Ricky Risolles : "Goddank, ik ben een indo boy"

Een kleine wereld

Koningstraat - Leiderdorp

Vanmiddag heb ik Fenna, gisteren 1 jaar geworden, weer laten rennen naast de fiets. Ze is wat schrikkerig met vuurwerk en nu mocht ze buiten eraan wennen. Hoopte ik. In eerste instantie ging het prima. Helemaal toen ze een andere hond tegenkwam. Ze trok zich helemaal niets aan van het geknal. Ik vroeg de eigenaresse of ik met haar een stukje mocht meelopen, zodat Fenna door haar hond wat werd bezig gehouden. Al snel bleek dat mevrouw vaak in Leiderdorp kwam. Toen ze de achternaam van haar opa en oma noemde, klonk mij die heel bekend in de oren : Van Teijlingen. Na wat meer gedetailleerde vragen, bleek het inderdaad om degene te gaan die ik voor ogen had. Haar opa bleek een goede vriend van mijn vader! Ze vertelde dat hij onlangs is overleden. Een dochter van die familie was een klasgenoot / vriendin van mijn jongste zus, Rita. Ze kwam ook vaak in het Van Leeuwenpark bij de familie Polderman. Ik weet dat een van de meisjes een vriendin van mijn zus was. Ik noemde toen de familie Van der Voort, waar ik zelf een paar keer thuis geweest ben. Bleek dat zij daar ook wel eens kwam. Ze kenden de beide jongens Peter en Cees dus ook. Cees zat bij mij in de klas. Zowel op de lagere school als op de Mulo.
In de Koningstraat kwam ze ook vaak. Bij de familie Ent. Nou zeg, die woonde twee deuren naast mijn opa en oma! Pa Ent werkte bij Van Groeningen (smederij/rijwielzaak) en dochter Anneke had verkering met Gerard Baars. Althans, zo was de situatie in de jaren 50 en 60. Gerard woonde in het andere blokje in de Koningstraat. Kortom, we vielen beiden van de ene in de andere verbazing en herkenning. Wat een kleine wereld! Len, zo stelde ze zich aan mij voor, nodigde mij uit een oud fotoalbum te komen bekijken. We maakten daar een afspraak over.
Nadat onze wegen zich scheidden, heb ik Fenna aan de riem gedaan en ben via de Hondenkop terug gefietst. Toen we tussen het Bovenwater en de woningen aan de Schermer liepen, ontplofte een zware vuurwerkbom. Fenna sprong twee meter hoger dan ik van schrik de lucht in. Vanaf dat moment was ze nauwelijks tot bedaren te brengen. Wat een pech! Het ging tot dan net zo goed.

Oliebollen!

Het AD heeft weer haar jaarlijkse oliebollentest gedaan. Flevoland kwam er bekaaid vanaf, met in Lelystad een dieptepunt, 4 -slecht-  voor de kraam van Karin bij Intratuin. Over haar oliebollen schreef het testteam : "Soms tref je een ondernemer die je een goed resultaat gunt. Maar ja, als ze staat te prutsen verpest ze het voor zichzelf. Dit zijn weer van die supervette sponsachtige tennisballen. Brrrr." Bakker Grootkarzijn uit Zeewolde kreeg een 4,5 -slecht- met opmerking  : "Grootkarzijn meldt zichzelf aan om voor de eerste keer mee te doen. Dan zet je als bakker je beste beentje voor. Spijtig genoeg struikelt hij. Oliebollen hebben ‘dramatische nasmaak’." Alleen in Almere werd een zes gescoord in de San Franciscostraat : " Bij een kritische beoordeling valt dit bolletje door de mand. Te flauw en aan de vette kant. Maar als het buiten koud is en je hebt trek in iets warms, eet je dit vermoedelijk toch zo op."
In de test wordt ook geschreven over een nare frituurgeur, veroorzaakt door oud frituurvet. Die herken ik ook vaak. Niet alleen bij oliebollenkramen, ook bij snackwagens en -bars. Op die geur alleen al gaat mijn maag dusdanig reageren, dat mijn trek opeens over is.

Zelf heb ik dit keer de oliebollen bij bakkerij Prins gekocht hier op het industrieterrein Noordersluis. Toen ik tegen elf uur aankwam. Stond een rij klanten, waarvan de laatsten nog net in de hal stonden. Nadat ik me als laatste had toegevoegd aan de rij wachtenden, kwamen steeds meer klanten. Binnen vijf minuten was de rij twee keer zo lang geworden. Ik ging voor de oliebillen met en zonder 'krenten'. Na zo'n tien minuten wachten was ik aan de beurt. De bediening was vlot en vriendelijk. Het enige wat ontbrak was het gebruik van handschoenen. Een kwestie van hygiëne. Voor de totaal 24 oliebollen moest ik 15 euro betalen. Dat liever dan al dat gedoe om ze zelf te gaan bakken. Die tijd heb ik gehad. Thuis heb ik er een geproefd en die smaakte wat mij betreft naar meer. Niet vettig, niet droog en verder een lekkere doorhapper. Een 8 wat mij betreft. Maar smaken verschillen, want Fenna gaf hem een 12.
Sonja is nu ananasflappen aan het bakken. Dat is ook het enige wat we zelf thuis nog doen. En uiteraard wat snacks in het frituur gooien. Vanavond wordt het druk en hopelijk gezellig, want Mike komt met een paar vrienden thuis de jaarwisseling vieren. Vanuit Lelystad Haven : Fijne jaarwisseling!

Een schoon bos

Vanmorgen, tijdens het opruimen van wat zwerfvuil, zag ik een jongeman die een kassabon van de Aldi op de grond gooide. Hij had mij al bezig gezien, toen hij die super binnenging. En toch, vlak voor mijn neus, gooide hij de bon op de grond. Uiteraard zei ik er niets van, ook al vond ik zijn gedrag uitdagend.
Omdat het om een donker getint iemand ging, moest ik onwillekeurig denken aan een actie in het Kuinderbos. Daar, zittend op een bankje langs het fietspad vlakbij de restanten van de oude burcht, sprak ik ook met een getint iemand. Voor alle duidelijkheid en om bepaalde reacties voor te zijn : ik sta er zelf ook gekleurd op.
De jongeman uit Afrika vertelde mij over zijn reis naar Nederland. Op de vraag hoe hij onderweg aan het geld kwam, gaf hij liever geen antwoord. Hij vond ons landje mooi en vooral schoon. Toen hij dat zei, nodigde ik hem uit voor een korte wandeling. We liepen samen over dat fietspad richting het AZC van Luttelgeest. Al wandelend liet ik hem al het zwerfvuil zien, dat de bewoners van het AZC van zich af hadden gegooid. Ze deden hun boodschappen in een supermarkt in Kuinre en fietsend en wandelend op weg naar het opvangcentrum, ontdeden ze zich van het afval. Ondanks het feit dat her en der afvalcontainers stonden, werd het afval gewoon in het bos gegooid. De jongeman schaamde zich zichtbaar van dat spoor van zwerfvuil en beloofde het op te ruimen. Een paar dagen later was al het zwerfvuil opgeruimd. Toen ik hem later weer ontmoette zei hij, dat hij dat met een paar collega-asielzoekers had gedaan. Het is sindsdien een lange tijd vrij schoon gebleven. Als dank heb ik hem een fiets cadeau gedaan.

