Zie je nou wel!

Tijdens het verjaardagsfeest van mijn grote zus Hanny, sprak ik uitgebreid met een echtpaar waarvan de man een voormalige vriend van wijlen mijn zwager Jan was. De vrouw, Anneke, is een paar jaar ouder dan ik. Beiden hebben op de lagere school aan de Kastanjelaan gezeten. Al pratend over van alles wat maar met Leiderdorp te maken had, kwamen we op de sloop en herbouw van de lagere school terecht. En toen vertelde Anneke mij iets zeer interessants. Ze had net als ik een uitgesproken hekel aan die school. Die werd veroorzaakt door twee leerkrachten. Toen ze namen van de beide leerkrachten noemde ging er een gevoel van herkenning door mij heen. Anneke bleek namelijk de zelfde ervaringen als ik te hebben met dat stel. Ze was ook linkshandig en had ervaren dat die 'aangeboren afwijking' hardhandig werd afgeleerd. Ze gruwde ook van de op militaire leest geschoeide discipline die de hoofdonderwijzer, meneer Hoed*) erop na hield. Zowel hij als juffrouw Hamerding*) kwamen geregeld agressief uit de hoek. Slaan, zowel met de vlakke hand als met de liniaal, in je oren schreeuwen en aan de oren trekken waren hun favoriete strafmethoden. Vaak dacht ik in dergelijke situaties : "Waarom zegt u dat nou niet gewoon tegen mij?" Toen ik Anneke's verhaal aanhoorde voelde ik me behoorlijk opgelucht. In de loop der tijd begon ik te twijfelen aan mijn eigen ervaringen. Maar nu dacht ik : "Zie je nou wel, het was toch allemaal echt gebeurd!"
En dat geldt ook voor het vervolgonderwijs op de Mulo in Leiderdorp. De hoofdonderwijzer, meneer Grouweveld*) sloeg ook geregeld (bij voorkeur op het achterhoofd als je hem net gepasseerd was, de lafbek) of gaf je een trap onder de kont (dus ook van achteren). Maar ja, die leuke meiden op school maakten alles goed.

*) naam gewijzigd

De mais groeit als kool

Als ik over het Woonhavenpad rijd, zie ik dat de mais groeit als kool. Wat schiet dat spul snel uit de grond zeg! Ik heb eens een docent gehad, die beweerde dat je in Amerika (waar anders?) het mais 's nachts kon horen groeien. Natuurlijk geloofde niemand van de leerlingen hem. Misschien alleen Annelies, want die was verliefd op hem. Ik ben er nooit achter gekomen wat die man helemaal in Amerika 's nachts tussen dat mais moest. Zelfs Annelies beweerde dat niet te weten. Ze werd zowaar achterdochtig nadat haar die vraag door een paar van ons gesteld werd. Ik weet wel dat meneer de docent in die tijd (1967 - 68) in Den Dolder woonde. En wie in die tijd aan Den Dolder dacht, dacht automatisch aan de kolder. In dat dorp stond toen namelijk een psychiatrische inrichting.
Als ik mais zie, dan denk ik onwillekeurig terug aan een vakantietrip met mijn zwager J van B te A. We fietsten eens samen langs zo'n groot maisveld toen hij opeens stopte. Hij stapte af en plukte een aantal maiskolven. Maar toen hij uit het maisveld terugkwam deed hij vrij onverwacht de kolven onder de snelbinders van mijn fiets. Ik vroeg nog naar de reden, maar het antwoord lag opgesloten in de tergend langzaam voorbijrijdende politieauto! Wat een smiecht. In mij jeugd maakte ik voor het eerst kennis met mais tijdens het voeren van de kippen van opa en oma. Die hingen soms ook een kolf in de ren. Toen zag ik waar die grote gele korrels vandaan kwamen. Mais, met de M van Mmmmm.

Beter een goede buur

Vanmorgen vroeg liep ik hier door de wijk Lelystad Haven. Bij de flat aan het Bovenwater zwaaide vanaf de hoogste etage een bekende naar mij. Toen ik het portiek passeerde waar hij gebruik van maakt, stond meneer opeens voor mijn neus. Hij vroeg of ik in de buurt woonde. Toen ik die vraag bevestigend had beantwoord, vroeg hij mij of ik een ladder of huishoudtrap in huis had. Beide dus. Meneer had zichzelf 's morgens vroeg buitengesloten. Maar er was hoop voor hem. Aan de achterzijde van zijn appartement op drie hoog, stond de boel open. Hij wilde via het dak naar de achterkant en daar weer naar beneden, naar zijn balkon. Ik beloofde hem de trap te halen, maar op de valreep was dat niet nodig. Ik zag schuin aan de overkant een mij bekend persoon naar buiten komen. De vroege vogel groette mij en ik maakte gelijk melding van de 'noodsituatie' van zijn overbuurman. Even aarzelde hij, want wie zegt dat die meneer daar woont? Een geheel terechte vraag maar toen ik hem vertelde wie het was, bleek hij hem ook te kennen. Dankzij een goede buur hoede deze goede vriend niet naar huis voor een trap. Niet veel later ging een huishoudtrap naar de derde etage en kon de expeditie over het dak beginnen. Een kleine klimpartij en hopla, daar stond meneer op het dak. Al met al slaagde de vroege pechvogel in zijn opzet en kon hij opgelucht zijn woning weer binnenkomen. Ik zette mijn wandeling voort, genietend van de zon en de stilte.

Weer een oude bekende

 Staand vlnr : Mayra, Tineke, Willem. Zittend : Ruud, Joop en Royce.

Een week of wat geleden stuitte ik op het internet op een mij bekende naam : Norine P. Toen ik wat gedetailleerder de informatie bekeek, zag ik de naam van haar jongere broer Royce. Norine, Royce en Mayra waren op Curaçao onze overburen. Hun vader werkte bij de Hollandse bakkerij op de Ilandweg. We hadden veel contact met elkaar. Het minst eigenlijk met Norine, die de oudste was. Royce was van onze (jongens) leeftijd en Mayra was van Tineke's leeftijd. Royce kwam vaak dammen en samen met Ruud maakten we lange wandelingen in de omgeving. Hij leerde ons een 'trampa' maken. Dat was een speciale kooi om vogels te vangen om die vervolgens te roosteren. Vaak zaten we bij het raam van zijn slaapkamer gezellig te kletsen. Ik was zo brutaal om een berichtje voor Norine achter te laten, compleet met een nostalgische zwart wit foto uit die tijd. Ik kreeg een leuke reactie die begon met : Willem, konta!
Royce kwam later naar Nederland en ging medicijnen studeren. Naar zeggen werd hij arts in Utrecht. Tineke heeft nog lang contact gehad met Mayra. Ze was inmiddels getrouwd en had een zoon. Mayra is later gescheiden en nadien werd het contact verbroken. Waarschijnlijk ook omdat Tineke verhuisde.
Norine heeft van mij het e-mail adres van Tineke gekregen. Ik heb mijn zus geïnformeerd en gezegd dat ze haar mailbox de komende periode in de gaten moet houden. Ik ben benieuwd naar het nieuws van en over deze sympathieke familie.

Suzuki GSX 750 Ltd Edition

Voor de komende winterperiode wil ik een restauratieproject te gaan doen. Ik dacht met name aan het opknappen van een oude motorfiets. Nu wil het toeval dat Robert onlangs zo'n ding op de kop had getikt. Niet zomaar een motor, maar een Suzuki GSX 750 waarvan er slechts een paar honderd gebouwd zijn. Een Limited Edition dus. Robert besloot toch een andere motor te kopen, met gevolg dat deze bijzondere en waardevolle Suz weg moest. Ik seinde direct dat ik die motor wel wilde overnemen, om hem op te knappen. Hoewel Robert hem al een paar maanden in zijn bezit had, ben ik gisteren even een kijkje gaan nemen.

