd. Hannes had ook schade opgelopen. Hij was bang voor witte bestelbusjes en bomen. Hij was een paar keer vastgebonden aan een boom achtergelaten. Als we met z'n allen in de auto op pad gingen, blafte Hannes de hele wereld bij elkaar. Dat vond ie dus niets.
Kennissen van ons hadden ook een asielhond genomen. Dat gekke beest ging tijdens wandelingen door Lelystad telkens zitten als er volk voorbijkwam. Later bleek dat de labrador een gepensioneerde drugshond was.....

Geen Kerstpakket

Er waren / zijn bedrijven waar ik geen Kerstpakket kreeg. Ik was 'maar' een inhuurkracht, die na twee jaar toch weer zou vertrekken. Dat ik daar werkte omdat het bedrijf zelf geen capaciteit en/of deskundigheid genoeg had, was niet im Frage. Aan de andere kant : Ik had een goed salaris en daarmee was ik zeer tevreden.
En toch... Ik hoefde eigenlijk niet eens een Kerstpakket. Een Kerstkaartje of een flesje frisdrank zou best wel leuk geweest zijn. Had mij desnoods een bedrijfspotlood (en dan wel met gummetje natuurlijk!) gegeven, maar zeg daar vooral bij dat mijn aanwezigheid en inzet op prijs wordt gesteld. Opvallend genoeg waren bij (semi) overheidsinstanties de opmerkingen (op voorhand!) steevast hetzelfde : "Met dat uurtarief kan je zelf wel een Kerstpakket betalen, Willem!" Daar had men niet in de smiezen dat het niet om geld gaat, maar om het gebaar. Om de waardering. Maar ach, overheid en waardering.

Aanrijding op parkeerplaats

Op de heenweg fietste ik over de grote parkeerplaats bij het Gangboord tegenover de Aldi. Een bestuurder van een dikke Peugeot had blijkbaar haast en had daarom moeite met de in- en uitparkerende auto's. Toen de weg even vrij was, gaf hij flink gas en stoof over de parkeerplaats naar de uitgang.
Op de terugweg hoorde ik sirenes van de politie en ambulance. Op dezelfde parkeerplaats waren twee auto's tegen elkaar gereden. Zo'n beetje tegenover de Aldi. Beide auto's hadden flinke schade aan de voorzijde. Er waren blijkbaar gewonden gevallen, want het ambulancepersoneel was druk in de weer met slachtoffers.
Hopelijk valt het lichamelijk letsel mee. Er zijn leukere manieren om van 2014 afscheid te nemen.

Nieuwjaarskaartjes lopen

Ze zijn hier ook al aan de deur geweest. In de tijd dat ik nog met folders liep te zeulen in Lelystad Haven, was het tegen het eind van het jaar steevast Nieuwjaarskaartjes afgeven. Geadviseerd werd om dit keer niet de folders zomaar in de bus te gooien, maar om aan te bellen. Vervolgens moest ik dan zeggen : "Goedendag! Uw bezorger wenst u fijne feestdagen!" En dan moest ik de folders met het kaartje overhandigen en afwachte hoe er gereageerd zou worden. Het lastige was te bepalen wanneer ik dat zou doen. Overdag of 's avonds? Ik deed het dus 's avonds.

In veel gevallen kreeg ik een euro per adres. Er waren bewoners die alleen "dank je" zeiden en vervolgens de deur weer dicht deden. Sommige deuren bleven gesloten ondanks dat er mensen in huis waren. Er waren ook mensen die nooit contant geld in huis hadden. Ik zei een keer voor de grap : "U mag ook pinnen". Maar toen bleek de bankpas zoek....
Anderen beloofden "De volgende keer als ik u zie, krijgt u iets" Dat 'iets' bleek later een opgestoken hand of een vriendelijk knikje. Sommigen deden dat elk jaar!
En uiteraard waren er ook die beweerden dat ik al aan hun deur geweest was.
Van de adressen die niet opendeden hield ik een lijstje bij. Ik beperkte mijn rondgang tot twee keer, want anders zou het op bedelen gaan lijken. Vaak was het achter de gesloten blijvende deuren een huishouden van Jan Steen. Logisch dat ze door al die troep dan niet bij de voordeur konden komen.
Van de ruim 300 adressen gaf zo'n 3/4 dus een euro. Er waren ook uitzonderingen. Die gaven 5 euro. Dat waren mensen die zelf ook folders hadden gelopen of wier kinderen dat deden. Die wisten hoe het is om in alle weersomstandigheden trouw elke week de folders te bezorgen. Omgerekend leverde het bezorgen van folders mij zo'n 4 euro per uur op. Da's dus ook maar een fooi.

Een hond in huis

Een hond aanschaffen is niet niks. Dat geldt overigens voor elk huisdier, hoor. Gelukkig komt er eindelijk een verbod op bepaalde huisdieren. Mensen kunnen zo onverantwoord met dieren omgaan. Gewoon 'omdat het zo leuk is' of om indruk te maken bij anderen : "Zooo, heb jij een ijsbeer thuis?" Dat wilde dieren ook uit het circus worden verbannen vind ik ook een goede zaak.
Onlangs hoorde ik van een buurtgenoot, dat zijn partner graag een hond zou willen. Meneer zelf ziet dat niet zo zitten. Toch is hij op zoek gegaan naar informatie die hem zou kunnen vertellen hoe je een hond zou moeten kiezen. Dat vind ik een goede zaak : eerst je goed laten informeren. Veel mensen gaan op het aandoenlijke van een pup af en kopen hem dan.

Wie lui van aard is moet geen hond aanschaffen. Zo'n beest moet zijn energie geregeld kwijt kunnen. Tenzij je aan aangevreten interieur, geblaf en geren in je huis niet erg vindt. De hond vindt zo'n baas helemaal niets. Er zijn mensen die hun hond dagelijks op het balkon parkeren of in hun tuintje uitlaten. Die hadden beter geen huisdier moeten nemen. Neem dan maar een pluche hond.
Een echte hond gaat gemiddeld drie keer per dag naar buiten. Hij moet opgevoed worden en heeft leiding nodig. Dus als je niet je rug kunt rechten of telkens op de zielige toer gaat, neem dan geen hond maar word lid van de PvdA. Er lopen al genoeg van de vervelende keffertjes rond die anderen lastigvallen. Als zo'n hondje tekeer gaat, hoor ik steevast socialistisch gepraat tegen zo'n beestje : "Ik heb al honderd keer gezegd : hou daar eens een keer mee op!" Een duidelijke commando en/of correctie ontbreekt. Zelfs als ze uithalen naar kinderen krijgen ze een aai over de kop. Hun behandeling heeft veel weg van die van hangjongeren of criminelen.

We laten Fenna tijdens een van de uitlaatmomenten flink rennen. Dat heeft ze nodig, want het is één brok energie. Gisteren hebben we een lange wandeling door het bos gemaakt. Fenna kon daar lekker loslopen. We zien aan haar dat ze volop geniet.
Elk ras heeft zijn specifieke kenmerken. Ik lees vaak over 'gezinshonden'. Ik vind dat geen juiste benaming. Het wekt de indruk alsof zo'n hond kant en klaar geschikt is voor het houden binnen een gezin. En dat is niet zo. Een hond en het gezin moeten beide voorbereid / opgevoed worden. Een hond is dus ook geen speelgoed voor de kids.

Een hond wordt nooit zelfstandig, zoals een kind. Dus de zorg blijft tot aan zijn dood. En erna. Een crematie of graf lijkt mij normaal.
Wij hebben onze vakanties op ons huisdier aangepast. De honden gingen altijd mee en Fenna nu dus ook. Want hoe goed en leuk een hondenpension ook kan zijn, het is de binding tussen hond en baas (van de hond uit gezien) die bepaalt of de hond zo'n verblijf in een pension als plezierig zal ervaren. Of anders gezegd : of de hond wel langere tijd zonder zijn baas kan. Te veel gaat men louter op het pension af. Tot slot moet een hond geregeld verzorgd worden en bij de dierenarts op bezoek voor controle en entingen. Wie goed voor zijn hond zorgt kan jarenlang plezier aan het huisdier beleven. Bijna net zoveel als de hond aan jou.

