Op weg naar een bouwmarkt zag ik een vrouw met haar fiets sjouwen. Ze had de achterkant opgetild en liep zo al zwoegend onder de koperen ploert over het trottoir. Op haar fiets zaten twee kinderstoeltjes. Een achterop en een aan het stuur. Ik vond het zo sneu, dat ik bij haar halt hield. Toen ik haar vroeg of ik haar soms kon helpen, vertelde ze (met een accent) dat ze de fietssleutel was kwijtgeraakt. Het was geen optie voor haar om de fiets ergens (veilig) te parkeren en te voet naar huis gaan. Ze wilde haar fiets per se meenemen, want eenmaal thuis en met behulp van een reservesleutel moest ze weer op pad. Ik wenste haar succes en adviseerde haar vooral kalm aan te doen. Het zweet stond op haar voorhoofd.
In de bouwmarkt kocht ik een paar schermsteunen en pluggen. Om zeker te weten, dat de pluggen de juiste maat hebben voor de steunen, vroeg ik een medewerker om advies. Na enig aarzelen na zowel de steun als de verpakking met pluggen te hebben bekeken, zei hij : "Ik zou het niet weten. Ik vraag het aan een collega." De collega bleek een vrouw te zijn. Nadat ik haar mijn vraag had voorgelegd, keek ze enkel naar de steun en zei : "Daarvoor kunt u de 10 mm pluggen gebruiken." Ik bedankte haar. Niet haar collega, want die meneer was weggelopen! Zo leert ie dus niets.
Op weg naar huis, zag ik weer de vrouw met haar fiets lopen. Ik stopte weer en vroeg of ze bagage in haar fietstassen had. Maar dat was niet zo. Toen ik voorstelde om van fiets te ruilen, keek ze mij wat emotioneel aan. Toen zei ze : "Heel erg bedankt voor het aanbod, meneer. Ik ben niet zo gewend aan hulp van mensen. U bent erg aardig, maar ik ben bijna thuis, want ik woon daar." Ze wees naar een appartementengebouw op zo'n 100 meter.