Het is een vast patroon waarin de rijken alsmaar rijker worden en zodoende de kloof met de minder bedeelden alsmaar groeit. In de plannen van de regering wordt hetzelfde patroon gehanteerd.
Tijdens mijn loopbaan heb ik me een paar keer verzet tegen de manier waarop loonsverhogingen gepresenteerd werden. Men hanteerde percentages. In geval van een loonsverhoging van 2%, wreef de directie en het management zich in de handen. Iedereen die daar onder zat lachte als een boer met kiespijn. Het is nogal een verschil of je 2% van € 1.800 of van € 7.500 erbij krijgt. Maar ja, dat verzet was zinloos. Ik moet toegeven dat ik mijn loonsverhogingen bijna nooit geweigerd heb. Bijna nooit, want ik heb een paar keer zo'n verhoging wel geweigerd. Die aanbiedingen kwamen op de valreep, toen ik had aangegeven te vertrekken. Niet vanwege het salaris, maar omdat ik me verder wilde ontwikkelen en een keer vanwege de bedrijfscultuur. Ik vond het toen gênant, dat mij geld geboden werd ("...zeg maar hoeveel je erbij wilt hebben.."). Daar ging het mij immers niet om en dat wist men. Ik heb er toen wel een gewoonte van gemaakt, om de projectmedewerkers af en toe te verwennen. Met iets bij de koffie of een lunch buiten de deur. Dat deed ik ook als we met het project weer een mijlpaal bereikt hadden. Zo vloeide er toch wat terug naar de mensen met een lager inkomen.
Ik ben daarvoor een keer berispt. Onder mijn leiding waren de jaarcijfers in een recordtijd gepresenteerd. Dat was nodig vanwege een accountancy check. Als blijk van dank werd mij een aantal waardebonnen stiekem toegestopt. Op mijn vraag of de medewerkers die ook kregen, was het antwoord 'nee'. Ik heb toen de bonnen uitgedeeld aan de medewerkers. Die actie viel totaal verkeerd bij mijn directeur. Die vond het trouwens ook niet goed, dat medewerkers mij bij mijn voornaam noemden.