Het is voorgekomen dat ik mensen heb geholpen, die mijn hulp feitelijk niet verdienden. Maar ja, vaak geef ik mensen een tweede kans of een derde en soms een vierde. Afhankelijk van wie het is en de situaties. Sommigen zijn tamelijk glashard in hun manier van doen. Die mensen zijn in hun benadering per definitie heel vervelend of willen mij niet groeten. En dan opeens staan ze voor mijn neus, omdat ze ergens mee geholpen willen worden of iets van mij willen lenen. Wat een brutaliteit! Een paar keer heb ik gevraagd waarom men nu mij opeens wel goed genoeg vindt om mij vriendelijk te benaderen. Het antwoord varieerde van : "Ik kan me het niet herinneren" tot "Ik zal wel een rot bui gehad hebben". Maar hun mimiek zei iets heel anders, namelijk : "Shit, hij heeft me door!" Nee, ik ben niet gek.
Iemand die geregeld voor overlast zorgde en daarop niet aanspreekbaar was, stond ook een keer voor onze deur. De laatste keer zei ze nog tegen mij : "Rot op met je gezeik!" toen ik vriendelijk vroeg of de radio wat zachter mocht. En nu? De auto deed het niet, of ik wilde helpen. Ik heb haar geholpen in de hoop on speaking terms te kunnen blijven. Maar dat was een misvatting van mij. Na de hulp bleek niets veranderd. Weer wat geleerd.