Toen ik steeds vaker met het fenomeen leidinggeven te maken kreeg, begon ik me erin te verdiepen. In die tijd, jaren 70, was er geen internet. Dus was het lezen, luisteren, vragen stellen en opletten (afkijken) geblazen. Later kwamen artikeltjes over leidinggeven en weer later lessen op cassettebandjes, zoals het Managers Effectiviteit Programma. Van die MEP bandjes had ik een complete verzameling. Meestal beluisterde ik ze als ik in de auto zat, om de tijd nuttig door te brengen. Ook wat het leidinggeven betrof, was ik kritisch tegenover mezelf. Niet uit onzekerheid, maar om tot verbeteringen te kunnen komen. Die houding leverde mij nuttige tips op van ervaren managers. Een ander zou die tips als louter kritiek ervaren, maar voor mij waren ze lessen.Als ik te horen kreeg met wat voor materie ik bij een nieuwe opdracht te maken zou krijgen, zocht ik daarover informatie. Vaak kon ik tijdens een intake gesprek al aardig meepraten en -denken. Een kwestie van beslagen ten ijs komen. Natuurlijk zat daar ook een commerciële gedachte achter; ik verkocht mezelf immers. Tijdens het werk gebruikte ik mijn kennis om de vinger aan de pols te kunnen houden. Soms kwamen medewerkers erachter, dat ik veel meer wist van het nieuwe systeem. Dan gaf ik te vaak en te snel antwoord op hun vragen. Dat is ook niet altijd goed, want wie zelf het antwoord opzoekt onthoudt het beter. Zelf heb ik veel antwoorden opgezocht. Heel veel.
De pesterijen van vroeger hebben mij geleerd te incasseren. Pas toen ik zelf ging uitdelen, kwam er zo goed als een eind aan. Weer wat geleerd. In het algemeen beschouw ik met name nare ervaringen als lessen. Als er ellende uitbreekt denk ik meestal : "Wat moet ik nu weer leren?" Ik heb ervaren, dat wat ik zelf ondervonden heb later bij anderen ter sprake kwam. Ik kon hen dan helpen, dankzij de lessen die ik toen zelf voorgeschoteld kreeg.