Als ik terugkijk op mijn leven, dan ben ik heel vaak met hulpverlening bezig geweest. Zowel zakelijk als privé. Vreemd om me dat te realiseren. Heb ik me dan telkens weggecijferd? Nee, dat gevoel heb ik dus niet. Ik heb meestal goed aan mezelf gedacht. Meestal, want het is een paar keer verkeerd gelopen. Toen moest ik anderen om hulp vragen en mezelf helpen. Dat was net als de rest ook een leerzame periode. Ik heb het gevoel dat ik zo'n beetje van alles heb meegemaakt.
De zakelijke hulpverlening betrof vaak het verbeteren van het rendement; zeg maar meer winst maken. Daar kwam het feitelijk op neer. Ben ik daar zelf ook beter van geworden? Ik vind van wel, al was ik niet veeleisend.
Ik verstrekte ook geregeld geestelijke bijstand. Dat klinkt raar, maar om een projectgroep of medewerkers gemotiveerd te maken en te houden moest ik hen niet alleen faciliteren, maar ook naar hen luisteren en hen adviseren geven. Mijn functie was weliswaar projectmanager, maar had net zo goed maatschappelijk werker, psycholoog of psychiater of zelfs vader genoemd kunnen worden. Haha! Ik lach erom, maar toch was het een van de meetpunten die ik hanteerde : het moment waarop een medewerker mij als leidinggevende of coach in vertrouwen nam.
In de privésfeer ging het om allerlei verschillende vormen van hulpverlening. Van financieel tot psychisch. Van aardappels schillen tot de was doen. Van een hekje plaatsen tot een boodschap doen. Helpen, alsmaar helpen. Zolang als het nog gaat. Ik kom straks in een levensfase waarin ik steeds vaker zelf hulp nodig heb.