Helaas was de fiets verre van compleet : een frame met wielen en tank, een motorblok en een koplamp. De rest ontbrak. Erg jammer, want de onderdelen voor deze motor zijn 2e hands schreeuwend duur en lastig te vinden. Een dergelijke Suz in goede staat kost zo'n 3.000 euro. Dus dan weet je het wel. Ze zijn ook wel omgebouwd naar race uitvoering vanwege deelname aan de AMA Superbikes (USA).

De Citta Gilera

"Zo meneer, dat s een oudje", zegt een mannenstem achter mij als ik de Citta in het centrum van Lelystad parkeer. Als ik me omdraai zie ik een man met een gulle lach. Hij wijst naar zijn Tomos en zegt : "die is van mij, mooi hè?" De Tomos is al 8 jaar oud, vertelt hij met enige trots. "En altijd rijden!", voegt hij eraan toe. Om zijn enthousiasme wat te temperen vertel ik hem : de Citta is al twintig jaar oud en nagenoeg in originele staat. Meneer is onder de indruk, maar heeft haast. Hij neemt afscheid ("moet naar moeders de vrouw") en wenst mij nog vele jaren met veilige kilometers toe.
De Citta is ooit eens opgekocht toen we de winkel nog hadden. Een jonge vrouw bood hem te koop aan, omdat ze haar autorijbewijs had gehaald. Als ik me goed herinner is ie toen voor 350 gulden van eigenaar gewisseld. Het was in eerste instantie een snor voor Sonja. Maar later stak de reuma de kop op en werd met name het bedienen van het gas en de remmen een voor haar gewrichten lastige klus.
Veel onderhoud heeft de Citta niet gevergd. Op tijd een nieuwe bougie en de v-snaar controleren. Die is al die jaren slechts één keer en op tijd vervangen. De kleurstelling en het oranje plaatje typeren en dateren de trouwe tweewieler. Toch overweeg ik de Citta weg te doen en een retro scoot aan te schaffen. Liefst een viertakt, want het tweetakt blokje van de Citta maakt relatief veel geluid. Toch is ie voor veel weggebruikers stil. Dat komt omdat men tegenwoordig oordoppen in heeft en naar mobiele telefoons zit te staren.
Het kan zijn dat ik de Citta zelf verkoop. Inruil levert geen drol op. Maar misschien is er iemand die het ding in de originele staat wil hebben. En anders knap ik hem zelf op, inclusief een andere kleurstelling, en verkoop hem dan.

Lichtenvoorde voorbij

Zo'n twee weken geleden reden we in de Achterhoek over de N18. Een groot ANWB bord gaf aan dat we rechtsaf moesten om Lichtenvoorde te bereiken. Je weet wel, dat pittoreske plaatsje in de Achterhoek. Ik draaide het raampje van de auto open en schreeuwde oerend hard (je moet je hier uiteraard wel Normaal gedragen) : Fons Spekschoor!!! Maar wederom geen respons van good old Fons, al moet ik zeggen dat 80 km/uur een behoorlijke snelheid is. Maar misschien werd mijn kreet overstemd door de geluiden van de komende Zwarte Cross. Overigens kreeg ik wel een berichtje van hem dat ie daar nog steeds woont. Maar wat de ex 44ste Painfbatter daar uitspookt heeft ie me niet verteld. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wat zijn functie bij het 44ste was. Boordschutter of was het de Mag? Sjouwen met zo'n mitrailleur zou wel iets voor Fons geweest kunnen zijn. Soms kon ie flink mopperen. Maar dan mopperde iedereen. Sjouwen met zo'n zwaar ding leek me wel wat voor Fons. Hij leerde me zelfs wat Achterhoeks. Dat was toen ik last had van diarree. Hij stelde me een vraag, waar ik met mijn uitgebreide talenkennis niks mee kon. Iets met 'pien in de boek' of  'in de broek'. Wat het laatste betreft : in militaire dienst kon je van alles verwachten. In gewoon Nederlands bleek het  'Heb je pijn in je buik?' te zijn.
Het kan zijn dat ie stiekem de laptop van een van zijn kinderen gebruikt heeft om mij een teken van leven te sturen.  Een week later reden we daar weer en toen was het een drukte vanjewelste. Ik ben een keer naar de Zwarte Cross geweest. Dat was dolle pret. Niets moet, alles mag, zolang het maar met vermaak en ontspanning te maken heeft.

Varend door de Flevopolder

Proost!

Genieten in de avondzon

Wat in het vat zit verzuurd niet. Buurtgenoot Frans had ons een keer beloofd een vaartochtje met zijn nostalgische boot te gaan maken. Gisteren belde hij om zijn belofte in te lossen. Het was een echte zomerse avond toen we aan boord gingen. Frans was al uitgegaan van een 'ja' van onze kant en had zijn boot vaarklaar gemaakt. We voeren over de Lage Dwarsvaart richting de A6. Daarna zette Frans, die de wateren op zijn duimpje kent, koers richting de Lage Vaart. Onderweg genoten we van de zon en vooral van de natuur. Wat een rust en wat een groen, hier in Flevoland! We voeren onder de Larserdreef door (ter hoogte van de Mc. Donalds) o.a. een stukje door de Waterwijk  (via het Geldersdiep) en zagen daar mooie, doch behoorlijk verpauperd kapitale woningen aan het water. Zonde! De crisis straalde er van af.
Daarna moesten we tot onze stomme verbazing weer richting de Lage Vaart, want we konden de 'stadstour' niet afrond. Onze waterweg hield daar abrupt op. Een doodlopende waterweg. Net zoals het Haven Diep. Pas nu zie ik hoe jammer het is dat beide wateren niet met elkaar zijn verbonden. Een doodzonde, vooral voor de waterrecreanten. Lelystad maakt hier m.i. een forse misser. Maar ach, het aantrekken van recreanten is hier altijd al erg onderbelicht geweest. Je hoef alleen maar te kijken naar het zielige aantal campings, dat als uitvalsbasis zouden kunnen dienen voor iedereen die Flevoland zou willen verkennen. Aan de andere kant hebben wij door het ontbreken van al die recreanten genoten van een mooie tocht, die de zeer fraaie, rustgevende kant van Lelystad en een deel van Flevoland laat zien. Soms zat ik gewoon te wachten op het gebrul van een leeuw of een groep zonnende kaaimannen. Wat een schitterende omgeving! Bedankt, Frans!

Vervuiling neemt toe

De vrachtwagen kwam later parkeren

Vanwege de vakantie en andere bezigheden heb ik nauwelijks tijd gevonden om wat zwerfvuil op te ruimen. Het gevolg is goed zichtbaar : de vervuiling in Haven neemt toe. Zoals het er nu voorstaat heb ik tot september geen tijd meer voor mijn bijna dagelijks ronde. Misschien daarna ook niet, want dan wacht de appelpluk. En dan kan het zomaar pas eind oktober worden.
Op veel parkeerplaatsen langs de snelwegen zag ik dit bord staan. Eigenlijk roept het op voor iets wat doodnormaal zou moeten zijn. Helaas is de werkelijkheid anders. De container op de achtergrond is zo goed als leeg. Maar bepaalde mensen hebben geen zin om die ene beweging te maken, zodat het afval in de container verdwijnt. Dus laat men het afval naast de container uit de handen vallen. Jammer en zielig.

