 |
| liegen waar je bij zit |
's Middags is het bij ons vaste prik : thee! Ergens tussen half drie en drie uur zetten we het water op. Elektrisch, dus gas-loos. Wij zetten de thee nog op de ouderwetse ik-heb-nog-tijd-en-een goede-smaak manier. Dus thee in een pot. Niet meer met losse thee in een thee-ei, maar met thee in een zakje. Helaas. Ik drink liever geen thee met een chemisch smaakje, zoals al die zogenaamde fruitvarianten. Allemaal onzin. Het lekkerst is de losse thee. Ik heb nog meegemaakt dat die losse thee gewoon in een stenen theepot werd gedaan. Om de blaadjes op te vangen goot men de thee via een theezeefje in het kopje. Zo was het ooit en voor mij de mooist gezette en lekkerste thee. Die thee werd dus heel natuurlijk gezet. De meest natuurlijke manier was die van mijn oma. Die zette geduld-thee. Zij had zo'n kookkachel met gaten en ringen. Daarin liet ze een zwarte ketel met water zakken. En dan wachten tot het water kookte. Dus geduld is ook belangrijk. Eerst werd de theepot omgespoeld met wat kokend water. Vervolgens ging de losse thee in de pot en werd het kokend water erop gegoten. Daarna ging de pot in een theemuts om daar afgesloten van de kou en de rest van de wereld in alle rust te trekken. Later kreeg de theezeef concurrentie van een ei. Het thee-ei. Oké, dat ei kon mijn goedkeuring nog wegdragen.
 |
|
O ja, de theemuts. Ooit bedoeld om lekkere thee te maken. De theemuts van tegenwoordig maakt aanzienlijk minder lekkere thee. De theemuts van tegenwoordig schenkt heet water in een theeglas (moest zo nodig het kopje vervangen, zodat men kan zien dat er stiekem niet nog meer rommel in de thee zit dan sec chemische) en dompelt er een zakje in en haalt het een paar keer driftig op en neer. Klaar is de stress-thee. Er zijn veel theemutsen tegenwoordig. Heel veel. Door hen zijn velen aan de koffie gegaan. Wel eens in zo'n theezakje gekeken? Nee hè? Moet je ook maar niet doen, dan blijf je geloven dat daar echte theeblaadjes inzitten. Waar denk je dat al dat gewied onkruid naartoe gaat? En die witte balletjes? Dat is volgens mij piepschuim om de boel wat drijvend / zevend te houden. Of is het een schimmel? Maar laat ik geen slapende theehonden wakker maken.
Als ik zo'n doosje thee openmaak, dan ruik ik niet de thee van vroeger. Onze thee lag in een vierkante verpakking in de keukenkast. In de verpakking zat nog een verpakking, van zilverpapier. Ja, toen dacht men ook aan de blinden. Die kregen ook de doppen van de melkflessen.
De thee was zwart van kleur en rook heerlijk! Volgens de verpakking kwam de thee uit het verre Indië. Daar kwam de echte thee ooit vandaan. Tegenwoordig komt die thee uit de supermarkt. Soms doe ik er een echt blaadje in. Munt of brandnetel. Of wat echte citroensap. Heb ik toch nog het gevoel dat het net echte thee is.
