Ja, maar...

....ergens onderweg in België....

De jongelui zijn met de bus vertrokken naar het zuiden. Ik ben benieuwd hoe ze na terugkeer zullen reageren op de aangebrachte veranderingen. De extra luikjes, de dakisolatie, het geluid uit de speakers, de dubbele bladveren en.... de luchthapper. Die laatste wilden ze per se meenemen. Ik wacht dus vol spanning op hun reacties.
Tijdens mijn loopbaan kreeg ik ook veel reacties op mijn werkresultaten. Onder die reacties waren er ook van ja-maar-mensen. Voorstellen, conceptoplossingen ze werden steevast ontvangen met 'ja, maar..'. In de meeste gevallen betrof het louter een zandzakken-voor-de-deur reactie van mensen, die problemen hebben met veranderingen. Ze moesten de hen vertrouwde werkwijze loslaten en dat kan best spannend of zelfs eng zijn. Die mensen moest ik dan zien te overtuigen. Dat lukte wel hoor, maar niet altijd.
Gedurende die jaren viel me op, dat men vaak met uitzonderlijke situaties kwam aanzetten om een voorstel te torpederen. Een paar keer maakte ik mee, dat notoire dwarsliggers een andere functie kregen. En dat betrof niet alleen oudere werknemers. Aan opmerkingen als 'dat zie ik niet zitten' had ik maling. Op mijn vraag 'waarom niet', kreeg ik bijna nooit een valide antwoord.
Toen ik iemand vertelde over mijn luchthapper, ging ik weer terug in de tijd. 'Ja, maar als er nou een wolk vliegen of wespen in die luchthapper komt?', was de vraag. 'Of een ufo?', denk ik dan maar. Ik ben niet zo'n zwartkijker (schreef de inmiddels ook zwarte) en shit happens nu eenmaal. Ik heb motor gereden en nooit aan dat soort zaken gedacht. Ik ben onderweg gestoken door wespen, heb vliegen, muggen en een peuk in mijn helm gehad, een klokhuis en een meeuw tegen mijn gehelmde knar en voor mijn vizier een krant en een heleboel wegpiraten. Maar dat alles was voor mij geen reden om af te zien van het motorrijden. 'Ja, maar waarom ben je dan gestopt?' Omdat ik er na bijna 50 jaar geen zin meer in had.