Dode boom en dood water

Bedorven erwtensoep

De mooie boom waar een paar honden vorig jaar hun tanden ingezet hebben, heeft de zomer helaas niet gehaald. Hij is zo dood als een (dooie) pier. Het is wel een opvallende onderbreking, zo'n bruin/grijs dood geval tussen al het groen. Misschien is dat ding nog te verplaatsen naar de Oostvaardersplassen. Daar valt ie niet zo op tussen al dat dode hout.
Met het water is het ook treurig gesteld. Het Bovenwater is weer erwtensoep met een smerige geur. Fenna kan dus niet zwemmen. Ook niet elders in de directe omgeving. Misschien het Markermeer nog. Als daar niet stiekem de e.colie bacterie rondzwemt. Je weet wel, die miezerig kleine wezentjes die in darmen wonen en via ongewenste lozing in het oppervlaktewater terechtkomen. Ik herinner me nog de toestanden rond de Randmeren, waar veel varkenshouderijen zitten. Sommige varkens(fokkers) loosden toen ook stiekem mest in het meer.
Voor Fenna dus maar een eigen spartelbadje gemaakt in de tuin. Lekker veilig zo'n badje en met helder water dat vervuild is met precario.

Schoon drinkwater?

In een brief maakt waterbedrijf Vitens bekend, dat we meer moeten gaan betalen. Niet voor het water, maar voor de leiding! De gemeente Lelykstad heeft namelijk bedacht om precario te heffen over alles wat in de grond ligt aan leidingen en kabels. Daar zijn we natuurlijk niet blij mee in deze tijd van crisis. Voor de gemeente was dit een zeer eenvoudige manier om aan geld te komen : gewoon weer even een belasting doorvoeren. Die ambtenaren verzinnen wat af zeg. Nog niet zo lang geleden zei een suffe wethouder nog dat die belasting echt niet doorberekend zou worden aan de verbruikers. Hallo wethouder, wakker worden! Vitens verwijst dan ook naar de gemeente mochten wij vragen hebben. Die zal op haar beurt wel weer naar Vitens doorverwijzen. Of naar die suffe wethouder.
Maar er is hoop. Vitens kopt in de brief met : "Duik in de website van Vitens en regel al uw waterzaken voortaan online!" Gaan we doen, dan kunnen we die precario tenminste weer schrappen. Iedereen wil toch zeker schoon drinkwater en geen water waar de gemeente met haar vingers in zit te roeren. Dat vind ik smerig. Toch?

Zes jaar later

Zes jaar geleden was het ook een haast tropische week. Toen bezweek mijn broer Joop aan een hartaanval. Hij was een liefhebber van muziek, films en techniek. CCR was een van de bands die hij graag hoorde. Later was het de zanger, die solo gegaan is : John Fogerty. Ter herinnering :

Likken en ruziemaken

Te Koop na flinke ruzie

De post is al lang niet meer wat het ooit was. De kaarten die ik op woensdagochtend op de bus gedaan heb in Winterswijk, kwamen pas op zaterdag aan. Ze hadden het poststempel van vrijdag. Dus dat 'Vandaag gepost, morgen bezorgd' klopt niet.Dus krijg ik op werk mijn eigen kaart in mijn handen gedrukt met de opmerking : die had je ook mee kunnen nemen. Scheelde weer een postzegel /  50 cent. Toen ik trouwens om postzegels vroeg in die boekenwinkel, hield de mevrouw achter de balie twee mapjes omhoog. Ze vroeg lachend : "Wilt u Groen of Beatrix?" Ik dacht even na en zei : "Doe maar Groen. Beatrix heb ik jarenlang gelikt." Van die opmerking kreeg mevrouw rode wangetjes en oortjes. Ze zal wel kerkelijk zijn opgevoed.
Wat ook niet klopt is het geruzie op de camping. Het tentdoek is geen geïsoleerde muur, dus iedereen mag meegenieten. Dat geldt trouwens ook voor de chronisch chagrijnige vakantieganger, die zowel moppert op het slechte als op het mooie weer. Het is nooit goed.
Soms lopen ruzies zo hoog op, dat het stel elkaar letterlijk de caravan uit vecht. Een van de partners gaat vervolgens kwaad met de auto er vandoor.. Sta je daar met de koters en een caravan vol rommel. Iemand heeft zelfs een keer na een fikse ruzie met zijn partner de caravan te koop aangeboden en daadwerkelijk verkocht voor een schijntje. Met alles erop en eraan.

Klussen aan de sleurhut

Afgelopen periode heb ik gewoontegetrouw de caravan nagelopen. Met het bekende lijstje, dat ik opmaak tijdens een vakantie heb ik de openstaande klussen afgewerkt. Geen grote ingrepen, al was het plaatsen van een nieuwe stofhoes op de trekstang een lastige klus. De moeren van de koppeling zitten namelijk behoorlijk verscholen. Maar niet verscholen genoeg om met een creatieve ingreep toch de boel te kunnen demonteren en monteren. Daarna heb ik het neuswiel vervangen. Dat ding was versleten wat vooral te wijten is aan de verkeersdrempels. Denk ik. Zelf verwijder ik het neuswiel als we gaan rijden. Er zit nu een wiel met een luchtbandje op. Dat rijdt aanzienlijk soepeler. Alleen de klem die op de dissel bevestigd is, valt tegen. Hij is van veel te dun plaatwerk, dus dat wordt lassen geblazen. Vorig jaar had ik de caravan in de stalling geplaatst, nadat ik de raambevestiging van het achterraam had verwijderd. Zo kon de dubbele ruit luchten, want er zat vocht tussen. Natuurlijk heb ik de plastic blokjes met wat montage draad gezekerd, zodat ze niet naar beneden konden vallen. Als dat zou gebeuren, kon ik het raam niet meer sluiten en/of openzetten. Het opnieuw vastzetten lukte gelukkig, al was het na veel gepiel.
Omdat Mike niet meer meegaat, hebben we de inventaris grondig herzien. Ik vind nog steeds dat het interieur nogal somber is door die donkere kleurstelling. Die heeft toch niets vandoen met vakantie en genieten? Het liefst zou ik de boel een wat lichtere kleur willen geven. Boven het (vaste) bed daarentegen bevindt zich een ventilatie die een helder witte kleur heeft. Dat is tegen de ochtend vervelend, want van dat licht word ik nog vroeger wakker. Ik heb de kap aan de buitenkant maar met koolteer pikzwart gemaakt. Een soortgelijk probleem vormt het luik. Maar dat laat ik maar voor wat het is. Tot slot heb ik een paar spatlappen gemonteerd. Het staat wat vreemd, maar ik wilde de extra contactdoos aan de onderkant tegen opspattend water beschermen. De doos zelf is spatwaterdicht. Die contactdoos maakt het aansluiten van elektrische apparatuur in de voortent een stuk gemakkelijker.

