Ik heb uitstekend geslapen. Voor mij is die kwalificatie hetzelfde als ‘ik heb geslapen’. Ogen dicht, knop om en ik ben plots in dromenland. Vanmorgen heb ik de douche getest. Het sanitair is hier behoorlijk gedateerd (nee, geen poepdoos, maar wel wc potten waar je boven je eigen uitwerpselen zit ook wel vlakspoeler genoemd), maar zeer schoon. In Duitsland mogen kinderen niet zonder hun ouders het sanitair bezoeken. Dat scheelt enorm. Laten wij nu net een gezin treffen dat die regels niet wenst te volgen. Het gezin met drie kleine kinderen houdt een fietsvakantie. De ouders geven hen gewoon de sleutel van het sanitair-gebouw en hup je doet maar. Gevolg is wel dat er in de damestoiletten wc papier op de grond ligt en er niet doorgespoeld is. Het gezin zelf was al vertrokken. Zij waren de enigen die behalve ons ook een sleutel hadden.We zijn weer gaan fietsen. In eerste instantie een verademing. We reden over vlakke wegen en genoten van het landschap. Bij een kruispunt passeerden we een boerderij waar iemand een geniaal idee heeft gekregen. Er was een soort koffietentje neergezet. En een drukte dat het daar was van recreatiefietsers! Tegenover het tentje bevindt zich een natuurgebied, dat ook bezoekers trekt.
Na een kleine klim reden we over een lange brug naar de andere oever van de Elbe, Waar o.a. het stadje Lauenburg ligt. Vanaf de brug een prachtig uitzicht over de Elbe en een deel van het oude stadje. Om in het centrum te komen moesten we een lange, flinke klim maken. Tijdens die klim moest ik weer aan Hennie Kuiper en al die anderen denken die voor hun lol of een goed doel of gewoon vanwege hun baan als wielrenner de Alpe d’Huez beklommen. Respect! Nee, ik heb onderweg niet Onze Lieve Heer aangeroepen om mij naar boven te brengen. Misschien zou ie mij verkeerd begrijpen, daar begon het wel verdacht veel op te lijken. Het was zwaar afzien. Ik ging bijna kapot! Man, man, man, wat een klimpartij. Uiteindelijk twijfelde ik aan de juistheid van de bordjes. Dus vroeg ik een voorbijganger of dit wel de weg naar het centrum was. “Da mussen Sie weiter fahren. Da hinten (hij wees naar het hoogste punt van de weg) ist das Zentrum”. Dat klonk leuk, maar bracht geen opluchting bij ons. Want ‘da hinten’ zag er voor ons nogal ver uit. Te ver. We besloten om te keren en naar de Altstadt te rijden. Nou, bergafwaarts ging als een speer. Dus waren we vrij snel in het oude deel van de stad aan de Elbe. Helaas bestond in de Altstadt de weg niet uit asfalt maar uit …..kasseien!