Toekomst en verleden

Zoals toen : de kerk volledig in beeld

Vandaag was ik weer even in Leiderdorp. Ik was benieuwd naar de vorderingen met de A4 ter hoogte van de Rijn. Toen ik via de Hoofdstraat het punt naderde waar het viaduct van de A4 het zicht op de Gereformeerde kerk belemmerde, zag ik opeens die oude vertrouwde kerk pontificaal langs de weg staan. Ik waande me in de jaren 50, toen het ook zo was. Weliswaar nu niet omringd door het groen polderlandschap, maar toch een beeld dat ik direct herkende. Het viaduct is dus al gesloopt. Ik heb het altijd een onding gevonden, dat het landschap ter plekke verkrachtte. Die beweegbare brug in de snelweg was natuurlijk ook een onding. En dan die stilte. Geen geruis van verkeer. Maar ja, ik ken nog de nog oudere situatie, waarin geen viaduct en/of A4 voorkwam.
Tegenover de Gereformeerde kerk, is een nieuwe brug geplaatst. Een voetgangersbrug, die open kan. Het opvallende voor mij was, dat het beeld overeenkomt met dat van een ver verleden. Toen was er ook een Leiderdorpse brug, tegenover een kerk. De Hervormde kerk. Die brug is in de jaren 60 gesloopt en nu ligt een modernere versie een kilometer verderop ook tegenover een kerk. Een wandelaar op leeftijd (Oeps! Net zo oud als ik, bleek later) vertelde over hoe het ooit was en wat het gaat worden. Toen hij hoorde dat ik in het gesloopte deel van de Resedastraat heb gewoond, klaarde zijn gezicht op. "O, dus u weet hoe het ooit was", zei hij tevreden. Samen wandelden we de nieuwe brug op, waar hij zo vriendelijk was een foto van mij te nemen. Als ze die brug nou eens groen zouden schilderen, net als toen die oude Leiderdorpse brug, dan....

Een circus zonder wilde beesten

De regering heeft besloten om het misbruiken van dieren in o.a. circussen te gaan verbieden. Uiteraard gaat dat niet zonder gejammer en gejuich. Een circusdirecteur vertelt over hoe goed men wel voor de wilde beesten zorgt. Tja, dat zeggen ze in menig dierenpension ook. Maar hoe het beest erover denkt, daar heeft men het maar liever niet over. Als zo'n wild beest zou mogen kiezen tussen de vrije natuur of zo'n hok, dan zal die echt niet voor zo'n hok kiezen. De prima verzorging en goede bedoelingen ten spijt. Voorstanders gaan uit van hun eigen gedachte over het houden van wilde dieren. Aan die beesten wordt niets gevraagd. Dat heeft ook geen enkele zin, want ze kunnen niet praten en denken zoals mensen. Dus zeg ik : laat ze dan waar ze thuis horen. Hopelijk krijgt het initiatief navolging. Wilde beesten houden is volgens mij slechts gerechtvaardigd als ze met uitsterven worden bedreigd. En dus nooit om kunstjes te laten doen en geld over hun ruggen mee te verdienen. Dat vind ik ordinaire dierenmishandeling. Ik heb ook nog nooit een documentaire over wilde beesten gezien, waarin ze door brandende hoepels springen of op tonnen gaan staan om hun kunsten te vertonen. Alleen mensen die aan zichzelf denken en liever niet aan het beest vinden het voornemen van de regering een slecht idee.

Kerst in Dronten

Voor Kerst heeft Karly meegedaan aan de Santa Fun Run in Dronten. Onze schoondochter is een geoefend loper, die al behoorlijk aantal kilometers in de benen heeft. Knap hoor. Er deden zo'n 500 mensen mee, die allen renden en/of wandelden voor een goed doel.
De eerste kerstdag hebben we in alle rust gevierd. Sonja is ziek, dus ging alles een paar versnellingen lager. Maar ze had wel vooraf gezorgd voor een weliswaar eenvoudig, doch overheerlijk kerstdiner. Tweede Kerstdag moest Mike werken, terwijl Sonja's verkoudheid een hoogtepunt bereikte. 's Middags ben ik alleen naar Dronten gereden, om daar aan de kerstdis aan te schuiven. Robert en Carina waren er ook en onze gastheer en -vrouw hadden een gezellige kersttafel opgetuigd om samen te gourmetten. Opa vroeg aan Jill waarom in de kerstboom geen kransjes hangen. Van Jill's pretoogjes kon opa aflezen, dat die er wel gehangen hebben en dat Jill daar meer van afwist dan ze deed voorkomen. Ze ontweek mijn vragen, maar verraadde uiteindelijk zichzelf. Ze wees naar het topje van de boom en zei wat weemoedig : "Kijk, opa daar heel hoog hang er nog één!" Tja, die hing zo hoog, daar kon Jill dus niet bij, zodat het kransje de hele Kerst mag blijven hangen. Tim had intussen al zijn vinger verbrand aan een pannetje. De waarschuwing vooraf van pappa Ben, sloeg Tim in de wind. Later, met het toetje deed hij het zelfde. Pappa waarschuwde hem dat de sterretjes erg heet zijn. Maar Tim moest ook dat weer even zelf ervaren. En pappa had dus gelijk : "Au!" Tussendoor zongen zowel Tim (met gitaar) als Jill (met microfoon) wat liedjes. Heel gezellig dus. Na de koffie vertrok het bezoek weer. Het was een gezellige avond. Bedankt, lieve mensen!
Op de terugweg zag ik ter hoogte van de Noordersluis een automobilist voor mij een onverwachte uitwijkmanoeuvre maken. Dichterbij gekomen doemden plotseling een paar grote dozen op. Ze lagen midden op de weg. Omdat ze vlak voor de vluchtheuvel lagen, wat uitwijken extra gevaarlijk maakte, ben ik maar even gestopt om de dozen naar de zijkant te slepen. Er lagen folders en andere papieren in, die doordrenkt waren door de regen.

Positief uit het Vaticaan

De paus heeft de veroordeelde klokkenluider vergeving geschonken. En dus is de butler weer een vrij man. Eindelijk ook een wat zinvollere boodschap vanuit het Vaticaan : meer ruimte voor God. De paus heeft dus ook nog weleens heldere momenten. Meer ruimte voor God, onder verwijzing naar de moderne mens en hun nieuwe god, de elektronicawereld. Ze komen dagelijks onze God tegen, maar ze herkennen Hem niet of negeren Hem bewust. De moderne mens denkt het geluk vooral te vinden in materiële zaken. Maar dat is geen geluk, slechts genot. En genot is tijdelijk en niet eeuwig. Vanwege dat tijdelijke holt men zwaar verslaafd achter de nieuwste gadgets aan. Ze staren de godganse dag naar hun schermpje, wachtend tot hun god hen toespreekt.  Het wordt tijd voor Christelijke apps. Via andere wegen is en blijft de jeugd onbereikbaar : Hey, God is watching you! En dat doet Hij zonder moderne elektronica.

Met een andere Kerstgedachte

Helaas wordt onze Kerstmuziek overstemd door een vervelend boem, boem, boem van bassen van andere muziek. Zalig Kerstfeest! (maar niet heus).

Harry Belafonte zingt Mary's Boy Child

Wij wensen jullie een Vrolijk Kerstfeest!

Ramkraak in de Botter

Afgelopen weekend heeft een aantal criminelen een ramkraak gepleegd op de ING pinautomaat bij de Plus-markt in de wijk Botter. Met een bestelbusje is de muur geramd. Volgens de beelden op de bewakingscamera's van de supermarkt gedroegen de daders zich alsof ze alle tijd en niets te vrezen hadden.
Naar aanleiding van o.a. de camerabeelden is bij Muiden een viertal jongemannen opgepakt. De super ging gewoon weer open.
Bij de ING bank is men nog niet op het idee gekomen maatregelen te treffen, om dergelijke ramkraken te voorkomen. Veel automaten zijn voor dit soort criminele praktijken gewoon toegankelijk. En dat is te merken in het hoog aantal ramkraken waarbij ING automaten betrokken zijn.  Ook hier in Lelystad Haven zijn geen extra maatregelen genomen.