Mamma's keuken -5 / slot-

De keuken speelde een belangrijke rol in mijn leven. Niet alleen vanwege het eten, ook vanwege mijn jeugdig geknutsel en de gemotoriseerde tweewielers. Maar ook vanwege mamma's wijze woorden tijdens de afwas of onder het koken. Ik ben opgevoed door en in mamma's keuken. Waar is die opvoeding op uitgelopen?
Op de eerste plaats kijk ik met fijne herinneringen terug. Ik ben dankbaar dat ik bepaalde kansen heb gekregen en gegrepen en dat ik geheel zelfstandig op eigen benen kan staan. En dat ik positief kan bijdragen aan onze maatschappij. Ik ben ook blij dat ik mijn ouders hebben kunnen bijstaan in lastige momenten / tijden. Dat hadden ze gewoon verdiend. Ze waren echte survivors.
Zelf ben ik dat ook. Ondanks alle tegenslagen, telkens weer overeind gekrabbeld en weer de draad opgepakt. Life goes on!
Mamma was erg gelovig. Daar ben ik lange tijd in meegegaan. Totdat ik daarin een eigen weg koos. Meer genuanceerd en minder tot niet meer naar de kerk. Ik ben net zo sociaal en familiegebonden als mijn moeder.
Ik ben wel veel milder dan haar. Onze kinderen zijn in een democratische sfeer opgevoed en zonder slaag. Best wel lastig om toch ook als ouder beschouwd te blijven. Per slot van rekening wilde ik in mijn gezin primair als voorbeeld en leider gezien blijven en daarna pas als vriendje van mijn zoons.
Jammer dat ik van de Indische cultuur weinig meegekregen heb. Het bleef beperkt tot het eten, bepaalde gewoontes en de donkere familieleden. Indonesië zegt me niets en trekt me ook niet. En Holland? Hier in Holland voel ik me een vreemde eend in de bijt.

De zorg wordt alsmaar minder

De regering stelt in een slogan "Nederland verandert, de zorg verandert mee". Maar wie de beelden van de reclamespots naast de realiteit legt, zal alleen verdraaiingen van feiten constateren. De spots doen voorkomen alsof men als zieke en/of oudere vrij gemakkelijk in een tehuis opgenomen kan worden. In werkelijkheid worden veel ouderen en zieken aan hun lot of hun buren en/of kinderen overgelaten.
Als ik die realiteit tegenover 'Nederland verandert' zet, dan gaat het dus gewoonweg slecht met dit land. We laten ons in barre omstandigheden verder uitkleden. Er zijn instanties die bij buren aanbellen om over zorg voor anderen in hun directe omgeving te praten. Ik vind het te gek voor woorden. Ons land zorgt overdreven goed voor mensen en bedrijven in het buitenland, terwijl het de eigen inwoners in de kou laten staan en verder uitkleedt.
Er was een tijd waarin gezondheid en welzijn voorop stonden. Nu staan buitenstaanders voorop ten koste van de eigen mensen. Dus gaat men langs huizen en deuren om over geld voor de strijd tegen allerlei ziektes e.d. te zeuren.

Een zondagskind

Nog niet zo lang geleden werd ik eraan herinnerd, dat ik een zondagskind ben. Men zegt dat kinderen die op zondag geboren zijn geluksvogels zijn. Zo heb ik het zelf lange tijd ervaren. Al begon dat pas in mijn beleving na mijn lagere school periode. Ik ben nog geen uur voordat het maandag werd geboren. Ben ik daarom geen avondmens geworden? Afgaande wat men spiritueel zegt over de geboortedagen heb ik ook veel van de maandag meegekregen. Ik zat er ook nog geen uur vanaf, nietwaar?
Als Zondagskind ben ik (volgens de beschrijvingen) ambitieus en was ik succesvol in mijn werk. Dat klopt dus. Ik hou van plezier maken en ben meestal vrolijk. Klopt ook. Gezondheid en (geestelijke) groei behoren ook tot de kenmerken. Ik hoop dat dat ook klopt.

Over de kinderen die op de maandag geboren zijn, zegt men dat ze spiritueel zijn. Psychologie, astrologie en magie passen daar ook bij. Ze zijn ook wat dromerig, emotioneel en zijn fantasierijk. Die kenmerken zouden ook op mij kunnen slaan.
Aan de andere kant ben ik toch ook wel tamelijk nuchter. Realistisch. Ik was ook lang een volger. Zo ben ik opgevoed. Maar ik merkte toch ook dat leiderschap mij gemakkelijk afging. Niet door op mijn strepen te gaan staan, maar door persoonlijke aandacht, inleven en aanvoelen.
In de loop der jaren ben ik toch iets genuanceerder tegen mijn geluk gaan kijken. Ik zag het niet meer als iets vanzelfsprekends. Geluk kan je ook afdwingen en dat gaat voor mij in veel gevallen op. Kansen zien of zelf creëren en die vervolgens benutten. En vergeet de beschermengeltjes niet. Daarnaast is er ook zoiets als een lot.  Je weet wel : 'het heeft zo moeten zijn'. En dan is er ook nog die Hogere Macht. Die dank ik geregeld vanwege al dat geluk.

Datingsites

Het kwam er zomaar van. Opeens zaten we aan het kerstdiner te bomen over datingsites! Genodigden, mannen in dit geval, die daarmee ervaring hadden, beklaagden zich over de resultaten. Zo vroeg iemand al in het eerste contact : "Ik zie dat u een baard heeft; wanneer scheert u die af?" Anderen somden gelijk op wat ze wilden doen : naar het theater gaan, de bioscoop, een museum, een (duur) restaurant enzovoort. Alsof ze reageerden op een advertentie van iemand die op uitjes trakteerde en niet op zoek is naar een vaste relatie. Er waren ook vrouwen, die teleurgesteld waren omdat er tijdens de eerste kennismaking geen seks geweest is. Huh? Reden voor een van de tafelgasten (let wel : een vrouw) te concluderen dat het bij die vrouwen louter om de duit of fluit zou gaan. Hahaha! Opvallend was ook dat tijdens de eerste kennismaking nauwelijks gesprekken hebben plaatsgevonden, bedoeld om elkaar wat beter te leren kennen.
Maar goed, toen het toetje kwam was het iedereen duidelijk wie van de datingsites- leden de 'duit' en wie 'de fluit' was.

Over een vader en een zoon

Bijzonder : Wimmie bij zijn vader op schoot

Toen ik de eerste keer vader was geworden liep ik niet veel later tegen een aantal vraagstellingen aan over de opvoeding. Ik kwam een paar keer voor een dilemma te staan. Ik kon me op die momenten geen voorbeelden uit mijn eigen jeugd voor de geest halen, die mij zouden kunnen helpen.
Zelf heb ik gedurende bepaalde periodes een vader gehad. Als kind had ik een vader, die tijdens mijn tienerjaren verdween. Hij was er wel, maar niet als een vader zoals ik die toen nodig had. Dat type vader was hij wel voor bepaalde anderen binnen ons gezin. Die  gewaarwording werd pijnlijker naarmate mijn gemis groeide. Soms komt dat pijnlijke gevoel ook nu nog opzetten. Als in zekere situaties die 'begunstigden' zich op een bepaalde manier manifesteren. Ze voeren me ongewild terug in de tijd; naar momenten van jaloezie en verdriet.
Het ontbreken van een vader, of beter die leegte, duurde vrij lang. Tijdens mijn huwelijk ging ik naar het ouderlijk huis vanuit de gedachte mijn moeder weer eens op te zoeken. Zo dun was de band met mijn vader. Totdat ik het gedrag van mijn vader beter begon te begrijpen. Ik werd wakker geschud door een gevoel van medelijden. Dat kwam door de verhalen die ik over hem hoorde. Over zijn eigen jeugd en zijn loopbaan bij de Marine. Een aaneenschakeling van ellende!
Naarmate mijn begrip groeide, zag ik ook de positieve dingen die hij deed en zo kwam ook weer een beeld van een vader terug. Het was dezelfde man met hetzelfde gedrag, maar ik zag hem toen anders. Op een dusdanige manier, dat ik hem toch als een soort vader kon accepteren. Misschien kon ik daarom aanzienlijk beter met hem overweg. Het gebrek aan een goede band maakte dat veel wat hij deed en/of zei mij weinig interesseerde. Alsof het een vreemde was die iets deed of mij iets vertelde. Daar is ondanks mijn toegenomen begrip weinig verandering ingekomen. Ik was al te ver heen.