Fenna's dagboek -8-

Tijdens de vakantie heeft Fenna kennisgemaakt met Bo, een Jack Russel. Bo van de Buren noemden we hem. Bo is aanzienlijk ouder dan Fenna en niet vies van een groen blaadje. Fenna vond Bo's belangstelling erg interessant. Ze liet zijn gesnuffel ontspannen toe, zelfs als Bo buiten zijn boekje ging. Het was de hele week Bo voor en Bo na. Fenna vond het baasje van Bo, buurvrouw Jolanda, ook erg aardig, Maar meneer Erik vond ze maar eng (hé, dat klinkt als een bekende tv figuur). Aan de buurman kon ze de hele week niet echt wennen. Alleen als ie met Bo langskwam, vond ze buurman Erik wel aardig. Dat is als aankomend schoondochter natuurlijk niet zo slim. En om je schoonpapa telkens zo toe te blaffen helemaal niet. Nee, geen goede binnenkomer van Fenna. De eerste keer kamperen was voor Fenna een hele ervaring. Allerlei nieuwe geluiden en gezichten in een heel andere omgeving. En slapen in een sleurhut. Maar ze is een snelle leerling. Het eten, drinken en slapen leden er niet onder en haar stoute streken evenmin. Fenna vond het wel erg als een van ons even op pad ging. Ze vond dat we altijd bij elkaar moesten blijven. Maar geleidelijk begon ze toch die korte afwezigheid te accepteren. Het mooiste van de vakantie was toch wel het zwemmen in het meer. Wat een waterrat is Fenna! Een durfal. Ze ging telkens helemaal uit haar dak. Zowel in het water als op het gras. Wat een explosie van energie!
En slapen dat ze dan kan! Geweldig. Tegen het eind van de week kwam een drietal knappe jongens een eindje verderop staan. Voordat hun baasjes de caravan en ren hadden geïnstalleerd, zijn ze een voor een stiekem kennis komen maken met Fenna. Die was zeer gevleid door de belangstelling van die mooie macho's. Bo was even uit beeld, hoewel, een van die honden heette ook Bo. Die ging na het bezoekje trouwens met haar bot vandoor! Zulke Bo's bestaan dus ook, die komen alleen voor je spullen en niet voor jou. Die andere twee waren uit op een vakantie chick. Nee, dan maar Bo van de Buren. Die is ouder, loyaler en een stuk wijzer.

De Aziatische boktor

In Winterswijk is afgelopen week de Aziatische boktor aangetroffen. Alom brak paniek uit, want het beestje schijnt heel groen Nederland te kunnen opvreten. Al snel ontstond een ware hetze tegen de ongewenste Aziatische immigrant, die waarschijnlijk in de houten kratten van een zending natuursteen ons land binnengekomen is. Het was mevrouw Petra Bouwhuis die het monster in een boom voor haar woning aan de Beuzenes waarnam. De straat kent zowel vrijstaande moderne woningen als oudere rijtjes huizen. Blijkbaar herkende ze het zwarte insect met witte stippen en lange voelsprieten (nee, geen spleetogen) en wist ze van het gevaar van de veelvraat. Ze waarschuwde direct de NVWA (Ned. Voedsel en Warenautoriteit).De locale overheid begon direct in een straal van 100 meter allerlei bomen, struiken en planten te vernietigen. In een aanzienlijk rapper tempo, dan de boktor zelf had kunnen doen. Dus kwam een groot aantal bewoners met een kale tuin te zitten. Van een schadeloosstelling of vergoeding wilde de gemeente Winterswijk niets weten. De minister gelukkig wel. Maar ja, die heeft een hogere post en moet wel wijzer zijn. De boktor zat in een esdoorn die eigendom is van de gemeente. Dus je zou denken, dat die aansprakelijk is. Of anders de importeur of exporteur van het natuursteen. Maar er zijn zoveel regeltjes. Een van die (Europese) regels schrijft voor, dat bij een vondst van de boktor deze terstond uitgeroeid dient te worden. Krachtige taal uit Brussel, waar men natuurlijk gedwee gevolg aan geeft.
De boktor, waarvan ook vliegende exemplaren bestaan, nuttigt geen behandeld hout. Inmiddels zijn acht boktorren gevangen. Hopelijk worden ze subiet het land uitgezet en hoeven ze niet de beruchte asielaanvraagprocedure te doorlopen. Want dan zijn ze de komende tien jaar nog in het land, met alle gevolgen van dien. Dan blijft in menig AZC geen barak meer overeind staan.

Voorbeeldig Schoonhoven

In het pittoreske stadje Schoonhoven kreeg ik ook te maken met gemeentelijke ambtenaren. Het betrof midden jaren 80 een aanvraag voor een vergunning voor o.a. een dakvenster. Die werd afgewezen op grond van een bepaalde regelgeving. Twee ambtenaren kwamen mij het nieuws aan huis(!) vertellen. Ik wees hen vervolgens op de woningen in de buurt, waar wel een dakvenster (soms zelfs twee) geïnstalleerd was. "Dat is weekend werk", zei een van hen zuchtend, "daar kunnen we niets tegen doen." Ze gaven duidelijk te kennen het niet eens te zijn met de hele gang van zaken rond de aanvragen van vergunningen. Ik volgde hun advies op en diende opnieuw de aanvraag in. Dit keer met een lijst van adressen waar de dakvensters al gemonteerd waren. We kregen alsnog een vergunning.
Later, toen we een uitbouw wilden maken, gingen andere ambtenaren spontaan aan de slag toen ik hen om advies vroeg m.b.t. de fundering! Zo kan het dus ook. En dat achter de balie van Burgerzaken van de gemeente Schoonhoven een zeer chagrijnige bitch dagelijks de clientèle toeblafte, deed niets af aan de vriendelijkheid en dienstbaarheid van de overige ambtenaren. De bitch (waar veel over geklaagd en gesproken werd) heb ik op mijn beurt geadviseerd eens een andere baan te gaan zoeken. Als ik voor een nieuw paspoort kom, wil ik niet als een hond behandeld worden.

Ambtelijke rookgordijnen

In de gemeente Waalre, bij Eindhoven, is het stadhuis in brand gestoken. Twee auto's reden afgelopen nacht het deels monumentale deels nieuwe pand binnen met gevolg dat de boel in brand vloog. Men gaat uit van boze opzet. Een nogal brute actie als dat het geval is. Aan de andere kant mogen we blij zijn dat het niet overdag is gebeurd. De beweegredenen van de daders zijn onbekend. Er wordt gerept over een opgerold XTC laboratorium en een op last van de gemeente gesloopte woning op een woonwagenterrein.
Uit de reacties valt veel op te maken. Het zijn uitersten van "de daders afschieten' tot "het uitroeien van geldverslindende ambtenarennesten". En daar tussenin ach en wee en hoera reacties. En kreten die aangeven dat het tijd is om te emigreren.
Er zijn helaas veel gevallen bekend waarin bepaalde ambtenaren bij inwoners fluitend het bloed onder de nagels vandaan halen. Ook hier in Lelystad gebeurt het. Ik beschouw het als een enorm gebrek aan communicatieve vaardigheden bij het ambtelijk korps in combinatie met een hoge mate van minachting voor de klant en de dienstbaarheid.
Ook dit soort nare zaken, zoals in Waalre, gebeuren natuurlijk niet zomaar. Waar vuur is, was eerst rook. Vaak in de vorm van ambtelijke rookgordijnen, die door pure ambtelijke onwil lang blijven hangen. Voor sommigen soms te lang. Iedereen heeft zo zijn grenzen en manieren van reageren. Of we dat nou leuk vinden of niet.

Klussen bij Jacques Goey

Vanmiddag zijn we weer in Arnhem geweest. We hebben daar het gordijn opgehangen in de woonkamer. De vorige keer hebben we gezien dat de andere gordijnen runners miste. Die hebben we meegenomen en geplaatst, zodat ook die gordijnen er nu netjes bijhangen.
We hadden ook gezien dat er nog e.e.a. opgehangen moest worden. Een lijstje en een klok. Dat hebben we ook gelijk gedaan. We gaan nu op zoek naar een tafel met een poot in het midden. De huidige tafel is verre van ideaal, omdat het blad voor zijn rolstoel net te laag is en de gammele poten in de weg staan.