Tsjechië en de EU

Tim op de kermis

Op de eerste plaats : ik ben nog nooit in dat land geweest. Dat heeft te maken met de vele nederlagen die Ajax met name in de jaren 70 daar leed in de Europacup toernooien tegen vooral Sparta Praag. Dat waren vaak moddergevechten, waarin de ongetwijfeld van bepaalde stimulantia voorziene Tsjechen als gekken bleven rennen. En dan zwijg ik maar over het ijshockey. Familie van mij komt daar wel, tot op heden. Het is een land dat spotgoedkoop is, vergeleken met het 'rijke' Westen, zo beweert men. Het is ook een land waarmee het economisch gezien heel goed gaat. Niets aan het handje, dus zou je denken.
Het vreemde is echter, dat het gezonde, kleine Tsjechië sinds 2007 toch jaarlijks zo'n zeven miljard Euro uit de EU-pot toegeschoven krijgt. Die uitkering zal tot komend jaar duren. Wat moet dat goedkope landje, dat economisch gezond is, met zoveel geld? Ruim 10 miljoen Tsjechen genieten jaarlijks van 4 miljard Euro. Tsjechië behoort daarmee tot de grootste euro-slurpers van de EU. Da's toch vreemd?
Nu is men in Brussel erachter gekomen, dat de Tsjechen flink liegen over de besteding van al die miljarden. Toch fijn te lezen dat men in Brussel na vijf jaar geld smijten ook af en toe wat controlewerk verzet. Maar of dat wat zal uitmaken? Een rekeningetje of documentje is ook in Tsjechië zo gemaakt en ambtenaren kijken toch niet verder dan hun neus lang is. Ook in Tsjechië weten ze wat frauderen is. Dus houd jezelf niet voor de gek. Tsjechië is net een kermis : je betaalt via de kassa in Brussel een Euro en je 'wint' iets voor een stuiver (ook uit eigen zak) terug. Dan ga je toch niet roepen : "Lekker goedkoop hier!"? Zoals gewoonlijk wint ook in dit geval de Oost Europese slimheid het van het suffig Europa. En dan heb ik het nog alleen maar over Tsjechië.

Kerst in Kuinderbos

Zaterdagavond zijn we naar het ons bekende Kuinre gereden. Het pittoreske plaatsje ligt nog net in de provincie Overijssel en niet in de Noordoostpolder en dus Flevoland. In het Kuinderbos was een kerstwandeling uitgezet, met onderweg allerlei attracties. Ondanks de druilerige regen besloten we daar te gaan wandelen. Toen we aankwamen rijden over de Kuinderweg, zagen we al lichtjes in het bos links van ons. Langs de Hopweg waren de beide parkeerplaatsen al vol. We werden naar de berm gedirigeerd, waar we de auto met twee wielen op het asfalt mochten neerzetten. Ja, het was druk.
Bij de entree werden gratis kerstmutsen met knipperende verlichting uitgedeeld aan de kinderen. Voor ons lag een verlicht pad, dat het bos inliep. In de verte hoorden we kerstmuziek. Na een stukje lopen kwamen we bij de eerste stop aan. Een trio zong kersliedjes terwijl het publiek aandachtig luisterde. Door de bomen zagen we een heuse kerstster branden. Een eind verderop vertelde iemand verhalen. Her en der brandden vuren, die het geheel ondanks de neerdwarrelende regen opvrolijkten. De route liep richting het eilandje, waar de restanten van de oude burcht zich bevinden. Op het open terrein naast de ruïne was een aantal kramen geplaatst met warme drankjes en versnaperingen. Een koor zong kerstliedjes en er was een grote tent, waar de kinderen konden tekenen en even op temperatuur komen. Men had namelijk ook aan verwarming gedacht! De geur van glühwein, chocolademelk en brandend hout vulde de kerstlucht. Zelf genoten we van een beker hete thee. Hierna waren nog een paar stops met muziek en een kersttheatertje met poppen. Ondanks het minder goede weer stroomde veel publiek toe. We vonden het een geslaagde wandeling en het geheel was mooi opgezet. Jammer dat de regen geen sneeuw was.
Op de terugweg opperde Sonja dat zoiets ook in het Zuigerplasbos georganiseerd zou kunnen worden. Dat zou moeten lukken, want de lokale Kuinderse Activiteiten Stichting krijgt het ook voor elkaar.

Solliciteren -3-

Zo vaak heb ik niet gesolliciteerd. Meestal werd ik gevraagd voor een kennismakingsgesprek. Vaak door de klant waarvoor ik op dat moment werkte. Eigenlijk niet netjes van zo'n klant, maar ik vond het wel altijd leerzaam zo'n gesprekje. Gewoon om bij te blijven, en die rare vragen te beantwoorden, zoals : "wat zijn je sterke en wat je zwakke punten?" De laatste worden vaak gebruikt om je af te serveren. Men verwacht van een sollicitant in het algemeen dat hij eerlijk is, maar het is een aantal keren gebeurd dat de zaak op dat moment er slecht voor stond en dat die situatie doodleuk verzwegen of ontkend werd. De kans was groot, dat ik aan boord van een zinkend schip zou stappen.
Als ik zelf schriftelijk gesolliciteerd had, maakte ik zelf een selectie van de reacties. Een foutieve tenaamstelling was al voor mij aanleiding om de brief ongeopend in de open haard te gooien. Ik typeerde het bedrijf dan als 'Geen oog voor details en geen betrokkenheid met haar personeel'.
Eén keer ben ik in de fout gegaan. Ik kwam bij een slachterij terecht. Daar bleek men niet alleen in de slachterij, maar ook 200 meter verderop op kantoor waar ik werkzaam was over lijken te gaan. Het dienstverband was van zeer korte duur : 8 maanden. Weer wat geleerd.

Opstaan tegen kanker?

Dat heb ik gedurende een bepaalde periode gedaan, om mijn broer bij te staan. Het heeft hem tot op zekere hoogte geholpen, maar de kanker was sterker dan hij.
Laatst werd mij weer gevraagd op te staan tegen kanker. Maar daar heb ik geen zin meer in. Het is teleurstellend te weten, dat er nog steeds mensen misbruik maken van een ernstige ziekte of andermans leed. Zo krijgt meneer Ton Hanselaar, directeur van het KWF Kankerbestrijding elk jaar ruim 175.000 euro aan salaris. Dit maakt de pijn van het lijden en overlijden van mijn broer en vele anderen alleen maar erger.

Eigen baas

"Hé Willem, ben je nog naar de bijeenkomst geweest voor Vrijwilligers in het stadhuis?", vraagt hij lachend. Nee dus. Ik heb daar geen zin in. Als vrijwilliger heb ik toch al een haalfunctie en voor deze bijeenkomst moest ik me opgeven. Geen uitnodiging, wat een leuk gebaar geweest zou zijn, maar zelf er achteraan gaan. Als vrijwillige zwerfvuil opruimer heb ik mijn verwachtingspatroon naar nul teruggebracht. Ik doe het werk gewoon voor mezelf, al denken sommigen van niet. "Je moet je werk wel goed doen jôh!", hoor ik soms en krijg dan te horen waar in de wijk nog meer zwerfvuil ligt. Maar ja, ik ben vrijwilliger en niet in dienst van de gemeente. En als ik zeg "Steek zelf eens de handen uit de mouwen", dan dreigen ze mijn baas even te bellen. Hahaha, ze doen hun best maar.
 Het afgelopen jaar heb ik een paar beslissingen genomen. Ik heb bepaalde gebieden afgestoten. Daar viel geen eer te behalen en was geen medewerking van verantwoordelijken of bewoners. Dus ruim ik daarom o.a. niet meer rond de basisschool De Sluis het zwerfvuil van de kinderen op. Dat mag de school zelf doen. Het zelfde geldt voor een bepaalde parkeerplaats, waar steeds dezelfde mensen de boel vervuilen.
Dat geeft weer lucht om op andere plekken te gaan opruimen, waar het wel zinvol is.