De voorbeelden van leuk vaderschap zag ik bij vriendjes en later vrienden van mij. Toen keek ik al naar de band tussen een vader en een zoon. Ik heb daar vaak en veel over nagedacht. Wat is wel en wat is niet leuk? Wat is zinvol en wat niet? Wat vind ik zelf wel en niet belangrijk?  Van huis uit wist ik in elk geval wat ik als vader niet wilde worden. Ik wilde een betrokken, behulpzame vader zijn zonder onderscheid te maken. Iemand die zijn jongens op een leuke manier zou leren, om op eigen benen te staan. En ondanks dat voornemen, bleken bepaalde gedragingen ten opzichte van hen haast onmogelijk te veranderen. De afstandelijkheid ('zoek dat maar zelf uit') en onverschilligheid; ze zitten zo diep ingesleten in mijn eigen ik. Ondanks dat ik daar bewust mee trachtte om te gaan. Er was een tijd dat ik vanwege dat gedrag een hekel aan mezelf kreeg. Ze deden me te veel aan mijn vader denken. De omslag kwam, toen ik die trekken anders ging zien : ik was toch echt een zoon van hem. Mijn vader.
Uiteindelijk is het toch goedgekomen tussen mij en mijn vader. Wel wat laat, maar niet te laat.

Mijn culinaire horizon

Ik ben opgegroeid in de naoorlogse periode, waarin weggooien zonde is en ik alles moest (leren) eten. Dus vind ik spruitjes lekker en heb ik ook geen moeite met orgaanvlees, oesters, mosselen, konijn enz.
In de jaren 60 verbreedde ik mijn culinaire horizon door het eten van snacks. De komst en het nuttigen van de frikandel was ook weer een stap.
In de jaren 70 at ik iets dat klaargemaakt was door een broer van mij. Dat vond ik een van de ergste culinaire missers van die eeuw, al ben ik daar niet ziek van geworden. Die eer viel te beurt aan een afhaal Chinees, die mij een bedorven sateetje in de maag splitste. Waarschijnlijk vanwege mijn Leids accent.
Gedurende mijn militaire diensttijd vond weer een verbreding van mijn culinaire horizon plaats. In de vreetschuur, waar ik nooit sterren heb gezien (die hadden een eigen restaurant), serveerde men het voorgerecht, hoofdgerecht en toetje in één keer uit. Het hing af van je status en het humeur van de bediening of de hele mikmak gescheiden dan wel door elkaar heen geserveerd werd. Dus was het meestal door elkaar heen op één plate.
Tijdens mijn vakanties in Roemenië at ik gewoon met de dagelijkse pot mee. Dus van mijn kant geen gezeur van : "dat lust ik niet!" en helemaal niet "wat ruikt dat vreemd!" Vooral aan die laatste opmerking had mijn moeder een hekel. Soms zei ze : "Heb je weleens een keer goed aan kaas geroken?" Van haar moesten we eten wat de pot schafte. Soms zat ik nog laat kokhalzend aan tafel met mijn half leeggegeten bordje, waarin het vet al gestolten was.
Kortom, ik ben altijd wel te porren voor iets anders. Neemt niet weg, dat ik ook zo mijn voorkeur en afkeer heb. Zo vind ik sushi's helemaal niets aan. Doe mij maar een haring met uitjes of een garnalen cocktail van Hollandse garnalen. Speklapjes zijn ook niet mijn ding, tenzij ze helemaal uitgebakken zijn.
Om mijn culinaire horizon wat te verbreden, zie ik mezelf nog wel aan de insecten gaan. Gefrituurd dan en niet vers zo mijn mond in, zoals ik ze rijdend op de motor nog weleens opeet.

Motorrijden gevaarlijk? -4-

Zolang als ik motor rij, krijg ik de vraag voorgelegd : "Is dat niet gevaarlijk?" Het is me opgevallen, dat het vaak vrouwen/moeders zijn die de vraag stellen. De meesten van hen vinden een bromfiets of scooter al levensgevaarlijk. Ze zullen voor hun ukkies dan ook geen driewieler gekocht hebben. Vanuit de beleving van een aantal van hen is een fiets, zelfs met drie wielen, al gevaarlijk. Moeders zijn nu eenmaal angstiger van aard, of beschermend zo je wilt, dan vaders.
Als ik naar mijn eigen ervaringen kijk, dan is het vooral een kwestie van goede kledij, voertuigbeheersing en anticiperend en defensief rijden. Die ingrediënten bepalen de mate van gevaar. Het besef kwam al met het rijden op een fiets. Als fietser ben je erg kwetsbaar. Dat was ook al het geval in de jaren 50, toen er nog relatief weinig verkeer was. Zelf ben ik toen een keer als voetganger aangereden door een fietser, toen ik midden op straat speelde. Ik geef toe, dat ik in mijn prille bromfietstijd soms ook wat onbesuisd bezig geweest ben. Maar ja, ik was nog jong en dacht nog dat het leven oneindig zou zijn.

Later, op de motor, heb ik eigenlijk nooit stunts uitgehaald. Zoals wheelies en/of stoppies maken. Ik heb wel wat verkenningen gedaan op het gebied van bochten maken en topsnelheden proeven. Maar alles op een, volgens mij, verantwoorde manier : als er geen ander verkeer in de buurt was. En ook geen bomen of palen. Motorrijden is totaal anders dan kachelen op een bromfiets of scooter. Verstand komt met de jaren.
Ik leerde ook dat ik constant om me heen moest kijken. Het gedrag van andere weggebruikers zien en hun volgende stap inschatten. Op die manier heb ik veel ongelukken weten te voorkomen. Vaak dacht ik : "Stel dat ik ook zo onoplettend was geweest." Het is vaak zo, dat bij ongevallen beide partijen even niet opgelet hebben. Ik ben twee keer van achteren aangereden toen ik voor een verkeerslicht stopte. Gelukkig keek ik ook toen in mijn spiegels en zag op tijd dat de automobilist achter mij niet op tijd zou stoppen.
Kijken, kijken en nog eens kijken. Omdat ik zelf constant kijk, valt het mij op dat erg veel automobilisten erg weinig in hun spiegels kijken. Dat veel automobilisten er niet bij stilstaan wat een achteloos weggegooide brandende peuk of klokkenhuis bij een een motorrijder kan aanrichten.
Ik erger me ook vaak aan andere motorrijders. Gasten die met een veel te hoge snelheid tussen files door rijden. Of er een rijstijl op na houden, die uit hun scootertijd stamt. Maar ook aan mensen die zonder beschermende outfit op de motor stappen. Het is niet alleen gevaarlijk, maar roept een negatief beeld op bij andere weggebruikers. En dat kan motorrijden nog gevaarlijker maken, dan het al is.