De ir. Klasemaboom -2-

Uit de reacties op mijn berichtje over de treurige situatie waarin de Klasema-boom verkeert, maak ik op dat de familie van de ingenieur actie wil ondernemen. Er is een oproep gedaan door de familie om gezamenlijk een nieuwe Klasema-boom te planten. Een lovenswaardig initiatief.
Familieleden worden opgeroepen contact op te nemen met Jaap G. Klasema in Thailand. Ja wel, ook daar wordt het blog gelezen. 't Is maar dat u het weet.

Besnijden, kindermishandeling?

Onlangs luisterde ik naar een radioprogramma waarin een discussie gevoerd werd tussen een voor- en een tegenstander van het besnijden van jongetjes. De voorstander, een meneer van een Joodse organisatie, noemde een ris redenen op waarom besnijden zou moeten. Toen hij de voornamelijk culturele aspecten benoemde dacht ik met hem mee. Ik vergeleek het besnijden met het stenigen van mensen of het ondergeschikt maken en mishandelen van vrouwen. Daar golden de opgesomde 'authentieke culturele redenen' immers ook voor. De tegenstander had duidelijker argumenten. Hij vond dat kinderen weliswaar volgens een bepaald geloof moesten worden opgevoed, maar op zekere leeftijd zelf de keuze zouden moeten kunnen maken. Nu is het zo, dat de keuze van besnijdenis die door zijn ouders gemaakt is,  fysiek van blijvende aard is. De voorstander vergeleek het met abortus, maar die vergelijking ging volledig mank. Moord en mishandeling zijn twee verschillende zaken.
De kwestie is vergelijkbaar met het weigeren van entingen van gelovigen voor hun kinderen. Als zo'n kind door een ziekte, die door een vroegtijdige enting voorkomen had kunnen worden, gehandicapt is geworden is dat definitief. Als zo'n kind later een andere religieuze of niet-religieuze weg kiest, zit het wel opgezadeld met de gevolgen van de keuze van de ouders. In het andere geval had het kind op oudere leeftijd zelf kunnen bepalen of het alsnog wat armen en benen wil laten amputeren. Lijkt mij een betere weg en ik weet zeker dat niemand dan alsnog kiest voor een fysieke 'mishandeling'.

Tienertaal?

Mike was zo'n twee uur eerder op bestemming dan verwacht. Na aankomst bleek hun appartement niet beschikbaar. Dus ging de groep op kosten van het reisbureau op kroegentocht. Later kregen zij alsnog hun appartement.
Vandaag ontvingen we een ietwat mysterieus berichtje uit Lloret de Mar : "We zitten op een partyboot! Ik heb lekker gesnorkeld en mooie vissen gezien..." Zijn moeder gelooft wat er staat. Volgens mij is het geheimtaal. Let wel :  Mike is met drie jongedames op vakantie.

Van het kastje naar de muur

Worden we allemaal weesjes?

Afgelopen weken heb ik getracht te achterhalen of er een vergunning verleend is om de ganzen aan het Bovenwater te verjagen en/of af te schieten. Ik ben maar gestopt met mijn speurtocht, want ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. De Vogelbescherming stuurde mij naar het Ministerie. Het Ministerie verwees mij naar een andere instantie en die verwees mij ook weer door. Kortom, waardeloos. Ik zou bijna gaan denken dat ze elkaar een hand boven het hoofd houden. Ik overweeg een aantal bedreigde ganzen een trainingskamp aan te bieden, zodat ze terug kunnen vechten en schieten. Stel je eens voor, ben je aan het winkelen word je zomaar afgeschoten door een of andere lafaard die een 'license to kill' heeft. Want men vindt je lastig. Lastig, omdat je gebruik maakt van de zeer aantrekkelijke condities die men zelf voor jou gemaakt heeft.

Opa David Oudshoorn -2-

Opoe Beth, Elisabeth Oudshoorn

Dankzij speurwerk van Lisette, beschik ik over meer informatie over opa Oudshoorn'smoeder, opoe Beth. Elisabeth Oudshoorn is geboren op 1 januari 1858. Op 75 jarige leeftijd overleed zij om 4.00 uur 's morgens op 17 maart 1933.
Ze was een dochter van David Oudshoorn (5 april 1827) en Elisabeth Bon (24 mei 1830). Deze David Oudshoorn was een zoon van Willem Oudshoorn (29 januari 1797) en Geertrui van Bumen. Willem Oudshoorn was een zoon van Willem Oudshoorn en Maria Lavande. (geboorte data in onderzoek).
Opoe Beth had inderdaad een derde zoon, Hendrik, geboren op 4 maart 1899. Hendrik werd pas erkend door zijn moeder op 7 oktober 1919.  
De volgende straten in Leiden werden bewoond door de fam van Opoe Beth : Meutjessteeg, Tweelingstraat, Fransicushof, Hof van Zessen,

Pa, links, in de Driftstraat

Kuiperslop, Bouwelouwensteeg (niet noodzakelijk in die volgorde). Opa, Oma en oudste zoon JPF zijn van de Driftstraat uitgeschreven om naar Ned.Indië te vertrekken. Bron : Regionaal Archief van Leiden, met dank aan Lisette.

Dringend een taxi nodig

van de taxichauffeur

Gisteravond stond een man aan de deur. Hij bood me zijn telefoon en rijbewijs aan, in ruil voor een tientje. Hij moest om dringende reden een taxi bellen, beweerde hij. Aan zijn uiterlijk en gedrag kon ik zien dat het om een verslaafde ging. Hij beloofd plechtig dat hij de 10 euro nog dezelfde avond zou terugbrengen. Als een verslaafde iets beloofd, dan wordt het niets. Om twee redenen gaf ik hem toch tien euro te leen. Ten eerste is hij op de zelfde dag jarig als ik. En ten tweede, wat is nou een tientje? Als ik daarmee iemand kan "helpen", dan doen we dat. Hij belde direct een taxi. Zo noemde hij het als ie zijn dealer belt. Ik deed alsof mijn neus bloedde.
Natuurlijk bracht het geld niet terug. Maar ik wist waar ie was en zocht hem op. Ik zei heel erg teleurgesteld in hem te zijn. Hij beloofde (weer) de volgende dag rond 9 uur langs te komen. Natuurlijk verscheen hij niet. Ook niet om te zeggen dat het hem niet gelukt was. Omdat ik van heel dichtbij een verslaafde heb meegemaakt, wist ik van tevoren wat er ging gebeuren. Ik heb hem zijn rijbewijs dat ie als onderpand had achtergelaten, maar via zijn ouders weer teruggegeven. Ik kon het niet laten om een berichtje achter te laten : "Probeer eens andere keuzes in je leven te maken. Je bent al bijna 40."

Zinloos dierenleed aan het Bovenwater

Veel ganzen met jongen

Vanmorgen ben ik een kijkje gaan nemen aan het Bovenwater. Niet bij ons voor de deur, maar bij de zeilschool Paradiso en dan met name het strand daar. Men is namelijk begonnen met behulp van een hond de ganzen, die daar overlast zouden veroorzaken, te verjagen. Bij het strand aangekomen, zie ik in de hoek (voorbij de bocht) aan de zijde van de Hollandse Hout een groep watervogels. Niet bepaald een enorme meute, om zo maar te zeggen. Als ik de groep analyseer, valt mij op dat het veelal koppels ganzen betreft die nog jongen hebben.
Toen ik dat constateerde rezen bij mij vraagtekens over de actie, om die gevederde vrienden daar te verjagen. En zelfs desnoods af te schieten! Het lijkt mij geheel strijdig met het fatsoen om ganzen met de zorg voor jongen af te schieten of zelfs te verjagen. Zinloos dierenleed. Ik heb de Vogelbescherming maar even de situatie uitgelegd en gevraagd of dit wel mag.

de groep huist tegenover de forelvijver (rechts)

Had men niet beter proactief kunnen optreden? Men had de ganzen op voorhand bij het strand moeten weghouden. En wat het aantal betreft had men ook kunnen kiezen voor het rapen van eieren. Maar zoals gewoonlijk is men te laat met gevolg dat men in het broedseizoen aan het werk gaat. Tot slot : volgens de borden ter plekke mogen daar niet eens honden komen. Wel ganzen.