Pijnpunt

Voor mij verging de wereld rond 12.12 uur vanmiddag. Niet op de Maya manier, maar anders. Ik lag op dat moment op de bank bij de fysio. Ik had net wat oefeningen gedaan met mijn schouder. Hij wilde daarna weten, waar voor mij het pijnput lag als ik mijn arm boog. Dit keer kon ik echter zonder pijn ter hoogte van mijn elleboog, mijn arm buigen. "Wacht even" zei hij, "ik moet toch het pijnpunt weten, dus geef ik je een gewichtje." Hij kwam terug met een kleine halter, die naar mijn gevoel niets woog. Ik moest mijn arm 90 graden gebogen houden en hem vervolgens langzaam neerlaten tot ie horizontaal zou liggen. Ik gaf gevolg aan de eenvoudige opdracht, die probleemloos leek te verlopen. Totdat mijn hand zo'n 5 centimeter boven de bank kwam. Toen schoot een enorme pijnscheut door mijn arm. Ik liet het gewicht los, leek door de grond te zakken, terwijl ik begon te zweten als een otter. Het leek of mijn wereld verging.
De fysio schrok zichtbaar, maar wist nu waar het pijnpunt zich bevond. Na een korte pauze vervolgden we de oefeningen. Het was inmiddels 12.20 uur en de wereld draaide nog steeds door.

De Paus verwijt de ketel....

Vanuit Rome, of beter het Vaticaan, hoor ik uitspraken die de Kerstsfeer op de wereld geen goed doen. Erger, ze zetten mensen tegen elkaar op en zaaien haat. En natuurlijk gaat het over homo's. Heel vervelend dat de Paus dat soort uitspraken doet en zeker in deze tijd. Ze passen toch zeker niet in een Kerstsfeer van vrede op aarde? Als hij dan zo nodig over seks moet hebben, moet ie maar eens een dergelijke uitspraak doen over zijn duizenden pedofiele medewerkers. Maar dat doet hij niet. Ik werd het zo zat, dat ik dit keer hardop dacht : "Man flikker nou es effe op met je ongein en lees de bijbel eens zonder nare bijgedachten!" Niet goed van mij, maar ik ben ook maar een wereldse zondaar met emoties.
Dat zo'n haatzaaier nog zoveel volgelingen heeft is ook betreurenswaardig.

De wereld vergaat -2-

Gaat het gebeuren?

Nog steeds niet. Tenminste, niet op dit moment. Volgens de Maya kalender eindigt vandaag de Vijfde Cyclus en dat zou betekenen dat de wereld zal vergaan. Door de eeuwen heen is al een hele waslijst aan data opgebouwd van tijdstippen, waarop de wereld zal vergaan. Ik heb er weleens in geloofd. Dat was in de periode dat ik zwaar depressief was en mijn verjaardag eraan kwam. Maar ook die dag heb ik overleefd.
In mijn jeugd heb ik nogal wat boeken gelezen van o.a. Erich von Däniken. Hij schreef over vreemde verschijnselen, zoals tekeningen en bouwwerken die in een ver verleden gemaakt zijn. Ze zijn echter zo precies dat verondersteld wordt dat ooit een veel hogere, buitenaardse beschaving hier aanwezig is geweest.
Het vergaan van de wereld komt ook ter sprake. Dat is niet gebaseerd op enig rekenwerk, maar op verschijnselen. Die verschijnselen zouden in het Midden Oosten beginnen met Israël als centrum. Het zou gaan om een oorlog die tot een volledige verwoesting van de aarde zou leiden. Samen met andere verschijnselen zou dat het einde van de wereld gaan betekenen. Veel van die verschijnselen zijn al decennia gaande en worden alsmaar erger. Zelfvernietiging dus en geen ingrijpen van bovenaf.
En wat die UFO betreft die in Bucharag zal landen : misschien was 21-12 in de Maya cultuur net zoiets is als 1-4 tegenwoordig. Hoe dan ook we hebben die oude Maya cultuur blijkbaar nog steeds niet goed begrepen.

Glasvezel verplaatst

Ze hebben de glasvezelkabel bij ons huis verplaatst. Men had geen rekening gehouden met de constructie van de fundering. De in eerste instantie gekozen plek was daarom niet handig. De kabel ligt nu voor de woonkamer klaar om onder de vloer doorgehaald te worden.

Vies en onveilig

Deze week heb ik nog geen zwerfvuil kunnen opruimen vanwege een zware verkoudheid. Met de dag zie ik het vuil toenemen. Maar niet alleen de 'gewone burger' vervuilt de boel. Ook bepaalde instanties hebben daar geen enkele moeite mee, getuige de staat van sommige gazons, voet- en fietspaden hier in de wijk. Het ene geval betreft folders, die in eerste instantie 'keurig' in de container waren gedaan. Later zijn ze eruit getrokken. Het ander geval betreft een auto die het gazon bij de kleine sluis vernield heeft en een spoor van modder op het fietspad heeft achtergelaten. Niet bepaald fatsoenlijk en veilig.

Gehannes om Johannes

De arme bultrug heeft zijn strandbezoek niet overleefd. Ogenschijnlijk koos men op Texel vrij snel voor het laten sterven van de walvis. Ik bedoel anders ga je niet met zo'n flut netje zo'n beest proberen te verslepen. Nu is men op Texel boos vanwege de ongezouten kritiek. Ze hebben toch zeker hun best gedaan? Ja, ook als je verkeerd bezig bent kan je flink je best doen. Volgens de burgemeester stonden de beste stuurlui aan wal tijdens de reddingsoperatie of wat daar voor door moest gaan. Als men een tanker kan vlot trekken, dan moet het met zo'n vis toch zeker ook lukken? Waar waren trouwens de graafmachines? Waar een wil is, is een weg. Het arme beest werd bewaakt zoals een egoïstisch kindje dat met zijn speeltje doet.
Nee, de kleine Johannes moest maar dood. Dat zou Texel veel gehannes besparen. Met een spuitje. Eh? Spuitje? Zo'n bakbeest? Natuurlijk lukte de deskundigen dat niet. Maar zeg er maar niets van, want dan worden ze op Texel boos. Achteraf bleek dat die walvis helemaal niet met zijn pikkie in het zand had gelegen. Het waterbeest was een wijfje! Hahaha! Hadden die Texelse deskundigen het toch mooi nog eens mis. Nu vindt de politiek dat het tijd is om regels voor gestrande waterbeesten te gaan hanteren. Op Texel snapt niemand dat : "Gek hoor, het ging toch allemaal goed?"

Foto's uit de kast

Kamperen in Duitsland (jaren 50)

Op zolder staat een hele ris fotoalbums. Ze staan weliswaar in een kast, maar toch stof te verzamelen. Ze komen bijna nooit uit de kast. Met de intrede van de digitale fotografie nam het aantal albums merkbaar af. De digi-foto's gaan op een stick en dan bekijken we ze via de tv. Soms, heel soms maken we een paar afdrukken.
Vanwege een zware verkoudheid ben ik aan huis gebonden. En je weet, ik kan moeilijk stilzitten. Dus ben ik sinds een week bezig, om van alle vakanties die we gevierd hebben één fotoalbum te maken. Niet zomaar een album, maar eentje met relatief veel tekst. Namelijk de bijbehorende vakantieverhalen. Het nieuwe album wordt een boekwerkje, dat een samenvatting is met bijbehorende verhalen. En dat alles op chronologische volgorde. Om het album te realiseren heb ik eerst foto's uit de oude albums geselecteerd en gescand. Een forse klus, dat wel. Veel foto's zijn met lijm in het album geplakt. Tja en dan komt de volgende stap : de herinneringen onder woorden brengen. Al plakkend en schrijvend namen de herinneringen in omvang toe. Op dit moment heb ik al 30 pagina's van het vakantiealbum gevuld. En dan heb ik nog niet eens alles geplakt en/of verteld. Ik probeer ook de sfeer weer te geven, die in die periode heerste. Op zich is het best wel leuk om al die vakanties even langs te zien komen. Maar wat is de tijd snel voorbijgevlogen! En er staan nog zoveel vakanties te wachten....

