Voorlezen uit eigen werk

Het gebeurde soms, dat ik even mijn projectdagboek tevoorschijn haalde. Meestal op een moment, waarop men mij ergens van beschuldigde. Ja, want er waren altijd weer mensen die graag met het vingertje wezen. Mijn geheugen was weliswaar toen nog 200%, maar ik greep toch liever naar mijn dagboek.  Dan sloeg ik de bewuste week op, zocht even de dag erbij en begon ik met voorlezen : "Dinsdag, 17 mei 1988, Tijd : 10.45 Onderwerp : xxxxx", gevolgd door de aantekening die ik in telegramstijl gemaakt had. Daaruit bleek vaak wie wat gezegd of gedaan had. Of wat er afgesproken was. Er vond veel communicatie plaats buiten de reguliere vergaderingen om.  Het leuke vond ik altijd de stilte, die na mijn voorgelezen verhaaltje voortduurde. Als zoiets tijdens een overleg gebeurde, vond degene die mij ergens van beschuldigde dat helemaal niet leuk. Er waren immers anderen aanwezig en men voelde zich voor gek gezet. Maar ja, hij begon. Ik kan me niet herinneren of er weleens een discussie uit ontstond in de vorm van tegengas.

Een keer kwam een directielid mij een compliment geven. Hij zei dat ik nergens op te pakken was. Hij zei dat ie mij al langer in de gaten hield. Ach ja, alsof er niets beter te doen was. Alsof ik daarvoor projectleider was; om te pakken te nemen. Nee, ik wilde hen enkel helpen bij het realiseren van hun wensen. Althans met die insteek ging ik dagelijks naar de klant.