Gezeur aan de lijn

Vanmiddag, Eerste kerstdag, liet zoals gewoonlijk Fenna even flink rennen. Het is (eindelijk) stralend weer, dus waren we weer op het uitgestrekte gazon buiten de dorpskern te vinden. Dat bevindt zich naast een appartementengebouw.  We waren niet de enigen. Veel mensen gingen naar buiten voor een wandeling. Terwijl Fenna lekker achter elke bal aan rende, kwam een groepje wandelaars aangelopen. Een oudere vrouw had een hondje aan de lijn. Ze keken naar mijn bezigheden met Fenna. Hoewel ze ons eerst gepasseerd waren, besloten ze toch even om te keren om naar een leeg staand appartement op de begane grond te gaan kijken.

de kop kwijt

Ik had net de bal weer gegooid en die lag stil langs de stoeprand. En wat denk je? Ging die mevrouw recht op die bal af met haar hondje! Tja, dat vond Fenna helemaal niets dus ging ze over op een dominante houding en gromde naar het hondje. Dat had ze eigenlijk naar dat onoplettende mens aan de andere kant van de lijn moeten doen, maar ja. Haar hondje begon als een mishandeld beest te janken en te piepen. Mevrouw reageerde daarop nogal overdreven. Alsof Fenna haar hondje aan het afmaken was. Het had geen enkele zin om de situatie aan haar toe te lichten ter (haar) lering ende (mijn) vermaeck. Ik ging nog wel zo ver dat ik 'sorry' zei, maar daarop reageerde ze nogal minnetjes.

Kerstwens 2014 met Mary's boy child

Al mijn lezers en lezeressen wens ik zeer mooie Kerstdagen toe. Een speciale dank aan mijn trouwe lezer en schrijver Fan-tilator voor al zijn leuke verhalen en commentaar! Mary's boychild door Glee. 't Is weer eens wat anders dan Boney M.

Kerstdiner met buurtbewoners

Jo ho ho! Wat was het gezellig! Een dag eerder hebben Sonja en oma de meeste gerechten voor de rijsttafel al klaargemaakt. Gisteren werden de puntjes op de i gezet. Vanaf een uur of vier in de middag stroomden de gasten binnen. Rond en op de tafel was het vol. Helaas was een van de genodigden geveld door de Kerst-griep. Voor haar heeft Sonja een mooi bord gevuld, zodat ze alsnog kan proeven van het Kerstdiner.
Vooraf werd uitleg gegeven over de ingrediënten en de manier van eten. We mogen best zeggen dat het een zeer geslaagd diner is geworden. Het is ook fijn te merken, dat het onderlinge contact alsmaar beter wordt. Dat is vooral te merken aan de informatie die over en weer wordt uitgewisseld. Die werd geleidelijk steeds vertrouwelijker van aard. Toch was het een gezellig en vrolijk gebeuren, waar iedereen van genoten heeft. Zelfs de flinke afwas na afloop werd met een opgewekt humeur snel weggewerkt.

Leven in zonde

 Lately things have been a little complicated
Quality of life has got me down
Sex is cheap and talk is overrated
And the boys and me still working on the sound

A little happiness, a little love was all I wanted
Sure as Hell thought I'd found it but I was wrong
She left my heart feeling taunted and my memories all haunted
But it's her I have to thank for all my songs

So every day I'm smoking my brain hazy
All I can do to keep from going crazy
But the paranoia is slowly creeping in
I keep drinking myself silly
Only way for this hillbilly
And I thank God for this here life of sin

Every morning when I rise I look in the mirror and despise
The sight of everything and all that I've become
The level of my medicating some might find intimidating
But that's alright cause' it don't bother me none

Ach, zo lang het maar swingt. Toch?

Mamma's keuken -4-

Olievlekken op het terras....

Afgezien van onze stiekeme kook- en bakactiviteiten in mamma's keuken, maakten we ook op een andere manier gebruik van haar kookvertrekje. Als kinderen maakten we zelf ons speelgoed. Het materiaal, hout en spijkers, zochten we op bouwplaatsen in de buurt. Pa had een kleine minimaal gevulde gereedschapskist. Bij gebrek aan het juiste gereedschap, doken we dus de keuken in.
Gevolg was dat mamma kromme vorken, botte messen of messen met bramen en vreemd uitziende scharen tussen haar keukengereedschap aantrof. Met alle gevolgen van dien. Ze zag ons geknoei ook in die gevallen, waarin we ons best hadden gedaan om de boel weer in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Maar de klappen met de hamer op verbogen messen bleken toch niet helemaal de goede oplossing te zijn.

moeders föhn : handig gereedschap!

Later, in onze tienertijd, kookten we op haar gasfornuis de kettingen van onze brommers uit. Dat gebeurde in een blik van Castrol, waar speciaal vet voor de ketting in zat. Dikke walmen rook stegen op van moeders gasfornuis. Ondanks het gebruik van de afzuigkap, rook mamma telkens weer onze kookkunst. Die kap werd trouwens alleen door ons gebruikt. Een pan van mamma gebruiken om motorolie in op te vangen, was ook niet echt een goed idee. Ook al hadden we hem na gebruik (op onze manier) gewassen, mamma rook onraad als ze in die pan iets aan het koken was.

Racing Indo's

Op haar fornuis droogden we ook onze bougies. We hielden ze boven een gaspit, nadat het bromfietsblokje weer eens was verzopen. Kortom, de keuken geurde geregeld als een werkplaats van een drukke bromfietszaak. Op het terrasje achter het huis, waren de tegels voorzien van olievlekken. Een kwestie van omkeren...
Maar er werd ook echt gekookt. Door de jongens. Als mijn ouders een week of wat weg waren (naar mijn zus in Duitsland), kookten we om beurten. Een van mijn broers had weinig trek in koken. Zijn aanpak : gewoon een blik in een pan leegkieperen, aardappelen in een andere pan, de boel laten koken en klaar! Daar hadden de anderen helemaal niets mee. Het was net iets te veel Hollands....

Het onverwachte

Je weet pas echt wat het is, als je het zelf hebt meegemaakt.

Makreelkoekjes maken

Voor morgenavond heb ik makreelkoekjes gebakken. Die heerlijke koekjes maken is niet zo'n ingewikkelde keukenklus, hoor.
Als ingrediënten gebruik ik : een gestoomde makreel, vier aardappelen, zout, peper, nootmuskaat, twee eieren, paprika- en knoflookpoeder en wat fijn gesneden peterselie.

De aardappels schillen, snijd ze in kleine blokjes (dan zijn ze sneller gaar!) en kook ze met wat zout. Terwijl die op het vuur staan, fileer ik de gestoomde makreel.
Als de aardappelen gaar zijn, dan maak ik daar een puree van, onder toevoeging van de nootmuskaat, wat peper, zout, paprika- en knoflookpoeder. Ik maak daar een geheel van en vervolgens prak ik de makreel en de beide eieren er doorheen. Tot slot gaat de peterselie er doorheen.
Uit deze vispuree schep ik een grote lepel een hoeveelheid en schuif die in een koekenpan met inmiddels heet geworden olie. Als de onderkant mooi bruin is, draai ik ze om. C'est tout! Slamat makan!

Ps. vergeet niet de afzuigkap aan te zetten! Tenzij je heel veel katten in en om je huis leuk vindt.

Een rijsttafel voor Kerstavond

Vandaag zijn Sonja en oma bezig geweest met de voorbereidingen van de kerstbijeenkomst van morgenavond met de senioren uit de buurt. Tegen drie uur in de middag werd ik erbij geroepen. Ik mocht even onder de diverse deksels snuffelen! Waarschijnlijk als straf bedoeld, omdat ik niet geholpen heb. Maar niet getreurd, want straks maak ik makreelkoekjes en morgen sta ik achter de bbq voor de saté.
In de pannen zit Sajoer lodeh, Ajam pedis, Ajam smoor en Rendang (kruidig gestoofd rundvlees). In de kleine braadslee zit frikandel pan. Het geheel wordt morgenavond opgediend met witte rijst, kroepoek, sambal en atjar. En uiteraard de makreelkoekjes en de saté. En dat is nog niet alles. Er komen ook nog gestoofde peertjes op tafel als toetje.
De eettafel is dankzij een aardige buurtbewoonster voorzien van (nog) een extra middenblad, zodat iedereen gezellig aan tafel kan komen zitten.
Nou, ik heb dan weliswaar even aan al dat lekkers mogen ruiken, maar straks is het gewoon boerenkool met worst voor deze Indo. Wel een gek idee : zoveel Indisch eten in huis en dan toch boerenkool gaan eten. Maar ik denk maar zo : het is voor een goed doel. Als ik vannacht maar niet ga slaapwandelen....