De wereld vergaat

Ga ik dat halen?

Vrijdag 21 december heb ik weer een afspraak bij de fysio. Het herstel van mijn gescheurde biceps verloopt moeizaam. Door onverwachte bewegingen 's nachts in bed (en dan heb ik het dus echt niet over seks!) gaat het vaak mis. Even de deken optrekken of wegslaan, me omdraaien enz. in mijn slaap maken dat ik opeens klaar wakker ben van de pijn. Laatst had ik Fenna aan een leren riem. Toen ik de riem heel even met mijn rechterhand vasthield, om een sleutel uit mijn broekzak te pakken, gaf ze onverwacht een lichte ruk. Het leek wel of de wereld verging. Ik zakte bijna door de grond van de pijn. Gevolg is wel dat door die akkefietjes de genezing behoorlijk vertraagd wordt. De oefeningen die wij doen kan ik helaas niet thuis alleen doen. De fysio pakt bijv. mijn schouder of elleboog flink beet en dan moet ik mijn arm bewegen. Ik kan wel alleen bepaalde bewegingen maken om de arm 'bezig te houden', zonder dat ie pijn doet.
Inmiddels heb ik de handigheid met mijn linker arm en hand flink vergroot. Van origine ben ik linkshandig en dat heb ik altijd stiekem wat bijgehouden. Dus vandaar dat ik wel kan blijven sleutelen.
Vrijdag dus weer terug. Of moet ik zeggen 'Misschien vrijdag"? Want er zijn mensen die beweren dat de wereld die dag vergaat. Als die voorspelling gaat uitkomen, zou dat erg jammer zijn. Vrijdag is voor Mike patatdag. Dus dat is sneu voor hem, aan de andere kant scheelt het wel weer in de frituurlucht in huis. Zelf hebben wij voor de dag erna een mooie Kerstwandeling gepland. Misschien gaat die door een heel ander landschap dan we nu verwachten. We laten ons maar gewoon verrassen.

Help, hondenhaar!

Die Friezin is heel anders dan we tot dan gewend waren. Als ik tegen één van onze vorige honden  'Foei!' zei, werd meestal direct geluisterd. Hoe anders is dat met Fenna. Als ik  haar iets verbied, kijkt ze me aan met een kop van : "Daar ga jij toch niet over?" En na twee keer waarschuwen toch al dan niet stiekem doen wat ze wil. Ze is dus lastig te disciplineren en wat correcties betreft bijna ongevoelig.
Sinds kort rent ze naast de fiets om haar energie kwijt te raken. Zowel aangelijnd als los, doet ze het vrij goed. Ze houdt de bazin goed in de gaten, tenzij ze een kat ziet die het op een lopen zet.
Fenna verzorgen, kammen en borstelen gaat heel gemakkelijk. Ze gaat er vaak goed voor staan en/of liggen. De hoeveelheid haar die op deze manier dagelijks uit haar vacht gehaald wordt, is bijna net zoveel als ze op een willekeurige dag in huis verliest : een flinke prop. Na de vachtverzorging vindt ze het heerlijk om met de stofzuiger een nabehandeling te krijgen. Onze stofzuiger is een zakloze met een doorzichtige vuilopvang. Dus de bol wol is goed te zien.
Met Fenna is het dus dagelijks de stofzuiger door het huis halen, net als voorheen toen we twee grote honden hadden. Fenna verliest echter relatief veel vacht. Je kunt je voorstellen hoe vaak je moet stofzuigen als je meer van die flink verharende beesten in huis hebt rondlopen. Niet iedereen is wat dat betreft 'sauber' bezig. Vandaag zag ik in de wachtkamer bij de fysio iemand met een zwaar behaarde rug. Zijn vest zag er niet uit : wat een hondenharen! Die zitten dus ook in de stoelen van zijn auto en thuis op het meubilair. Een kwestie van alert zijn en dagelijks de hond verzorgen en stofzuigen. O ja, en niet op sokken lopen in huis, want dan kom je die haren in heel het huis tegen.

Karly en Tim sportief

Karly na de finish

Tim (links) voor de start

In onze familie bevindt zich een aantal sportieve mensen. Niet alleen Marathon man Maurice, maar ook schoondochter Karly laat zich niet onbetuigd. Karly rent geregeld haar rondjes en heeft afgelopen zaterdag meegedaan aan de Kerstloop in haar woonplaats Dronten. Net als Tim! Helaas kon ik zelf niet gaan kijken vanwege een zeer zware verkoudheid. Maar Sonja heeft een paar leuke foto's gemaakt. Vooral Karly kwam na 5 kilometer opvallend fris aan de finish. Ze had een paar handige tips van Maurice gekregen.... Tim volbracht zijn kilometer ook in een rap tempo. Goed gedaan mensen! We zijn (nog steeds) beretrots op jullie!

Pech op maandagochtend

Renault Nevada

"Môge Willem, heb je een startkabel voor me?", vraagt de buurman. Het is maandagochtend kwart voor negen en zijn auto wil niet starten. Voor menigeen een gelukkie, maar voor buurman pech. De accu is zo goed als leeg. Als ik de Matrix achterom heb gereden en de startkabels aangesloten heb (min-pool op de carrosserie), wil de Toyo van buurman nog steeds niet starten. Dan maar aanslepen, is de volgende stap. Maar een rondje Ringdijk, Binnendijk brengt het stille blok ook niet tot leven. Weer terug achter de woning besluiten we nog één poging met de startkabel. Dit keer een dubbele, omdat we opperen dat de enkele set misschien het volle vermogen niet kan overbrengen. We hoorden namelijk tijdens de startpogingen het toerental van de Matrix niet even in een dipje raken en de dashboard verlichting van de oude Toyo brandde niet echt fel. En toch maakten de klemmen goed contact. Op de Toyo accu staat 55 vermeld. Nee, dat was niet het jaar van fabricage, maar hij zag er wel erg oud uit.
Nadat de dubbele kabel is aangebracht lassen we een korte pauze in, terwijl de Matrix stationair draait. En dan komt het ultieme moment : de laatste startpoging. Buurman neemt plaats achter het stuur en draait het contactsleuteltje om. De dashboard verlichting brandt aanzienlijk feller. Een goed teken. Het sleuteltje wordt een slag verder gedraaid en... VROEM! de Toyo sloeg direct aan. Buurman maakt een sprong van vreugde zonder het plafond te raken. Het is weliswaar maandag, maar hij is dolblij dat ie toch naar zijn werk kan.

Samenwonen is vies

Om precies te zijn : het is vandaag om 14.00 uur exact 37 jaar geleden, toen wij elkaar het jawoord gaven in het gemeentehuis van Leiderdorp aan de Hoofdstraat. Het huwelijk was eerder dan gepland, maar de omstandigheden waren er naar. Nee, Sonja was niet zwanger! We zouden eigenlijk gaan samenwonen, een woonvorm die in die tijd sterk kwam opzetten. Maar de oudere generatie had daar ernstige problemen mee. 'Samenwonen is vies', hoorden we geregeld om ons heen. Ach ja, zoals de waard is. Dat samenwonen werd namelijk direct gekoppeld aan seks. En seks voor het huwelijk hoorde niet. Stellen die toch gingen samenwonen 'deden vies'. Dus besloten wij voor de goede vrede maar netjes ouderwets te trouwen. We zijn beiden namelijk niet van die rebellerende karakters. Dat we al veel eerder geregeld het bed deelden, deed niet ter zake. Dat was immers anders, al ben ik er tot op de dag van vandaag nog steeds niet achter waarom. We huurden een gestoffeerd appartement in Leiden, aan de Langegracht boven een supermarkt van Aldi of toen nog Albrecht, die toen net begon ons land te veroveren.
Dat appartement werd vooraf stiekem gekeurd bleek achteraf. Ons eerste eigen optrekje heeft nog steeds een bijzonder plaats in onze herinneringen. Eindelijk op eigen benen!

