Het is een paar keer voorgekomen, dat ik, alvorens antwoord te geven, tegen de vragensteller zei : "Kijk me even recht in de ogen". Het ging om situaties waarin ik ten onrechte beschuldigd werd van iets.
Ergens van beschuldigd worden is wat anders dan wanneer men mij vragen stelt. Ik ben op voorhand een aantal keer van iets beschuldigd. Daar heb ik moeite mee. Het ging in alle gevallen van horen zeggen. Of wel geouwehoer achter mijn rug. Maar ja, dat heb je snel als leidinggevende / verantwoordelijke. Ik deed er zelf in het begin van mijn loopbaan ook soms aan mee. Totdat ik tot inzicht kwam. In bijna alles wat ik doe, bereid ik me eerst voor en doe ik mijn best. Als het dan toch verkeerd gaat, is het gewoon jammer. Spijt ken ik niet of nauwelijks. Ik heb ook niet het gevoel dat ik ergens in tekortgeschoten ben. Ik wil mezelf ook recht in de ogen kunnen blijven kijken. Als eerste. Ik geef toe, het maakt mijn leven leuker. Leuker dan 's nacht te liggen woelen met allerlei vragen aan mezelf; had ik niet beter zus of zo enz. Het is en gaat goed zo. En wat mijn fouten betreft : ik ben ook maar een mens. Of overdrijf ik nu?