God is oké

Maar veel van Zijn fans zijn om te huilen. Hun leiders maken een God van liefde tot een van haat, moord en doodslag. Ze zijn niet intelligent genoeg te beseffen dat ze dat ze in feite fans zijn van de duivel. Er zijn ook nog volgelingen. Mensen die klakkeloos achter hen aan hobbelen. Ik heb altijd gedacht dat autoverkopers en politici de grootste leugenaars waren. Maar vlak de geestelijke leiders niet uit. Op het internet zou men ze 'catfish' noemen : bedriegers met mooie verhalen.

zelfs dat mag niet

In Amerika is een aantal politieagenten doodgeschoten. Tja, dat krijg je ervan : Wie met het zwaard omgaat, of : wie wind zaait. De vakbond is boos op de burgemeester van New York. Lekker gemakkelijk : geef anderen maar weer de schuld. Een grondig en onafhankelijk onderzoek eisen naar de schietpartijen en onmenselijke behandeling van arrestanten, dat zou de vakbond moeten eisen. Ook bij de politie bevinden zich  nare mensen. Veel wangedrag is weliswaar gefilmd, maar zo'n blanke officier van Justitie en/of rechter heeft niets met die zwarte beelden.


Geert Wilders van de PVV wordt dus voor de rechter gedaagd. Er is hier weliswaar vrijheid van meningsuiting, maar dat is sterk persoon gebonden. Een of andere agressieve geestelijke mag hier heel veel zeggen. Zelfs boodschappen die haat uitstralen. Hij wordt gewoon uitgenodigd en is welkom. Maar wie kritiek heeft op het immigratiebeleid, is de klos. Zeker als je probleemgroeperingen benoemt. Dus die criminele, steun trekkende k#timmigranten mogen blijven en een jongetje van 14 die hier volledig ingeburgerd is en een schoolopleiding volgt moet per se weg.

Nederland doet wel meer vreemde dingen. Ons land geeft miljarden weg aan andere landen en/of buitenlandse groeperingen. Ze voldoen telkens weer aan een en hetzelfde criterium : een zielige bodemloze put. De problemen in eigen land bestrijden we door met de pet langs deuren te leuren. En o wee als je daaraan niet meedoet. Miljoenen hebben een emmer ijswater over zich heen gegooid. Pas dan kan je volgens hen anderen helpen. Gek volk. Ik zou zeggen : kijk eens goed om je heen. Er is heel wat mis met de mensen. Maar God is oké.

De luifel eraf!

Er staat al een aantal dagen een flinke bries. Wat zeg ik? Van tijd tot tijd zelfs zware windstoten! De luifel klappert flink, maar heeft het keurig uitgehouden. Hij heeft ook naar volle tevredenheid dienst gedaan gedurende de zomermaanden. Lekker in op het plaatsje (op het zuiden) in de schaduw zitten en tijdens regenachtige dagen ook nog eens droog.
We zijn wel erg snel gaan wennen aan dat demontabele afdakje. De luifels was een eerste stap richting een afdakje. Een tijdelijke oplossing om de warmte op de achtergevel te bestrijden en in de schaduw buiten te kunnen zitten. Vanmiddag hebben we de luifel weer verwijderd.
De pergola constructie ga ik binnenkort verder voorbereiden op het aanbrengen van golfplaat. De bedoeling is dat de luifel ook daarna ingezet kan worden als zonwering. Dat betekent dat ik hier en daar een en ander moet aanpassen. Zo zullen de ruiters anders gemonteerd moeten worden. We overwegen voor het gebruiksgemak de enorme luifel (6.00 x 2.50 meter) in tweeën te knippen. De punt gaat er dan ook uit, want hij moet straks vlak op het afdak liggen. Een ander voordeel is, dat zo'n helft dan in de wasmachine kan. Hij hoeft toch niet meer waterdicht te zijn.  Ik moet wel iets bedenken om de rail waar de pees doorheen getrokken wordt, weer te kunnen gebruiken. Er is hier erg weinig ruimte onder de dakgoot, die net boven het kozijn uitkomt. Tom Poes, verzin een list!

Zomaar opeens dood!

Ingezonden.

De telefoon ging en ik kreeg een huilende dochter aan de lijn. Met gesmoorde stem vraagt ze ,,kunnen jullie even komen?. Ik schrok mij kapot en durfde niet te vragen naar het hoe en waarom. Ik riep mijn vrouw die boven bezig was en met een steen in de maag reden wij zo snel mogelijk naar de andere kant van het dorp. Toen we bij de woning van onze dochter en schoonzoon aankwamen zwaaide de deur al open en onze kleinzoon van tien (nr.1 van 3) viel snikkend in mijn armen. Als in een enge droom hoorde ik alleen maar:
,,…… is dood”. ,,Nee toch….!!!”, flitste het door mijn hoofd. Door een kier van de kamerdeur zag ik onze dochter met nr. 3 op de bank zitten, maar waar was nr. 2 ...!? Ik gaf onze dochter, die bijna werd gewurgd door de gillend huilende, kleine meid van vijf, een knuffel en vroeg haar, zonder direct dé vraag te durven stellen, met mijn ogen; ,,wat is er aan de hand?". En toen kwam voor ons het verlossende antwoord; ,,poes is dood”!!!. Pffff!!!, ….. ik plofte met een diepe zucht op de bank neer en de kleine meid bevestigde met: ,,ja opa, zomaar opeens dood en dat is niet eerlijk!” en daarna ging ze weer door met ,,boe-hoe-oe !” en lange uithalen van verdriet. Vijf minuten lang zaten we samen te huilen, enerzijds om de poes, anderzijds om het intense verdriet van de kinderen. Even later kwam nr. 2 terug van zijn voetbaltraining en grotere broer vertelde hem het droevige nieuws. Als

"Eh...de poes is dood..". "Nou, en....?"

twee magneten klikten ze aan elkaar vast en de een zocht troost bij de ander. Poes werd in een mandje thuisgebracht en toen daarvan het dekentje werd teruggeslagen lag poes in haar gebruikelijke slaaphouding met een pootje over haar snuitje. Na een lichte twijfel daardoor, aaiden ze alledrie over het koppetje en na een zachte knuffel drong de werkelijkheid pas echt goed tot de kinderen door en het gevolg was een hartstochtelijke, driestemmige huilpartij. Die nacht werd er door niemand veel geslapen want om de haverklap kwam een van de kinderen helemaal overstuur troost zoeken in het bed van pappa en mamma. De andere dag bleef één kind ziek thuis van school en een ander wilde niet eten, maar nr. 3 hield zich aardig goed en de kleine meid wilde dit grote nieuws aan haar juf vertellen. Poes moest beslist in de eigen tuin worden begraven. In de groene heg, naast hun eerste poes die al was overleden toen de kinderen te jong waren om zich dat nog te kunnen herinneren (gelukkig maar!). Ook op het nieuwe grafje moet volgens de kinderen een stenen poezenbeeld komen, in een uitgeknipt holletje in de brede coniferenhaag. Ik had thuis nog een net houten kistje staan van een ‘drie flesjes wijn-cadeau’ en daar paste poes(je) precies in want het was altijd een kleintje gebleven. Het schuifdeksel werd helemaal volgeschreven met lieve afscheidswoordjes en goede wensen en onze dochter maakte er stiekem af en toe een foto van (voor 'later'). Overdag had ik alvast het graafwerk onder de heg verricht, omdat vader en moeder pas in het donker thuiskwamen van hun werk, en die avond werd poes bij kaarslicht stijlvol begraven. Nadat iedereen een schepje wit zand op het kistje had gestrooid bouwden de kinderen een altaartje van een paar mooie grote, glimmende keien met daarin een brandende kaars, en toen was het goed; ,,Slaap zacht lieve Slimpie”. Maar dat 'slaap zacht' is niet erg van toepassing, vanwege het langskomende verkeer aan de andere kant van de heg maar omdat poes vanwege haar leeftijd wat doof was geworden speelde dat al langere tijd geen rol meer, en nu zéker niet.,,...Ja opa, zomaar opeens dood, dat is toch niet eerlijk...?". ,,...Nee lieverd, dat is ook niet eerlijk, maar Slimpie heeft het bij jullie altijd heel goed gehad en is daardoor zelfs 20 jaar geworden”. ,,Dat is wel hééél oud voor een poes hoor, en alles wat heel oud wordt gaat op een keer dood helaas’. Met de logica van een klein kind vervolgde ze haar betoog met: ,,Opa, jij bent ouder dan Oma hé?, dus dan ga jij ook eerder dood!".