Remschijf CBX750 vervangen

Oeps! In mijn goede kleding....

Op het werkeiland zag ik iemand in weer en vooral wind sleutelen aan zijn BMW. Hij had wat schade aan de voorzijde van de carrosserie. De sleutelaar was dik gekleed en had paarse lippen en handen met knalrode knokkels. Er was een tijd dat ook ik met kouwe klauwen in een schuurtje aan mijn brommer sleutelde. En dan gebeurde het dat de steeksleutel losschoot en ik met mijn koude knokkels langs het frame knalde. Op zo'n zeer pijnlijk moment kon ik het hele Wilhelmus vloeken, maar mijn lieve mamma was in de buurt. En die vond vloeken niet netjes.
Vanmiddag heb ik de CBX op de hefbrug gezet en hem omhoog geblazen. In een comfortabel warme omgeving heb ik eerst het achterwiel en daarna de oude remschijf verwijderd. Ik heb direct de remklauw met dubbele zuiger gecontroleerd. Het viel mij direct op, dat er zo goed als nieuwe blokken opzaten! Zoals gezegd gebruik ik de achterrem zelden en was er verder niets dat een extra controle eiste. De klauw werkte vrij soepel, zodat ik de zuigers niet hoefde te demonteren. Wellicht heeft de vorige eigenaar een tijd met ijzer op ijzer rond gereden, gezien de staat van de oude schijf.

Vetvrij maken

De vervangende schijf heb ik zonder problemen gemonteerd. de afdrukken op de plaatsen waar de nokjes komen, waren nog goed zichtbaar. Ik heb het wiel gelijk maar flink schoongemaakt. Vooral de kettingkant was behoorlijk vettig. Dus het tandwiel eraf en aan de slag. Met een, volgens mij oude, doek en wat terpentine heb ik het kettingvet weggepoetst. Voor het spannen van de ketting heb ik de schuifmaat gebruikt. Normaal staan merktekens op de achtervork, maar die zijn bij de CBX niet te zien. De montage was zo gepiept. Goed gereedschap is het halve werk. Ook al gebruik de achterrem nauwelijks, het is toch een veilig gevoel als je weet dat ie goed werkt.

Directeur ING Bank

Lijkt sportief van ING

Een directeur van de ING Bank, meneer Hagenaars, heeft bij de minister geopperd om de huizeneigenaren een eenmalige bedrag van 200 euro afhandig te maken. Dat geld zou in een noodfonds moeten, om starters op de woningmarkt op weg te helpen.
Als huiseigenaar vind ik het niet alleen een slecht, maar ook een ongeloofwaardig oplichtersidee. Eerlijk gezegd vraag ik me af aan welke kwalificaties een directeur van zo'n bank moet voldoen. Meneer Hans Hagenaar behoort tot het volk dat de crisis heeft veroorzaakt, waardoor o.a. de huizenmarkt ineen gestort is. En wie mogen daar voor opdraaien? Nee, niet meneer Hagenaar c.s. maar de klanten. Ik ben die grote graaiers als Hagenaars spuugzat.
De werkende huiseigenaar zou die 200 euro nog van de beloofde 1.000 euro van Rutte kunnen betalen (geintje). Maar de rest wordt, als het aan Hagenaars ligt, weer bestolen. Laten de banken van al die bonussen maar een noodfonds maken en gelijk al die verliezen wegwerken en teveel betaalde rente terugbetalen. We moeten natuurlijk niet vergeten dat Hans Hagenaars een stereotype bankdirecteur is. Alle banken denken alleen aan en zorgen alleen goed voor zichzelf. Dat de Rabo geen wielerploeg meer sponsort is m.i. ook huichelarij. Alsof de bank zelf geen onreglementaire zaken gebruikt om beter te presteren. Zoals het gebruik van woekerpolissen.

Hond gevonden

Deze foto met oproep "waar is mijn baasje?" kwam ik op FB -Dierenartsen Lelystad-  tegen. De hond is aangetroffen in de buurt van de wijk Karveel. Hij is gechipt, maar het telefoonnummer is niet meer correct. Zou het soms Bikkel van de Middachten zijn?? Die heb ik al eens op het blog gehad als Vermist.

Dumpen van afval

Laatst zag ik hier in de wijk bij het bekende elektriciteitshuisje een witte kast of ombouw liggen. Daar deponeert iemand wel vaker afgedankte spullen, in de hoop dat anderen het misschien nog kunnen gebruiken. De kast heeft daar een paar dagen gelegen, maar is inmiddels door de jeugd uit elkaar getrapt. Nu is hij dus gewoon afval geworden, dat de omgeving ontsiert. Het spul levert nu ook gevaar op, want de schroeven steken omhoog uit de planken. 'Ik ben er vanaf' zal de eigenaar ongetwijfeld gedacht hebben. Het komt vaker voor dat bewoners hun afgedankte op die manier langs de straat zetten en vervolgens laten voor wat het is. Ik kom dat soort afval vaak weer tegen op en rond de speelplaats aan de Binnendijk, waar het vervolgens compleet vernield is. Hopelijk wordt de kast, of wat daar van over is, alsnog opgeruimd. Door de eigenaar uiteraard.
Wat ik wel heb opgeruimd is een leeg gekieperde vuilniszak op een talud op het Werkeiland. Het spul lag vlakbij het viaduct dat onder de Houtribweg door naar het Werkeiland leidt. Het was wel even klimmen en verzamelen geblazen, maar de boel is daar waar het thuishoort : in de container.

Remschijf is op

Toen ik onlangs een nieuwe achterband liet monteren op de CBX, werd ik erop gewezen dat de remschijf zo goed als op was. Wel vreemd voor een remschijf, die ik zelf nauwelijks gebruik. De schijf had een flinke opstaande rand en was behoorlijk dun. De gefreesde stofgleuven waren bijna niet meer te zien. Ik overwoog nog de schijf te laten opknappen (=slijpen), maar daar was ie al te dun voor : minder dan 6mm. Het opknappen zou 50 euro ex verzendkosten gaan kosten. Een nieuwe schijf kost ongeveer 137 euro! Wel veel als je weet dat de kiloprijs voor oud ijzer 20 cent is. Dus ging ik op zoek naar een gebruikte, nog goede schijf.
Surfend over het www kreeg ik zowaar een goede remschijf voor het achterwiel op mijn scherm. Geen opstaande rand en 'weinig gebruikt' aldus de advertentie. De vraagprijs bedroeg 40 euro! Zo, dat scheelde nogal wat. De volgende dag werd de schijf afgeleverd. En gelukkig voldoet ie volledig aan de beschrijving en verkeert ie in behoorlijk goede staat.
Komende periode ga ik de schijf vervangen. Uiteraard ook de remblokjes. De remkauw wil ik ook even demonteren, om te zien in hoeverre die nog goed functioneert. Van aanlopen van de blokken heb ik niets gemerkt. Waarschijnlijk gebruikte de vorige eigenaar vaak de achterrem.