Bibliotheek Urk de beste

Het doet me deugt te lezen, dat de bieb van Urk als beste bibliotheek van Flevoland uit de bus is gekomen. Gefeliciteerd mensen en vooral Stieneke! De bibliotheek dingt nu mee naar de nationale titel.

Kort uit Haven

- Men gaat de hoofdingang van het Buurthuis De Windhoek verplaatsen. Geruchten beweren dat het gewoon weer de oude hoofdingang gaat worden. Verwondering alom, want dat gebouw is nog zo goed als nieuw. Toen is daar over nagedacht, beweerde men. Maar blijkbaar was het toen al crisis. In bepaalde hoofden. En nu weer. Of nog steeds.
- Het verjagen van de ganzen aan het strand van het Bovenwater lukt niet zo goed. Men heeft een hond ingezet, maar dat beest maakt nauwelijks indruk. De ganzen vliegen weliswaar weg, maar komen even later doodleuk weer terug. De betrokken beginnen al trigger-happy te worden, want de pincher met overgewicht raakt snel oververmoeid. De volgende ronde wordt dus een aantal ganzen afgeschoten. Ik dacht dat na het overlijden van Prins Bernhard we van die ongein, het zinloos afknallen van beesten, verlost zouden zijn. Ik zeg het maar alvast : "Ich habe es nicht gewusst." Tijd om eens een kijkje te nemen aan het betreffende strand.
- Het Bovenwater verkeert al weer een tijdje in de erwtensoep-fase. Het water is groen en het stinkt. Men beweert (al jaren), dat het beter gaat met de kwaliteit van het water.

Feest in Voorhout -2-

Feest in Voorhout

Dora en Rita openen het buffet

Bij de ijstafel met Sonja, Rita, Ruud en Lindy

Het was gistermiddag en -avond heel gezellig bij Rita en Emile. We vierden Rita's 50 ste verjaardag (ze ziet er trouwens nog steeds uit als 25!) met ongeveer 60 gasten. De tuin was veranderd in één grote tent, zodat een eventuele regenbui geen roet in de Indische maaltijd kon gooien. Het thema van het feest was Indonesië. Het was erg leuk naast de familieleden ook weer eens oude bekenden terug te zien. We werden verwelkomd met een heerlijk koel drankje in een mooi versierd glas en een Indische snack (loempia en lemper). Na een toespraakje van Emile opende Rita met Dora (met dochter Lindy nu in Holland) het buffet, een Indonesische rijsttafel. Toen zij beiden naar het buffet liepen, hoorde ik achter mij iemand verbaasd zeggen : "Hé iemand die nog kleiner is dan Rita! Daarna werd onder typisch Indo muziek genoten van de rijsttafel. Ik zag sommigen drie keer opscheppen, zo lekker was het. Het weer werkte mee, want het bleef droog. Na het hoofdgerecht met de vele bijgerechten werd het toetje gepresenteerd. Dat was besteld bij de leverancier van het lekkerste Italiaanse ijs. En inderdaad, het smaakte subliem! We gingen even na achten weer huiswaarts, want we moesten nog een belangrijke boodschap in Almere doen. Rita en Emile : hartelijk dank voor dit leuke feest! Al miste ik nog wel Edwin van der Sar. Maar die had het druk.

De City Bug

De City Bug, een elektrische step, is best wel een grappig en handig vervoermiddel. Hij kan ruim 20km/uur rijden en dat doet ie soepel. De remmen lijken wat iel, maar ze doen waar ze voor dienen : stoppen. De accu is behoorlijk zwaar, maar hoeft nauwelijks te worden verwijderd. Tenzij je de step wilt vervoeren. Qua gewicht (zonder accu!) kan de CB zo op een fietsdrager achter op de trekhaak vervoerd worden. De accu is gemakkelijk te verwijderen, dankzij een handgreep. De energiebron is met een slot gezekerd. De accu (3x 12 Volt / 12 Ah) hoeft niet constant op de lader gezet te worden. De step heeft een 450 watt elektromotor, die max. 24 km/uur haalt. Volgens de fabriek is de actieradius zo'n 50 km. Het motortje reageert vrij snel op het 'gashendel'. Naast de treeplank bevindt zich een tweetal voetstepjes. Die heb ik ook opnieuw gemonteerd, want ze waren wat uitgezakt. Die beide steuntjes zijn eigenlijk niet nodig, want je kunt de voeten ook op de treeplank zetten. Later heb ik ze op verzoek alsnog verwijderd. De step heeft een verende achterbrug met twee veerpoten. Hij kan volgens de opgave max. belast worden met 150 kilo, al lijkt mij dat aan de zware kant gezien de constructie. Het hoofdframe bestaat uit stalen buis. De voorvork en het stuur zijn wat matig van constructie. Er zit te veel beweging in. Omdat er luchtbanden onder zitten, rijd ie comfortabel. Ik zag scootmobiels met volle wieltjes. Het stuurtje (met beide handen vlak bij elkaar!) trilt uit je handen als je rijdt om maar te zwijgen over de instabiliteit. Dat men dergelijke dingen mag verkopen aan ouderen is een schande. Dat alles is dus niet het geval met de City Bug. Er zit standaard een mandje en koffertje op. Beide net goed voor wat kleine boodschappen of een grote broodtrommel. Verlichting is ook aanwezig inclusief knipperlichtjes en een claxon. Niet alle onderdelen van de step zijn te koop. Er is een beperkt aanbod, dat overigens niet erg duur is. Voorbeeld : een nieuwe accu kost 95 euro. Zoals gezegd is de step op bepaalde punten wat iel afgebouwd. Sommige steuntjes aan het frame zijn gewoon bouten en/of moeren die aan het frame zijn gelast. Maar wie zorgvuldig omgaat het de City Bug kan daar volgens mij jaren plezier van hebben. Het rijden op de CB vereist geen helm (snorfiets), maar wel een kenteken (en rijbewijs) en verzekering. En geregeld zorgvuldig uitgevoerd onderhoud. Leverancier.

Sleutelen aan de City Bug

De E-step is van het merk City Bug. Zoals ik al eerder tikte, heeft een prutser aan dat ding gezeten. Om hem op de juiste manier in orde te maken, heb ik de leverancier om informatie gevraagd. Uit de snel toegezonden foto's kon ik opmaken dat de achterrem verkeerd gemonteerd was. Toen ik vanmorgen aan de slag ging heb ik achtereenvolgend de achterrem opnieuw gemonteerd, het middenstandaard (bokje) zo bijgesteld dat het achterwiel van de grond komt als ie op het standaard staat en gelijk een extra steuntje aan de rechter poot van het standaard gemonteerd. Sonja stapt namelijk aan de andere kant af en kan dan met haar voet niet goed bij het standaard komen. De kabelboom heb ik opnieuw vastgezet met tie rips. Ik had de accu (loodzwaar!) verwijderd en het rijwielgedeelte opgehangen. Toen ik de City Bug (ook een verzamelnaam voor kleine auto's zoals de Aygo en de C1) uit de takels verwijderde, brak de nog enige steun van het km-tellerhuis. Balen, maar aan de andere kant een mogelijkheid om ook dat onderdeel eens goed vast te zetten. Aan de onderkant kon ik zien dat een andere steun ook al afgebroken was. Het huis zat met één schroef vast op de 'kroonplaat' van de voorvork. Met een paar creatieve oplossingen (zelf een extra steuntje gemaakt) heb ik het km-tellerhuis muurvast gezet. Ik ben bijna tevreden over de Bug. Het standaard heeft wat mij betreft iets te veel speling op de as. Maar voor de rest kan Sonja zittend op de e-step lekker Fenna uitlaten zonder haar voeten te belasten.

