Toen ik in 1970 aan mijn eerste baantje begon, nam ik me voor dat werken leuk moest zijn. Zodra het leuke eraf zou zijn, is het tijd om wat anders te gaan zoeken. Natuurlijk ging ik er vanuit, dat het soms tegen kan zitten. Zo is het leven nu eenmaal. Maar als het structureel balen wordt, zou ik weg zijn.
Dat voornemen is later sterker geworden, want ik wilde pertinent niet dat mijn gezin zou moeten lijden onder mijn niet leuke baan. Terugkijkend mag ik zeggen dat ik er gedurende mijn werkzaam leven naar gehandeld heb. Ik ben me er altijd bewust van geweest dat ik het zelf ben, die invulling geeft aan mijn werk. Een leuke invulling dus. Zo ben ik ook de militaire dienst ingegaan. Een verplicht nummer, dat wel. Maar ik probeerde er iets leuks van te maken. Ik heb een paar situaties gekend, waarin ik van de een op de andere dag ontslag nam. Vanwege het feit dat het leuke eraf was vanwege ingrijpen van bovenaf. Toen was het kort maar krachtig : "Doei, ik ben weg!"