Wij hebben geleidelijk afstand genomen van onze kinderen. Ik bedoel daarmee : wat hun privéleven betreft. Er was geen enkele aanleiding om hen vanaf hun 12e - 13e jaar te willen controleren en ... we hadden / hebben vertrouwen in hen.
Toch hoor en lees ik over ouders die niet alleen elkaar, maar ook hun kinderen blijkbaar wantrouwen. Ze controleren dagelijks tot bijna ziekelijk toe hun doen en laten door stiekem op hun smartphones te kijken. Er zijn er die de mobieltjes van hun huisgenoten volgen en/of de communicatie ermee. Brrr! Vooral Brrr! als het nota bene om 'volwassen' personen gaat. Dan komt het mij over als : Zoals de waard is.... Mijn ouders respecteerden ook mijn privacy. Ze keken nooit in mijn schoolagenda's (hoera!!) en/of brieven. Wel in mijn rapport (helaas). Er werd keurig op de slaapkamerdeur geklopt en niet meer zomaar naar binnen gelopen. Zo ging dat.
Ergens in de woelige jaren 60 zei mijn lieve mamma ons, haar tiener drie musketiers, eens : "Ik wil niet weten wat jullie lezen of zien, zolang ik het maar niet ergens tegenkom!" Mooi hè? Dat was weer zo'n uitspraak, die mij aan haar koekjestrommel deed denken. Dus dat knoopten wij goed in onze (rode!) oren.
Zelf gebruik ik nauwelijks zo'n telefoon. Sonja wel, maar ik heb nooit de behoefte gehad om dat ding door te bladeren. Bij ons is sprake van een open cultuur. Onze laptops kennen daarom ook geen wachtwoorden. Wie niets te verbergen heeft, heeft nauwelijks last van stress en hoeft niets te onthouden. Er is nogal wat wantrouwen. Vooral als de liefde in het spel is.