Eind van dit jaar hoop ik 70 jaar te worden. Ik kan bijna niet geloven, dat ik al zo lang op deze wereld ben. Vanaf mijn prille jeugd ben ik altijd in beweging geweest. En als dat niet het geval was, sliep ik. Haha. Ik heb ook aan sport gedaan. Ik ben nog steeds in beweging, maar merkbaar op een andere manier en in een heel ander tempo dan voorheen.
Mijn lijf begint ook mankementen te vertonen. Tekenen van ouderdom en slijtage. Als iemand tegen mij wil praten, zal ie eerst mijn aandacht moeten vragen. Als ik ergens mee bezig ben, dan ben ik namelijk nogal gefocust. En als iemand dan mijn aandacht heeft en tegen mij praat, moet ie wel mijn kant op blijven praten, anders versta ik hem niet. Ergo, ik ben wat doof geworden. Deels door een mankement aan mijn linker oor, deels vanwege mijn leeftijd. Een gehoorapparaat vind ik een onding.
Maak er geen lang gesprek van in de zin van eenrichtingsverkeer, want ik haak op een gegeven moment automatisch af. Mijn emmertje is dan vol, dus de rest komt in de overflow terecht. Soms word ik met situaties geconfronteerd, die ik me niet kan herinneren. De periode vanaf 2002 tot ongeveer 2012 bevat voor mij veel hiaten. Of is het één hiaat? Gelukkig heb ik veel foto's. Daarnaast ben ik erg vergeetachtig geworden. Soms is dat fijn, maar vaak is dat lastig. Ik maak geregeld aantekeningen, in telegramstijl. De kalender is ook een medium om afspraken te onthouden. 's Middags heb ik last van slaapaanvallen. Alleen wanneer ik nogal passief ben, zoals bij tv kijken of iets lezen.
Ik ben blij met mijn oog-ufo. Van de nood een deugd maken, noem ik het maar. Dat ding waarschuwt mij dat er een flinke discrepantie is tussen mijn fysiek vermogen en mijn denken. Dus dat vliegje voorkomt, dat ik in een vrolijke bui over een hek wil springen of houdt een opwelling tegen zodat ik niet in een boom of op een dak ga klimmen. Het moet mij ook leren niet te proberen de jongelui op hun e-bikes bij te houden op mijn gewone fietsie. Voor de rest bevalt het leven en mijn lijf mij prima.