Schadeclaim Van Marwijk

Het vroegtijdige vertrek van Oranje uit het EK toernooi heeft ook ons enige financiële schade berokkend. Nee, we hebben geen Oranje troep ingekocht. Het zit zo. Telkens als Oranje speelde, konden we goedkoper (of minder duur) tanken bij een bepaalde pompstation hier in de buurt. Dat scheelde toch gauw 6 cent per liter! dat aantrekkelijk voordeeltje in crisistijd is ons mooi door de neus geboord door meneer Bert van Marwijk en zijn mannen.  Ik heb de brandstofprijzen gedurende het hele toernooi bijgehouden en kom dan tot de conclusie dat meneer Van Marwijk ons 13,24 euro schuldig is. We rijden niet zoveel, maar tijdens de poulewedstrijden hebben we wel meer kilometers gemaakt. Het Oranje spel was niet om aan te zien, dus zijn we gaan toeren. Dus meneer Van Marwijk graag even het bedrag overmaken.

Prutsers aan het werk

Er zijn nogal wat mensen die maar aanrommelen. Iets uit elkaar halen is voor hen vaak geen enkel probleem. Maar op de juiste manier weer monteren, is een ander verhaal. Zo trof ik al eerder geknoei aan toen ik de CBX onder handen nam. De aanzuigstukken waren ingedeukt en de openingen tussen de carburateurs en de aanzuigrubbers waren vrolijk dicht gekit. Ook de stationaire stelschroef was van recht naar haaks omgevormd, zodat het afstellen nauwelijks mogelijk was. Toen Sonja haar pas gekochte 2e hands elektrische step probeerde, liep de ketting van het grote tandwiel achter eraf. De ketting stond op goede spanning. Toen ik de boel bekeek zag ik dat het achterwiel scheef gemonteerd was. Dat niet alleen, ook de rem bleek verkeerd gemonteerd te zijn. Reden genoeg om de complete step eens grondig na te zien. Dat wordt weer ('nog steeds' kan ook) volgende week, want ik heb het druk. Trouwens, de achterband bleek ook niet geheel dicht. Het wiel is naar een motorzaak gebracht, want de scooterzaak 'kon er niets mee'. Ze wilden wel een nieuwe binnenband bestellen. De rest moest je maar zelf uitzoeken. Lekker suf hoor. Dus toen maar naar de motorzaak van Martin. Die heeft voor de prijs van de binnenband, de oude vervangen. Dat moest met de hand gebeuren. Als blijk van waardering en dank kregen ze bij de betaling ook iets voor bij de koffie. Zo gaat dat bij ons.

Gelaser in het struikgewas

Grijsrijders

Na de lunch deed ik een retourtje Almere om wat spullen naar de winkel te brengen. Met dit warme weer is het een straf in een auto zonder airco te moeten zitten. Maar het was niet anders. Op de terugweg reed ik op de Buitenring, toen vlak voor een rotonde plotsklaps een agent in een fluorescerend hesje uit de bosjes kwam rennen. Ik dacht eerst dat ie een pistool in zijn hand had, maar het bleek een lasergun te zijn. Ik wist zeker dat ik me keurig aan de toegestane maximum snelheid had gehouden. Dus maakte ik me geen zorgen. Terwijl de man in looppas de weg over stak, zag ik nog iemand uit het struikgewas komen. Het was een vrouwelijke collega die, rennend, haar kleding in orde bracht. Nu kon dat gewoon een typisch vrouwelijk trekje zijn, maar misschien was er iets anders aan de hand. Al was het daar veel te warm voor. Al is het wel weer zo, dat bij hoge temperaturen men geneigd is wat kledingstukken uit te doen. Maar dit alles terzijde. Meneer was inmiddels naast mij aangekomen. Ik reed de rotonde op en zag in mijn spiegel, dat de agent midden op het wegdeel ging staan en een stopteken gaf door zijn hand omhoog te steken. Voordat ik de rotonde nam kon ik nog net zien dat het een personenauto was, de staande werd gehouden. Zijn vrouwelijke collega klopte haar kleding nog even vlug af en nam een stoere houding aan. Helaas had ik geen vrouwelijke bijrijder. Die had ongetwijfeld gezien op 's mans rits al dan niet open stond. Daar let ik als man dus niet op. Ik hou het maar op gelaser in het struikgewas.

Als een tosti

Vanmiddag moest ik het magazijn in. Dat bevindt zich op de 1ste etage. Het is daar bloedje heet. Helemaal bij deze temperatuur. Boven mijn hoofd een niet geïsoleerd zinken dak, waar je een compleet varken op kunt braden. In dat dak zit ook nog een aantal lichtkoepels, maar geen enkel openslaand venster of luik. Onder mij bevindt zich het warme plafond van de beneden verdieping. Ik voel me net een suffe tosti tussen die hete platen. Daar buffelen we dagelijks met z'n tweetjes om de bestellingen op tijd de deur uit te krijgen. Vanmiddag nog een extra handicap, want de computer doet raar. Of beter : het programma dat de bestellingen afhandelt werkt niet goed. Als een bestelling de deur uit kan, moet een label geprint worden. Maar dat lukt niet zo best. Het afdrukken gebeurt vandaag erg wisselvallig : dan wel, dan niet. Ik zie telkens 'error berichten'. We hebben het systeem opnieuw opgestart, maar dat hielp niet. De leverancier weet ook niet wat het is. Uiteindelijk hebben we met veel extra werk alle labels kunnen afdrukken. De hele meuk was net op tijd klaar, zodat de vervoerder de boel kon meenemen. Missie alsnog geslaagd. Volgens mijn collega moet ik 's winters mijn kleren en handschoenen aanhouden als we hier aan de slag gaan. Met of zonder sneeuwruimer?

Er is nog hoop : Chelsea Redfern

Vaak kan de muziek van deze tijd me nauwelijks bekoren, laat staan opwinden. Maar af en toe gloort er hoop. Vooral als ik de talentenjachten beluister. Zoals Paige Turley en dit talent, Chelsea Redfern. Chelsea zingt Purple Rain (Prince) en hoe!

Geen Hollandse Leopards voor Indonesië

Hahaha! Ik moest toch even lachen toen ik vernam dat Indonesië te kennen gaf de Leopards liever bij de Duitsers te bestellen. Die Indo's zijn slimmer dan de Kaaskoppen. Hier begon men gelijk tegen te sputteren, toen Indonesië tanks van ons wilde kopen. Men zag hier in een visioen de helft van de Indonesische bevolking afgeschoten worden door Leopards, die door Holland geleverd waren. Het is maar net hoe je in het leven staat : met een half glas vol of leeg. Leeg dus, net als de handen van de minister van Defensie, Hillen.
Het is niet moeilijk te bedenken wat er kan gebeuren als Nederland wel de tanks had verkocht. Dan was de onzekerheid over continuïteit alleen maar groter. Vandaag is het zus en morgen weer zo. De Leopard is een Duitse tank en de Duitsers zijn zakelijker en kunnen ook de after sales beter invullen. Een schrale troost : we hebben de Lynx helikopter uit Libië weer terug. Alleen het casco, want de rest is gejat. Beter een halve Leopard dan een lege Lynx.

