Toen we gisteravond onder de overkapping zaten, hoorden Sonja en Fenna druk gepiep en gekrijs van een of meer vogels. Sonja dacht dat een kat had toegeslagen. Ik hoorde zoals gewoonlijk niets en dacht dus nergens aan. Opeens rende er iets donkers over het erfje. Het had veel weg van een mini waterhoen. Fenna stoof van haar plaats en was nauwelijks aanspreekbaar. Haar jachtinstinct overheerste. Gelukkig kreeg ze het arme beestje niet te pakken. Ik wel. Het krijste als een mager speenvarken. We hoorden en zagen ook een van de ouders, die zenuwachtig heen en weer vloog. Ik heb de kleine via het kleine dakraam (wederom handig!) op het platte dak losgelaten. Daar zat een volwassen merel al op het jong te wachten. We hopen maar op een goede afloop, want het barst hier van de dakhazen.
Ook in de dierenwereld zijn er jong(er)en, die abusievelijk denken op eigen benen te kunnen staan.