10-7
Toen Fenna en ik terugkeerden van onze ochtendwandeling, werden we aangenaam verrast door een overstekende vos. Ik schat op zo’n 20 meter afstand. Het beest keek ons aan, maar maakte geen haast. Fenna reageerde alsof het een andere hond betrof. De vos was van hetzelfde formaat als Fenna. De kleur van de vacht was anders, namelijk licht bruin. Zowel Fenna als de vos hebben streken. Na wat heen en weer gepraat over de plussen en minnen van de camping en de omgeving, besloten we vanmorgen vrij onverwacht ons kampement op te breken en te vertrekken. We vinden beiden de camping veel te benauwd. Komt bij dat het fietsen hier is tegengevallen. Grote delen van het traject bestaat uit ‘kinderhoofdjes’. Dat fietst erg vervelend. Het is omdat Fenna’s kar een gesloten opbouw heeft, anders was ze onderweg vele malen uit karos gestuiterd. Vooral Sonja’s polsen kregen het zwaar te verduren vanwege de reuma. We besloten weer naar het westen te rijden, omdat het merengebied erg populair en dus druk is. Tegen het middaguur vertrokken we. In eerste instantie volgden we dezelfde weg die we reden toen we naar hier, Plau am See, kwamen. Bij Ludwigslust besloten we wegnummer 5 te volgen. Maar al snel bleek dat geen gelukkige keus. We kregen te maken met omleidingen, een enorme file in verband met een soort Defqon festival (wij reden gelukkig de goede kant op) en een verkeersongeval. Het geheel werd afgesloten met weer een omleiding. Hoewel de festivalgangers de andere kant op gingen, hadden we toch last van hen. Velen waren uit hun auto gestapt en liepen met flessen en/of blikken bier in de hand of aan de mond over de weg. Ze schreeuwden en zongen. Lekker dan, met die idioten. We zagen heel veel oude VW kampeerbussen en hoorden heavy metal muziek uit menige auto brullen.
 |
| Lauenburg aan de Elbe |
In een of ander gehucht moest ik een draai naar links maken om op een doorgaande weg te komen. Tot dan gold een snelheidslimiet van 50km / uur. Echter op de doorgaande weg werd ik geflitst (denk ik) toen ik aan het optrekken was. Toen zag ik pas dat ook op die doorgaande weg de limiet van 50 gold. Pas na zo’n 500 meter mocht ik 80 km/ uur rijden. Nou ja, ik zie wel wat het oplevert. Bij een spoorwegovergang stonden we stil vanwege een ongeval verderop. We hebben de file die daar ontstaan was verlaten om op een rustige plek de lunch te gebruiken. Zo werd de nood toch weer een deugd. Toen we die achter de kiezen hadden, was de weg weer zo goed als leeg.
Maar er stond ons nog wel weer een Umleitung te wachten. We werden over vrij smalle wegen geleid, waar zich ook vrachtverkeer bevond. Dat gaf soms problemen als twee combinaties elkaar tegenkwamen. Bij het passeren werden spiegels ingeklapt of soms over een stuk trottoir gereden. Na een hele middag rijden hebben we slechts 148 km afgelegd. Nou, dan weet je het wel. We vonden een boerencamping vlak voor Lauenburg aan de Elbe. Een andere grote Duitse rivier. We werden zeer vriendelijk ontvangen door een oude vrouw. Ze had gevoel voor humor en reed in haar golfkar ons voor naar onze plek. We kregen een heel veld voor ons zelf! Fenna mag hier loslopen, zolang er geen andere gasten op het veld komen staan. Ik ben op haar verzoek zelfs door mijn knieën gegaan. Ze vroeg me ergens mijn stekker in te steken, al was me niet direct duidelijk wat ze bedoelde. Gelukkig merkte ze mijn aarzeling op en zei dat ik onder de kast moet zijn. Daar bevonden zich namelijk de aansluitingen en dus niet in de kast.
Hopelijk is het hier fijner fietsen. We voelden er ons wel direct weer thuis.
Toen Fenna en ik terugkeerden van onze ochtendwandeling, werden we aangenaam verrast door een overstekende vos. Ik schat op zo’n 20 meter afstand. Het beest keek ons aan, maar maakte geen haast. Fenna reageerde alsof het een andere hond betrof. De vos was van hetzelfde formaat als Fenna. De kleur van de vacht was anders, namelijk licht bruin. Zowel Fenna als de vos hebben streken. Na wat heen en weer gepraat over de plussen en minnen van de camping en de omgeving, besloten we vanmorgen vrij onverwacht ons kampement op te breken en te vertrekken. We vinden beiden de camping veel te benauwd. Komt bij dat het fietsen hier is tegengevallen. Grote delen van het traject bestaat uit ‘kinderhoofdjes’. Dat fietst erg vervelend. Het is omdat Fenna’s kar een gesloten opbouw heeft, anders was ze onderweg vele malen uit karos gestuiterd. Vooral Sonja’s polsen kregen het zwaar te verduren vanwege de reuma. We besloten weer naar het westen te rijden, omdat het merengebied erg populair en dus druk is. Tegen het middaguur vertrokken we. In eerste instantie volgden we dezelfde weg die we reden toen we naar hier, Plau am See, kwamen. Bij Ludwigslust besloten we wegnummer 5 te volgen. Maar al snel bleek dat geen gelukkige keus. We kregen te maken met omleidingen, een enorme file in verband met een soort Defqon festival (wij reden gelukkig de goede kant op) en een verkeersongeval. Het geheel werd afgesloten met weer een omleiding. Hoewel de festivalgangers de andere kant op gingen, hadden we toch last van hen. Velen waren uit hun auto gestapt en liepen met flessen en/of blikken bier in de hand of aan de mond over de weg. Ze schreeuwden en zongen. Lekker dan, met die idioten. We zagen heel veel oude VW kampeerbussen en hoorden heavy metal muziek uit menige auto brullen.
Hopelijk is het hier fijner fietsen. We voelden er ons wel direct weer thuis.