Tuba Skinny, New Orleans

Schitterend die straatmuzikanten in de jazz en blues stad New Orleans :

Verjaardagen op de zaak

Tijdens mijn loopbaan heb ik menige verjaardag gevierd van en met collega's. Omdat ik vanwege de wisselende opdrachten van het ene naar het andere bedrijf huppelde, maakte ik ook de verschillende manieren mee waarop verdagen werden gevierd.
Natuurlijk werd meestal getrakteerd. Bij het ene bedrijf een traktatie naar eigen keus, bij het ander 'verplicht' een bepaald soort zoals saucijzen, appeltaart, een plak cake of moorkoppen. Ik heb ook een collega gekend, die steevast zelf gemaakte gehaktballen trakteerde. 's Morgens rond half tien bij de koffie! Het viel me ook op dat Jehova's geen verjaardagen vierden. Ze deden ook nooit aan een financiële bijdrage voor een cadeau. Maar ze aten wel het gebak op. Desnoods twee.
In Apeldoorn, bij de Belastingdienst, werden verjaardagen op de afdeling 's morgens om 08.45 uur gevierd met gebak bij de koffie. Dat gebak moest je ter plekke opeten, anders kreeg je geen gebak. Daar kwam ik achter toen ik vanwege het zeer vroege tijdstip mijn gebakje mee terug nam naar mijn bureau. Het werd doodstil in die kamer. Later vertelde een goedwillende collega mij, dat ik een ernstige fout begaan had, door geheel tegen de regels in te handelen. Aan die idiote regel had ik gedurende mijn verblijf daar schijt.
Bij een ander bedrijf trakteerde de directeur wel op zijn verjaardag, maar je mocht hem niet feliciteren. En tot slot is mij één cadeau bijgebleven. De collega kreeg een kookboek aangeboden voor hem en zijn vrouw. Aan de binnenkant stond namens alle collega's geschreven, dat het boek wellicht kon bijdragen aan het reduceren van de enorme stank wanneer meneer naar het toilet geweest was. Dat was altijd het eerste wat hij deed, als hij 's morgens op kantoor kwam. De rest ging eerst naar de koffiemachine.

Geld van de overheid

Er zijn tegenwoordig zoveel regelingen die ervoor zorgen dat de burger geld kan krijgen van de overheid. Natuurlijk de bekende toeslagen, maar er is meer. Het grote probleem is vaak : waar? Ik herinner me nog dat ik erachter kwam dat we voor de renovatie van onze keuken ook een bepaald bedrag aan subsidie konden krijgen. Toen ik bij de gemeente (Schoonhoven) daarover begon, keek de ambtenaar mij wat verbaasd aan en zei : "Hoe weet u dat?" Hij vertelde dat uit die pot nauwelijks een uitkering gedaan was. maar ja, dat krijg je als je daar niets over bekendmaakt. Afhankelijk van het aantal verbeteringen (keuken, cv, badkamer enz.) liep het bedrag op.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk voor Vluchtelingen en Nieuwkomers hier in Lelystad, kwam ik erachter, dat veel van de asielzoekers meer van dat soort geldzaken afwisten dan ik! Nu heeft het internet en Google het mij ook een stuk gemakkelijker gemaakt, om gebruik te maken van al die potjes. En de overheid zelf geeft ook tips. Alleen, het aanvragen heeft nogal wat voeten in aarde, want geen van die aanvraagprocedures is verbonden met mijn fiscale gegevens. Dus die moet ik zelf weer reproduceren, wat soms lastig is. Als die hele mikmak helemaal geautomatiseerd zou zijn, kan ik tenminste achterover leunend in mijn stoel het geld van de overheid zien binnenstromen. Maar die tijd zal ik niet meer meemaken. Automatiseren heeft bij de overheden nog steeds een flinke achterstand. Mike is 18 jaar geworden en dus kan hij ook wat geldpotten van de overheid aanspreken voor een tegemoetkoming of toeslag. Things to do!

12-12-2012

Het is vandaag een bijzondere dag : de 12e van de 12e maand in het jaar 2012. Op deze dag zou de wereld vergaan, maar men heeft dat met ruim een week uitgesteld. Op de 21ste vergaat volgens hen de wereld.  Op deze dag zou in eerste instantie ook de Hanzelijn opgeleverd worden. Maar die is dus eerder operationeel. Een mooie prestatie. We hebben toch maar de Kerstboom opgetuigd, maar misschien hoeven we hem niet zelf weer op te ruimen. Maar dat zien we de 21ste wel. Het mooie is, dat ik op deze zeer bijzondere dag ook jarig mag zijn. Hoera! Ik ben daar heel blij mee, want ik besef me terdege dat anderen niet zover hebben mogen komen.
De dag begon met een dip, maar die verdween gelukkig weer toen de zon doorbrak.  Ik ga er weer wat van brouwen vandaag.

Het was maar een geintje

Er zijn nogal wat mensen, die er een vreemde soort humor op nahouden. Zoals die twee dj's in Australië. Ik zag nog hoe de een met krokodillentranen zei : "Ik hoop dat de pers de familie zal respecteren" Ik dacht : "Had dat zelf gedaan, voordat je die actie begon!" Maar voor die twee was het maar een geintje.
Vandaag zag ik een tweet van de 15 jarige. Hij tipte dat je op het voetbalveld in Almere gratis bloemen kon rapen. Respectloos en oerdom gedrag van die tiener. Maar als grap bedoeld.
Ergens in de jaren 80 bedacht iemand een grap voor een bruidspaar. Je kent het vast wel : bekertjes met water op de trap, overal verstopte wekkers die afgaan en meer van die geintjes. Maar deze jongeman vond dat niet genoeg. Hij verwijderde bij de voordeur het luik naar de kruipruimte. Gevolg was dat de bruidegom met de bruid in zijn armen door het gat viel. De bruid brak haar nek en overleed. En toch : het was maar een geintje.
Tegenwoordig zijn er opvallend veel jongeren, die weinig of geen gevoel hebben voor humor. Hun zogenaamde grappen zijn kwetsend, bedreigend en jagen zelfs mensen de dood in. Om maar te zwijgen van alle moeite, tijd, energie en geld die het de maatschappij kost, om dat soort grappenmakers te traceren en te straffen.

Kinderopvang weer open

Vorige week was me al opgevallen, dat in de onlangs failliet gegane kinderopvang De Waterlely in het Gezondheidscentrum aan de Binnendijk hier in Lelystad Haven weer licht brandde. Later zag ik twee vrouwen die een inventarisatie deden. Vorige week waren de eerste kinderen te zien. Naar zeggen is de opvang overgenomen en kent nu een nieuwe eigenaar.

Colorado Christmas

Na een jaar gewacht te hebben, mag de Nitty Grity Dirt Band weer Colorado Christmas zingen. En als je het nummer 'niks an' vindt, kan je nog altijd van de beagles genieten :

Den Nederlandsche taal

Niet iedereen is taalkundig gezien sterk. Vooral de vervoeging van werkwoorden valt menigeen zwaar. Met een 't' of een 'd' of een 'dt' is voor hen telkens weer de vraag. Officieel kent de vervoeging geen 'dt' het is een 't' of niets. Aan de andere kant is en blijft het Nederlands een lastige taal, vooral omdat een select gezelschap van mening is, dat het telkens weer anders moet. Voor mensen die hier niet geboren zijn en de taal op latere leeftijd moeten leren, is Nederlands bijna net zo erg als Chinees.
Wat ik jammer vind, is dat bij het opstellen van advertenties de drukkerij of de redactie niet alert is. Zodoende worden klakkeloos fouten overgenomen. Een kwestie van kwaliteit c.q. toegevoegde waarde leveren. Of zitten daar soms ook mensen die moeite hebben met de Nederlandse taal?

