De fuut kwam uit het water en liep recht op mij af. Ik maakte een foto van het arme beest. Toen ie daar zo stond liet ie zich gewillig oppakken. Pas toen kon ik goed zien, dat er behoorlijk wat vislijn om zijn snavel zat. Het prachtige beest hield zich heel erg rustig. Hij voelde blijkbaar niet aan, zich in de handen van een liefhebber van kip te bevinden. Haha!
Het lukte ons niet de strak zittende lijn los te peuteren. In de haven lag op dat moment een schip, waar jeugdige delinquenten opvoeren. Aan een leidinggevende hebben we om een schaartje of mes gevraagd. Het werd een schaartje. Daarmee kon ik de lijn doorknippen, terwijl Sonja de vogel vasthield. Toen de snavel bevrijd was en openging, zag ik dat het draad ook om de tong van het beestje gewikkeld was. Gelukkig lukte het ook dat draad te verwijderen.
Toen de klus geklaard was, begon de fuut als blijk van dank al schreeuwend om zich heen te pikken. "What the Fuut! Oké, misschien een fuutse (?) manier om iemand te bedanken", dachten we maar. We hebben de fuut op de trailerplek weer bij het water neergezet. Op weg daar naartoe bleef die rare vogel kabaal maken en pikken. Eenmaal weer terug in het water begon hij zich voor onze neuzen uitbundig te poetsen en te boenen. Toen hij daarmee klaar was, zwom ie weer het wijde water op. Dag fuut! Het blijft bijzonder, wanneer een dier een mens om hulp komt vragen.