Kerstfeest 2014 met de buurt

Dankzij de gemeente Dronten konden we vandaag met een groot aantal buurtbewoners een voorproefje nemen op de komende Kerstdagen. Op het fornuis stond een drietal pannen met : erwtensoep, glühwein en chocomelk. Het was de bedoeling om de bijeenkomst buiten rond de kerstboom te houden, maar het weer voorkwam dat. Het regende flink en er stond een stormachtige wind.
Dus werden op de valreep, tegen vijf uur 's middags onze deuren opengezet, zodat we lekker warm en droog konden gaan genieten. Bijna iedereen was ingegaan op de uitnodiging. Buiten werd een vuurkorf aangestoken. Het was de trommel van de oude wasmachine, die

vanavond als vuurkorf werd ingewijd. Het werd een zeer gezellige avond. In eerste instantie dachten we nooit af te komen van al die erwtensoep, wijn, knakworstjes en chocomelk. Maar gaande weg kwamen de bodems van de pannen toch in zicht. Ook de geleverde snacks gingen zo goed als op. Na zo'n twee uur gezelligheid, liep de huiskamer zachtjes leeg. Met een paar bewoners werd nog wat nageborreld. Inmiddels is alles weer opgeruimd en kunnen we terugkijken op een geslaagde Kerst-bijeenkomst.

Indisch opgevoed

Op een van de sociale media las ik het volgende stukje met voor mij heel herkenbare zaken :

"Indisch opgevoed, moest ik altijd beleefd zijn. Mijn mond houden, luisteren en respect hebben..vooral voor de ouderen. Als tante zus of zo de kamer in kwam en ik zat op een stoel, stond ik die meteen af. Als de ouderen praten wist ik als kind  automatisch dat ik de kamer moest verlaten. Het gepraat was niet voor kinder oren bestemd, alhoewel je toch wat opving als de ouderen aan het roddelen waren...ja ja. 

Indische nasi met een Hollands ei

Het heeft me heel erg gestoord toen ik opgroeide, dat niemand echt een probleem durfde te bespreken. De zogenaamde zwijgzaamheid en respect voor elkaar, die onderdanigheid naar anderen met een betere positie, met een blankere huidskleur, met lichte ogen. Die stille verdraagzaamheid en ontevredenheid die nooit uitgesproken wordt. De jaloezie onderling, zelfs in de familie heeft voor mij het indo gevoel totaal doen verdwijnen. 
Desondanks heb ik ook heel veel positieve en liefdevolle ervaringen beleefd tijdens mijn jeugd. Tante Zus is niet echt een tante maar een buurvrouw geweest in Soerabaja, die net zo lief en zorgzaam was als een echte tante. Familie, begrip en samenhorigheid : iedereen is verantwoordelijk voor het welzijn van een kind. Dus om een lang verhaal kort te maken, de laatste ervaringen heb ik weer willen omarmen, om echt de samenhorigheid van de natuurlijke Indische cultuur opnieuw te voelen. Helaas is merendeels kwijtgeraakt in de nieuwe levenswijze van de indo in Nederland en ik begrijp dat volkomen. Het is een nieuwe tijd en wij zijn dus ook genoodzaakt ons daaraan aan te passen. Ik moest dit echt even kwijt. Dank je wel voor het lezen."

Kerst-stress

Ooit heeft iemand bedacht dat met Kerst de kinderen bij hun ouders moeten gaan eten. En dan voor al moeten. Elk jaar is het weer een heel gedoe om te bepalen op welke van de twee kerstdagen wie bezocht gaat worden. De keus is vaak beperkt, want moeders willen heel graag dat al hun kinderen en kleinkinderen er op een van de twee dagen zijn. En elk jaar weer wint dezelfde moeder, want die is het meest gevoelig of heeft een voorkeur voor bepaalde kinderen of zeurt het hardst en/of kan een jaar lang janken, omdat je toch naar je schoonmoeder bent gegaan en niet naar haar.
Ook binnen gezinnen is daar strijd over. Zelfs afspraken over zoiets, zoals om het jaar je eigen moeder als eerste, zijn nauwelijks te maken. Gewoon omdat bepaalde moeders daarin dwarsliggen. Die doen dat niet omdat ze hun kinderen zo lief vinden, maar om straks aan buren en kennissen te vertellen dat ze met kerst een huis vol hadden : "Kijk mij eens een goede moeder zijn!" En dan heb ik het maar niet over de vele mensen die andere redenen hebben om niet deel te nemen aan al die zogenaamde vrolijkheid.

Reden voor ons om dat zogenaamde leuke kerstdiner af te schaffen. Kinderen mogen komen, maar moeten niets. Aan hen de vrije keus. Zonder druk van onze kant af. Andersom is het dan ook wel weer zo, dat de kinderen niet per definitie hoeven te rekenen op een kerstdiner bij pa en moe. Die hebben dan ook geen vaste verplichtingen. Maar je kunt als kind ook hen eens een keer uitnodigen. Zo blijft alles wat in balans.
Trouwens, is het niet veel fijner om eens aan anderen te denken? Anderen, die met de feestdagen alleen zijn en/of het niet zo breed hebben? Dat geeft toch veel meer voldoening, dan dat getouwtrek en stressen vanwege de eigen kinderen?

Geef mij maar de schuld!

Er waren werkgevers gedurende mijn loopbaan, die soms in de fout gingen bij het aannemen van nieuw personeel. In de praktijk bleek zo'n iemand veel minder kennis en/of ervaring te hebben dan op het cv stond. Tja, het cv werd vaak misbruikt. Niet alleen door de opsteller zelf. Dat deden veel werkgevers van mij namelijk ook. Ze voegden bepaalde kennis en/of vaardigheden toe, om iemand te kunnen verhuren. Dat de betreffende medewerker dan op z'n tenen moest lopen, was voor hen geen enkel punt.
Soms gebeurde het dat iemand een manual van een bepaalde programmeertaal in zijn handen kreeg gedrukt en in diezelfde week als zeer ervaren programmeur in die taal werd verhuurd. Met alle gevolgen van dien. Zo zag ik een paar keer collega's onder de druk bezwijken. Jammer. Aan de andere kant was het wel zo : je was er zelf bij. Gewoon zo'n opdracht weigeren. Deed ik dus ook. En dus was ik de gebeten hond. Vooral bij de afdeling Verkoop, want die had de klant al e.e.a. toegezegd.
Zelf heb ik een paar keer collega's toegewezen gekregen, wier kennis behoorlijk ontoereikend bleek voor het werk dat gedaan moest worden. In beide gevallen heb ik ze na een weekje teruggestuurd naar kantoor. Wat denk je? Krijg ik op mijn donder! "Weet je hoeveel omzet wij verliezen!", werd dan geschreeuwd. Ik verweerde me door op rustige toon te zeggen, dat niet ik die zogenaamde specialist had aangenomen. De verantwoordelijke, vaak de man van PZ, bleef uiteraard buiten beeld.
Als ik dergelijke collega's op mijn project had laten blijven, dan was het op een drama uitgelopen. Schadeclaims, slechte naam enz. En wie zou dan de schuld krijgen?

