Vanwege de paniekaanvallen, heb ik nog steeds de neiging om op voorhand nee te zeggen tegen uitnodigingen of gebruikelijke bezoekjes zoals verjaardagen. Dan hoef ik me daar niet al in een vroeg stadium druk over te maken. Ik wacht af totdat de dag daar is. Afhankelijk hoe ik me dan voel, ga ik of niet. Dat hangt overigens ook af van de te verwachten situatie; ik mijd liever de drukte. Om die reden kan het zijn dat we onverwacht komen opdagen of wegblijven. Toezeggen dat we komen en dan op de valreep afzeggen, daar doen we dus niet aan.
Hetzelfde doen we als we op pad zijn met de bus. Pas op het laatste moment besluiten we al dan niet te verkassen. Als ik eenmaal ergens sta en mijn rust gevonden heb, vind ik het lastig om weer de volgende dag te vertrekken. Ik heb meer rusttijd nodig. Het liefst blijven we dan een paar nachten. Zo proberen we het leuk voor onszelf te houden. Een kwestie van timing.