Jammen met The Allman Brothers

Laatst liet ik een video van Dickey Betts zien (Rain). Dit keer Dickey Betts met zijn bandleden van The Allman Brothers Band (Jessica!) tijdens een jamsession in een hotel waar ze verbleven tijdens een tour : Danny Blue.

Bratwurst versus Frikandel

In een snackbar hier in Lelystad zag ik dit affiche hangen. Jawohl, auf Deutsch. Om de Duitse gasten aan de frikandel te krijgen. Ik heb zo mijn twijfels. De Bratwurst (zonder curry aub) heeft een aanzienlijk betere smaak dan de frikandel. Toen ik nog bij een varkensslachterij werkte (op kantoor) zag ik dat al het slachtafval inclusief de varkenskoppen aan de frikandellenfabriek  werden verkocht. De frikandel bestaat voor 40% uit seperatorvlees van (het geraamte van) kippen. Er zit ongeveer 25% varkensvlees in en ook soms paardenvlees. Het was Beckers die de frikandel op grote schaal begon te produceren, nadat een slager het ding had uitgevonden als een soort gehaktbal. Maar het mocht geen gehaktbal heten. De vorm werd aangepast en de vleesrol werd op advies van een Duitse kennis van de slager (frikadelle, platte gehaktbal, bestond al in Duitsland) frikandel. In de Bratwurst zit varkensvlees, kalfsvlees en/of rundvlees. De Bratwürste worden niet gefrituurd, maar gegrild of gebraden. Maar wie weet, misschien zijn er Duitsers die toch de stoute schoenen aantrekken en de Hollandse frikandel willen proberen. Ze zullen merken dat de Frikadelle iets heel anders is dan hun eigen platte gehaktbal, die die Mutti zo lekker kan maken.

Fenna's dagboek -7-

Kleine meisjes worden groot. En opstandig. Fenna geeft tegengas als ze gecorrigeerd wordt. Dat doet ze door na een correctie op enige afstand te gaan blaffen. Ze trekt er een kop bij die aan duidelijkheid niet te wensen overlaat : ik ben het er niet mee eens! Ze is ook dagelijks haar grenzen aan het aftasten en verleggen. Althans dat laatste probeert ze, maar bij ons is een grens een grens. Klaar uit.
Overdag heeft ze zo haar momenten dat ze flink stoom moet afblazen. Als die opgezouten energie moet er dan uit. Ze rent als een dolle heen en weer. Vooral hoog gras maakt haar super actief.  En natuurlijk andere honden. Ook al doen ze nog zo lelijk tegen haar, Fenna weet altijd weer hoe ze haar soortgenoten moet benaderen. Wat een slijmjurk is ze soms!
Ze is haar melkgebit kwijt. Eten gaat niet zo goed. Ze geeft nauwelijks aan dat ze trek heeft. En als het klaar gemaakt wordt, toont ze weinig interesse. Maar al met al eet ze wel goed. Al laat ze nog steeds een paar brokjes in de bak achter. Zondag heeft ze een lange rit met de auto gemaakt. Op de heenweg naar Arnhem was ze erg onrustig. Bij Jacques heeft ze zowaar wat liggen slapen. Het lopen door het sombere gebouw vond ze niet leuk. In het appartement van Jacques was ze wel op haar gemak. Ze liet zich aanhalen en was opvallend rustig. Op de terugweg lag ze ontspannen op de achterbank. Ze heeft inmiddels ook kennisgemaakt met een kat die op haar af kwam. Ze heeft nu meer respect voor die dakhazen gekregen. Ze slaapt nu in de keuken. Het deurtje van de bench blijft open, maar het hek dat de keuken van de huiskamer scheidt, gaat wel dicht. Ze vindt het prima zo. Overdag slaapt ze met een wakend oog. Zodra een van ons de kamer verlaat komt ze van haar plaats om te kijken wat er aan de hand is. Fenna is erg aan Sonja gehecht. Dat is een ding wat zeker is. En voor de rest is ze een lief, aanhankelijk beestje. Ze kan buiten los lopen, want ze let goed op en luistert goed.

Op bezoek bij Jacques

Mies Bouwman hield in de jaren 60 in een speciale tv avond een inzamelingsactie voor het bouwen van Het Dorp. Neef Jacques verblijft daar na zijn amputaties. Het gebouw waar Jacques zijn appartement heeft, komt somber over. Wandelend door de gangen heeft het veel weg van een bunker. Het is er benauwd en donker. Het appartement van Jacques echter is vrij licht, vanwege de grote ramen. Men is van plan Het Dorp te gaan slopen en het opnieuw op te bouwen. Een goede zaak, want de boel is behoorlijk gedateerd. Dat geldt overigens niet voor de directe omgeving. Veel groen met voorzieningen om daar de tijd te doden.
Jacques is zichtbaar blij met ons onverwacht bezoek. hij ziet er behoorlijk goed uit. "Dat komt omdat ik mijn situatie begint te accepteren", zegt Jacques zelf. Zijn mobiliteit valt hem nog zwaar. "Een groot verschil met voorheen, toen ik kon gaan en staan waar ik wilde en onafhankelijk was", aldus Jacques. Hij maakt gebruik van een speciale taxibus om de stad in te gaan. "Maar alles wordt duurder", zei Jacques, veel subsidieregelingen zijn of komen te vervallen. Ondanks de sombere vooruitzichten blijft Jacques optimistisch. Hij heeft progressie gemaakt in zijn nieuwe situatie.

Blunders

Als ik op de motor of in de auto de Ringdijk verlaat, let ik extra op voor de overstekende fietsers bij de rotonde. Vanmorgen zag ik twee fietsers aankomen rijden, maar de afstand was naar mijn idee nog groot genoeg om door te rijden. Mijn tegenligger minderde vaart en stopte. Toen ontwaarde ik opeens nog twee fietsers, die op de middenstrook stil stonden. Die waren mij helegaar ontgaan! Ze kwamen vanachter mijn brede raamstijl vandaan. Ik schrok me een hoedje en was blij dat de dames op tijd gestopt waren. Ze waren dus met z'n vieren, waarvan ik alleen de twee achtersten gezien heb. Een blunder die gelukkig goed afliep en me gelijk deed denken aan een soortgelijke ervaring bij de Warande. Toen speelde ook al een raamstijl de bestuurder parten.
Niet veel later reed ik in de buurt van Amersfoort op een gecombineerde op- en afrit. Ik wilde naar links invoegen, gaf richting aan en paste mijn snelheid aan die van de rest. Dan blijft een auto links van mij schuin achter mij hangen. Ik zie geen lichtjes knipperen, dus ik geef wat gas om voor hem in te voegen. Maar meneer geeft ook gas. Ik zie in mijn spiegels dat achter mij geen verkeer rijdt. Ik minder vaart. Het duurde daarna even voordat meneer opeens zonder richting aangeven voor mij naar rechts zwiept en afremt. Hij moest dus toch rechtsaf de afrit op. Ik stuurde snel naar links en voorkwam zo een zekere aanrijding.  Er zijn nog steeds mensen die niet weten hoe je zo'n gecombineerde op- en afrit het beste kunt gebruiken : snelheid aanpassen, richting aangeven en op tijd invoegen.