In tijden van nood leert men z'n vrienden kennen. En dus verlenen landen als China, Rusland en Cuba hulp aan het zwaar getroffen Italië. Klopt het dat binnen de EU het een kwestie van ieder-voor-zich is? Het doet mij ook deugd, dat Amerika hulp aangeboden heeft aan Noord Korea. Dit soort hulp doet me denken aan het verhaal, een gelijkenis, over de Barmhartige Samaritaan. De 'gelovigen' lieten het slachtoffer liggen, terwijl nota bene een 'ongelovige' hem wel te hulp schoot.
Het verhaal was een antwoord op de vraag 'wie is mijn naaste?' (n.a.v. de tekst : heb je naasten lief zoals jezelf). De ongelovige bleek het beter begrepen te hebben dan de gelovigen. Binnen dit kader begreep ik ook niet waarom de dominee zelfs niet als mens mijn stervende broer wilde komen bezoeken.
Tja, gelovigen. Het is maar net waarin men gelooft. In jezelf of in naastenliefde? Al eerder heb ik het gehad over bepaalde kerkgangers, die op de zondagen opzichtig vroom zitten te zijn in de kerk. Je weet wel, zoals de farizeeër die op de hoek van de straat voor iedereen zichtbaar staat te bidden. Kijk mij eens gelovig zijn!
Maar eenmaal buiten de kerk zijn ze van hun god los. Dan is het liegen en bedriegen en meer van dat soort zondig gedrag. Je begrijpt dat ik liever geen deel wil uitmaken van zo'n groep / kerk.