Ballen uit de boom gewaaid

De stormachtige wind heeft gisteren een paar kerstballen uit de buurtkerstboom geblazen. Gelukkig zijn ze van kunststof en dus heel gebleven. De kerstboom zelf staat nog steeds fier rechtop.
Vanmiddag waren een paar kinderen aan het voetballen rond de boom. Nou, dan weet je het wel. De bal kwam dus in de boom terecht. Per ongeluk, want ik zag het gebeuren. Twee van de drie kids renden direct weg. De dader bleef berouwvol staan. Eerder had ze keurig een weggewaaide bal weer in de boom gehangen. Dus echt boos kon ik niet op haar worden. Ze was immers ook als enige blijven staan. Het bleef bij een vermanend woord en een verzoek om niet meer bij de boom te voetballen.
Het is aan de manier waarop kinderen de boom benaderen te zien, of er van enthousiaste belangstelling sprake is of niet. De enthousiaste kinderen praten luidruchtig over de in hun ogen mooie boom. De anderen kijken eerst in het rond, of iemand hen ziet. Dat zijn de kids die andere gedachten hebben. De stiekemerds. Ze wisten zich geen houding te geven, toen ze mij voor het raam zagen staan.
De lelijkste kerstboom is volgens het lokale nieuws in het polderdorp Ens neergezet. De initiatiefnemer zei dat men maar naar de andere kant moest kijken... Hij zal voorheen wellicht in Lelystad gewoond hebben.
Hier in Dronten is ook een kerstboom geplaatst. Op het Redeplein. Omdat de boom tamelijk kaal oogt, er zitten wel lampjes in, is via Facebook een oproep gedaan om de boom van kerstversiering te voorzien. Dat de boom nogal kaal is lijkt me logisch. De gemeente heeft immers eerst aan de inwoners gedacht en daarna pas aan zichzelf.

Het is erg leuk zo links en rechts te horen, dat men het plaatsen van de boom erg op prijs stelt. Sommigen vinden het erg gezellig en leuk geworden in de buurt. Er is onderling contact gekomen en/of verbeterd. Steeds meer merk ik dat ouder worden niet bepaald als leuk wordt ervaren. Dat heeft niet alleen te maken met de afnemende welvaart, maar ook met het afnemende welzijn. Velen maken zich zorgen, vanwege de alsmaar afnemende en duurder wordende zorg en de stijgende kosten. Het feit dat we zodoende steeds meer bij elkaar gedreven worden, ervaar ik als iets goeds. Het herinnert mij aan de jaren 50, toen de mensen er nog voor elkaar waren. Maar die tijd is al weer zo lang geleden.

Blunder van 2014

Nou, dat ging weer eens lekker. Maar niet heus. Wat is het geval? Ik wilde een laptop even opschonen. Gewoon even de gebruikersdata verwijderen.
Na wat gezoek op het www  vond ik freeware die daartoe in staat is. Het programma kwam in diverse testen en  op sites van gerenommeerde IT instanties voor, dus dat spul zou goed moeten zijn. Maar wel made in the USA. Dus met zeer gebrekkige gebruikers informatie.
Na het downloaden heb ik het programma gestart met de optie gebruikersdata verwijderen. In feite wordt de data overschreven met allerlei andere tekens. Maakt niet uit, zolang de boel maar onbruikbaar is.
Nou, dat onbruikbaar maken ging wel heel erg ver! Toen ik de laptop opnieuw wilde opstarten, deed ie het niet meer. Hij bleef hangen met de tekst "Missing Operating sy..." Ik heb nu dus blijkbaar een echt lege en onbruikbare laptop in mijn bezit. Maar gelukkig kan ik op het www met mijn oude, doch zeer vertrouwde pc ook zoeken naar een oplossing.
Die vond ik, net als het schijfje met Windows 7, 64 bit. Onder de laptop staat de product key / registratiecode, zodat ik de boel weer kan herstellen.
(3 uur later) Windows 7 Home Premium staat er weer op. Hoera! 

Overstekend wild -2-

Door de drukte, haast en in de opwinding ging er wat administratief mis bij het invullen van het schadeformulier. Maar dat krijg je als je zoiets na vele jaren schadevrij rijden doet.
De Matrix staat inmiddels bij het schadeherstelbedrijf. We kregen 'gratis' een vervangende auto. Het werd een Citroën C1. Je weet wel, zo'n klein Frans ding met de C van compact. Dat type had TC moeten heten : Très Compact. Helaas heeft de C1 geen trekhaak. Omdat anders de voorwielen van de grond komen? Maar ach, je mag zelfs een gegeven Citroën niet onder de achterbumper kijken.
Het ding rijdt en daar gaat het om. Ik zit nu wel erg laag op het wegdek, vergeleken met de Matrix. Het is allemaal wennen. Hopelijk is de Matrix volgende week weer helemaal hersteld.
De expert zei : "Ik zie helemaal geen haren of bloed." Ik zei dat mijn zoon het beest netjes heeft aangereden, want hij kan slecht tegen bloed.

Viva Cuba, viva Obama!

Curaçao 1962

Eindelijk is het zover, de VS gaan hun betrekkingen met Cuba normaliseren. Ik had gehoopt dat het al na de val van de muur zou gebeuren, of nadat Fidel Castro zijn broer naar voren had geschoven. Maar nee, waar een groot land klein in kan zijn. Laten we wel zijn , Cuba een bedreiging voor de VS? De situatie had veel weg van die tussen het grote China en het eiland Formosa (Taiwan / Republiek China).
Begin jaren 60 zag het er even naar uit dat er een heuse oorlog zou uitbreken tussen de VS en de USSR, toen het laatste land raketinstallaties op het eiland voor de kust van de VS inrichtte. We woonden toen op Curaçao. De spanning was behoorlijk merkbaar.
Stilletjes had ik gehoopt dat Obama tijdens zijn eerste ambtstermijn al een eind zou maken aan de kille relatie. Maar er was blijkbaar meer tijd nodig. Het zal vooral Cuba goed doen. Al was het alleen maar vanwege al die schitterende Amerikaanse oldtimers die daar rondrijden. Voor veel verzamelaars en restaurateurs van dat soort vehikels is Cuba een waar paradijs! Maar eerst gevangenen uitwisselen. Die waren eerder de Havanna sigaar.

Opa en Tim

Afgelopen maand is hij 9 jaar geworden. Onze kleinzoon Tim wordt een grote jongen.
Negen jaar geleden nam ik me voor nog harder te vechten tegen mijn depressie. Ik had toen een pasgeboren Tim in mijn armen. Een blond lichtpuntje dat in mijn donkere tunnel verscheen. Ik was dus voor het eerst opa geworden en ik nam me voor een leuke opa voor de kleine Tim te zijn. De eerste tijd was het in mijn armen houden, lieve woordjes zeggen enz. Later speelden we in de huiskamer en weer later gingen we op stap. Samen op de fiets. Opa liet de kleine Tim vanuit zijn stoeltje de wereld zien en vertelde hem over van alles en nog wat. We bezochten de Batavia, het schip van Piet Piraat volgens Tim. De Ark van Noach vond Tim erg indrukwekkend en ook wat eng. Wat een dieren! En natuurlijk ook de Aviodrome. Toen Tim achter de stuurknuppel van de Boeing zat riep opa keihard VROEM!! Tim schrok zich een hoedje. Logisch, want eerder had hij wel tien keer gevraagd : "Hij gaat toch niet vliegen hè, opa?"
Een keer werden we op de fiets overvallen door een regenbui. We schuilden onder een boom en opa had van een plastic zak een soort tentje gemaakt. In afwachting van de zon hadden we samen pret. Als Tim op de donderdag kwam, dan vroeg ie vaak aan opa : "Gaan we weer op avontuur, opa?" Ja, zo was dat ook wel een beetje : samen op avontuur. Opa voelde zich weer de kleine kwajongen van vroeger, toen ie samen met zijn broertje op stap ging.