10 december 1941

Vandaag is het 10 december 2012. Dat was het ook precies 71 jaar geleden. Toen traden mamma en pappa in het huwelijk in Soerabaja (Indonesië). De oorlog was al gaande en pa moest zich weer snel melden bij de marinebasis. Daarna zagen ze elkaar gedurende bijna zes jaar niet meer. Gelukkig troffen beiden elkaar na de oorlog weer. Ze waren inmiddels ouders geworden van een dochter. Mijn oudste zus. Ze verruilden het tropisch Indië voor het Europese vaste land. 

Zware tijden braken aan. Samen vochten zij zich er doorheen.
In 1991 hebben wij, de kinderen en hun partners en kleinkinderen,  hen nog verrast met een echt huwelijksfeest, toen ze 50 jaar getrouwd waren. Daar was erg veel werk van gemaakt. Pappa en mamma werden opgehaald in een mooie witte oldtimer Jaguar. Ze dachten dat ze uit eten gingen. Maar het werd een groots huwelijksfeest met veel gasten. Dat hadden ze echt wel verdiend. Van familieleden in het buitenland waren opnames gemaakt met felicitaties, die tussen de bedrijven door werden afgespeeld. En natuurlijk ontbrak een bruidstaart niet en waren er veel cadeaus en kaarten.
Begin jaren 90 kreeg pappa prostaatkanker. Hij overleed in oktober 1997. Mamma overleed zo'n 10 jaar later, in maart 2007. Sindsdien zijn ze weer bij elkaar. 

Gratis over de Hanzelijn

Gebruik het woord 'GRATIS' hier in Nederland en er komt geheid een meute mensen op af. Zoals ik dus. Wat een drukte. Zoals gezegd reed de statige Blokkendoos helaas niet en moest ik met het gepeupel in de Sprinter mee. Ik vroeg een NS medewerker op welk perron ik moest zijn. Hij zei : "Een ogenblikje" en liep toen weg. Hij had een paar familieleden of kennissen zien staan en kwam niet meer terug. Gelukkig gaf een collega wel fatsoenlijk antwoord. Het werd al ras druk op het perron en ik begon al te twijfelen aan een zitplaats. Toen een trein arriveerde op het andere spoor, zei een NS medewerker dat we allemaal op het verkeerde perron stonden. Hij verzuimde daarbij 'sorry' te zeggen. Een geluk bij een ongeluk was het feit dat ik dicht bij de trap stond. Gevolg was dat ik als een van de eersten de Sprinter instapte en een zitplaats had. De trein stroomde vol en op moment van vertrek stond een groot aantal reizigers in het gangpad. Maar ik zat lekker. In de trein ontmoette ik een oude bekende. Hij vertelde dat hij onlangs gescheiden was. "Zelfs mijn nymfomane therapeute kon mijn relatie niet redden", vertelde hij verdacht opgewekt.
Bij station Dronten stond weer een meute te wachten. Maar die wilde richting Lelystad. Na een korte stop vervolgde de Sprinter zijn reis bijna geruisloos door het sneeuwwitte landschap. Geen kedeng kedeng kedeng kedeng oehoe, maar alleen een suizend geluid. Bij station Kampen Zuid, zeg maar een luxe bushalte, was het nog drukker. Een enorme massa geparkeerde auto's was daar te zien, wat in de trein merkbaar indruk wekte. Omdat het in Zwolle ook druk was, besloot ik gewoon te blijven zitten, zij het dat ik in de rijrichting ging verzitten.
Het was een leuke ervaring om het landschap vanuit een heel ander perspectief te zien dan vanuit de auto. Op de heenreis was het nog mistig, wat wel mooie plaatjes opleverde van bomen die met rijp bekleed waren.
Terug in Lelystad ben ik nog even door het centrum gewandeld. de stad heeft er veel aangedaan, om deze dag een feestelijk tintje te geven. Hopelijk voor veel reizigers van buitenaf om nog eens op bezoek te komen.

De Blokkendoos rijdt niet

Vandaag kreeg ik via de mail aangekondigd, dat vanwege de drukte op en rond het spoor de historische trein, de Blokkendoos, wel zal rijden. Maar de inhoud van de mail stelde het tegenovergestelde. Al het personeel is ingezet vanwege de sneeuw. Ik kan wel met een speciale VIP trein mee. Mijn kaartjes kan ik beide later nog gebruiken, als de Blokkendoos alsnog zal gaan rijden. Daar krijg ik te zijner tijd bericht over. Geen nood, morgen ga ik lekker met de gewone trein die rit over de nieuwe Hanzelijn maken. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Een ondankbaar mens

Er doen zich geregeld situaties voor waarin mensen heel vreemd en zelfs naar kunnen reageren. Zo las ik vorige week in een plaatselijk krantje over een vrouw die haar kat kwijt was geraakt. Het arme beestje werd flink vermagerd aangetroffen door iemand uit de wijk, die de kat naar het asiel heeft gebracht. Een heel gewone reactie lijkt mij, als je een zwervend huisdier vindt. Maar de eigenaresse keek daar anders tegenaan. Ze was woest op de barmhartige Samaritaanse, want die had volgens haar langs de deuren moeten gaan om te vragen van wie de kat is. Het beest was al behoorlijk op leeftijd, verkeerde al langer in slechte conditie en is kort daarna overleden. De eigenaresse zelf had niet de heldere geest om zelf eens navraag te doen bij het asiel. Iets wat menige dierenbezitter in zo'n geval zou doen. Of de dierenambulance even gepolst. Nee, madame moest op haar wenken bediend worden en dat is dus niet gebeurd. Reden voor haar om de vindster via het krantje aan de schandpaal te nagelen. Onvoorstelbaar! De omgekeerde wereld.
Hulde aan de vrouw, die het beestje gevonden heeft en bij het asiel heeft afgeleverd. Hopelijk neemt de eigenaresse geen nieuwe kat of een ander huisdier. Daar is ze in mijn ogen niet geschikt (lees : te egoïstisch) voor.

Bonsoir Catin playing "Alberta"

Ook de Cajun muziek blijf ik schitterend vinden. Het nummer had oorspronkelijk Corine, Corina als titel :

Hanzelijn geopend

Niets te zien

Strenge veiligheidsmaatregelen

Vandaag heeft Koningin Beatrix officieel de Hanzelijn, de spoorwegverbinding tussen Lelystad en Zwolle, geopend. Bij de hoofdingang van het station vond de eerste selectie plaats. Voor reizigers was het station gesloten. Belangstellenden en genodigden mochten de hal betreden. In de hal kreeg ik zowaar een sneeuwwitte sjaal van ProRail aangereikt. Om op het perron te komen, moesten de bezoekers een veiligheidsonderzoek ondergaan. Dat bestond uit het controleren van tassen en het fouilleren. Dat laatste werd overigens door de ene bewaker uitvoeriger gedaan dan door de ander. Het was wel een vreemd gezicht om mensen met gespreide benen en de handen omhoog daar te zien staan.
Op de perrons was het druk. Een deel was afgesloten voor de gewone man. Beatrix zou om 10.36 uur arriveren, volgens de omroeper. Maar gewoontegetrouw had zelfs deze trein 3 minuten vertraging. Niet alleen ik, ook mensen om mij heen verwachtten een fleurige trein, maar het was een doodgewone. Geen vlaggetjes of andere feestelijke decoratie.
Helaas was Beatrix niet te zien. Voor de meeste bezoekers niet. Niet alleen vanwege de vele mensen, maar ook omdat bepaalde flatscreens ons het zicht ontnamen. Hoe anders was het bezoek aan het Werkeiland. Daar kon men Beatrix bijna letterlijk aan de mantel trekken.
Voor teleurstellend gebeuren voor mij en vele anderen die met getrokken camera's klaarstonden. Ik troostte me maar met de gedachte, dat ik mooi twee kaarten heb gewonnen voor een rit met de historische trein.