Opa en Tim. Samen knutselen, op de gitaar pingelen, in een heuse soldatentent slapen (opa had nog lang pijn in zijn rug!), gekke filmpjes kijken, een kasteel met ridders bezoeken, bootjes bouwen en uiteraard op de Citta rijden. Een ijsje hier en een frietje daar. Tim vond het prachtig. Maar aan alles komt een eind. Tim ging naar de basisschool en is nu dus negen jaar geworden. Tim speelt gitaar in zijn eigen bandje. Hij heeft zo zijn eigen beslommeringen. Maar voor opa is en blijft Tim een bijzonder mannetje.

Minder, minder, minder

In het Duitse Dresden is geprotesteerd tegen de overdosis aan immigranten die de Islam aanhangen. De protesterenden willen minder van hen toelaten in Duitsland.
Opvallend is de reactie van Angela Merkel hierop. Ze geeft de demonstranten een oorvijg en noemt hen racistisch en vijandig tegenover de medemens. Merkel vindt het niet nodig zich af te vragen wat er feitelijk aan de hand is. Iets wat de Duitse Raad voor Moslims zich nota bene wel afvraagt. Die heeft de indruk dat de Duitse regering op het gebied van inburgering flinke  steken laat vallen, waardoor onrust ontstaat.
Merkels typisch politieke reactie doet me denken aan een buurtbewoonster in Schoonhoven. Toen haar kinderen niet bij ons thuis mochten komen spelen, omdat het op dat moment niet gelegen kwam, maakte ze ons voor 'kinderhaters' uit.
In Zwitserland echter is men zo democratisch om een referendum te houden over het al dan niet minderen van nota bene EU-immigranten. Daar doet men niet zo moeilijk als in Duitsland en ons land. De Zwitsers zijn met een kleine meerderheid voor zo'n beperking.
Als men binnen het kader van de bestrijding van criminaliteit in ons land, een immigratiestop of -quota afkondigt, dan juich ik dat alleen maar toe. Iedereen weet welk land het zwaarst wordt getroffen, maar op het uitspreken van de naam rust een politiek en maatschappelijk taboe. Want aan Zwarte Pieten doen we niet. Hoewel...In een landelijk dagblad wordt openlijk geschreven over (ik citeer) 'de Mocro Maffia waarvan de leden ooit als kut-Marokkaantjes buurtbewoners lastig vielen zich bezig hielden met criminaliteit en niet werden aangepakt.'
Een andere probleem betreft de uitgeprocedeerde asielzoekers. Als zij niet willen meewerken aan hun vertrek, mogen ze van pamperende landgenoten blijven. Dus als ik me niet aan de wet wil houden, dan is er ogenschijnlijk niets aan de hand? Nee, dat geldt niet voor mij en andere brave burgers.
Maar ja, velen in dit land gaan op de bekende zielige toer, zodra de grenzen van het toelaatbare worden bereikt. Recht praten wat krom is. Daar ligt ook de basis van veel ongemakken in onze maatschappij : mensen die zich door medelijden laten leiden. Zolang de zielenpoten maar uit het buitenland komen. Want met de eigen hulpbehoevende landgenoten hebben ze hoegenaamd niets. Maar zodra ze werk hebben, zuigen werkgevers met een VOC mentaliteit ze weer leeg. Oké het is een manier om al dat geld weer terug te verdienen, maar toch.
De oplossing? Immigranten dienen bij aankomst te beschikken over een kapitaal, dat hen drie maanden in staat stelt zonder inkomen / uitkering te leven. Als ze binnen die tijd geen werk hebben gevonden, dan moet men vertrekken. Moeilijk hoor.

Mamma's keuken -3-

mamma met mij als baby

Vanwege haar zware astma moesten we van mamma helpen in de huishouding. Als mijn broers en ik van (lagere) school kwamen, was het eerst aardappelen schillen en groente schoonmaken. Soms ook boodschappen doen, met het boekje naar de kruidenier. Stof afnemen, bedden opmaken, de afwas doen, koken en helpen met de was hoorden daar ook bij. Wat het koken betreft begon het 's morgens : klaarmaken van de havermoutpap. De dikke brei ging in diepe borden. Daarna werd er wat suiker overheen gestrooid. Soms goten we er wat extra melk overeen, omdat de pap als een dikke koek in het bord lag.
Mijn vader had een takenlijstje naast de deur van de woonkamer opgehangen. Daarop stond wie wat wanneer moest doen. Daar stonden niet de namen van alle kinderen op. Pa was weinig thuis. Hij was bij de Marine. De Onderzeedienst. Hij was vaak weken van huis. Hij is zelfs een keer anderhalf jaar weggeweest. Naar Nieuw Guinea.

Pa, links, op Nieuw Guinea

Mijn oudere zus had een deel van mamma's taken opgelegd gekregen. Dat dreigde ten koste te gaan van haar schoolopleiding. Een bezoekje van een leraar van de Ulo school was het gevolg. Hij vroeg mijn moeder of mijn zus wat meer tijd aan haar huiswerk mocht besteden.
Mamma wilde niet dat we buiten speelden. Daar waren immers de 'straatjongens', die brutale Hollandse kinderen. Maar ja, we moesten toch ook naar school. Dus ging de knop bij mij om zodra ik de deur uit was. Ik wilde me toch zeker bij vriendjes aansluiten? Dus moest ik me net als hen gedragen, als een 'straatjongen'.  Weer thuis ging de knop in de Indo-stand : gedwee, zonder weerwoord, gehoorzaam en beleefd. Met de tijd werd die knop automatisch omgezet : aan, uit, aan, uit... Tot aan mijn puberjaren.

Kerst 1956, een foto voor pa

Opvallend genoeg doken de kinderen vaak de keuken in, als mamma even weg was. Ik herinner me nog dat ik nogal bezig was met suiker, als ik stiekem in de keuken aan de slag ging. Ik deed een paar eetlepels in een koekenpan en maakte op mijn manier knapperige karamel. Ik maakte ook mokka van boter, suiker en koffiepoeder en at het vervolgens op. Ik zal het afgekeken hebben van mamma als ze een taart maakte. Ze bakte ook cakes, haar wonderpan. Gewone en marmer cakes met chocolade. We hielpen haar dan. Voor ons was het een feest om het restant van het beslag te mogen opmaken. Met onze wijsvinger veegden we dan de beslagkom leeg. Met kerst en Pasen bakte ze grote krentenbroden, die ze 'schildpad' noemde. Zo traag als een schildpad kroop soms de tijd voorbij, want in huis raakten wij, de drie oudste jongens, uitgekeken. We wilden naar buiten.

Lelystad op afstand

Zoals ik al vaker schreef, is het in Lelystad telkens weer net niet af. Zodoende is het telkens weer niet goed. Alsof men telkens drie in plaats van de vereiste vier wielen onder een kar plaatst.
In de sociale media wordt negatief gereageerd op de opzet van de kerstmarkt in Lelystad. Foto's laten een grote lege ruimtes zien met hier en daar een kraampje of een weggewaaide kerstbal. Hoera, een Kerstmarkt! Maar dan wel conform de bekende aanpak van die stad.
Men heeft nog steeds niet in de gaten dat een dergelijk evenement gezellig moet overkomen en dat afstanden tussen kramen enz. niet al te groot moeten zijn. Ik zou kiezen voor een compacte opzet, vergelijkbaar met de weekmarkt. En niet de hele stad gebruiken, zodat er grote open ruimtes ontstaan. Dat maakt de boel erg kaal, ongezellig en dus onaantrekkelijk.
Volgens mij (maar wie ben ik?) is dat ook de reden, waarom Lelystad (met name het centrum) voor toeristen niet aantrekkelijk is : de afstand. Het ligt ver van attracties als Bataviahaven, Oostvaardersplassen en Aviodrome, terwijl het vervoer naar het centrum vanuit die locaties ronduit slecht is. Dus dan maar met de auto. En daar is het centrum, waar men nog steeds niet gekozen heeft tussen de auto of het ov en de fiets, ook niet op berekend.
Men wil cruiseschepen laten afmeren in de Bataviahaven. Leuk voor Bataviastad de lokale horeca en het museum. Maar volgens mij niet voor het centrum. Tenzij pendelbussen worden ingezet, met zingende en/of goochelende chauffeurs.