Toen ik vanmorgen in de badkamer in de spiegel keek (ik weet dat velen zoiets 's morgens liever niet doen), zag ik tot mijn blijdschap weer een uitgeslapen grijze kop. En dat op de maandag. Hoera! Toen ik mezelf zo bekeek, viel mij op dat mijn voorhoofd rimpels vertoonden. Logisch, want afgelopen decennia ik heb vaak mijn wenkbrauwen gefronst. Bedenkelijk gekeken naar aanleiding van uitspraken of voorvallen. Vanmorgen deed ik het nog toen het nieuws berichtte over de klachten van ons lerarenkorps. Ik zag trouwens ook, dat ik nog steeds geen kraaienpootjes heb. Ook logisch, want net als het fronzen heb ik heel vaak zeer grote ogen opgezet. Van verbazing. Zoals over het nieuws rond onze minister die loog over een ontmoeting met Poetin. Kortom, de manier waarop ik mijn leven leef heeft ervoor gezorgd, dat mijn gezicht rimpels vertoont. Het zij zo. Geen kraaienpootjes dus, want zo vaak knijp ik geen oogje toe.
Ik heb in een vrij korte tijd grijs haar gekregen. Een souvenir van zware tijden. Dat was binnen zes weken gebeurd. Hopsakee!
Het is weer maandag en eerlijk gezegd weet ik niet precies wat ik vandaag ga doen. Een uitzonderlijke situatie, want normaliter heb ik plannen. Altijd weer plannen, waar ik meestal enthousiast over ben. Ik heb weliswaar een lijstje, maar daar heb ik nog geen blik op geworden. Het zal uiteraard wel weer een fijne dag worden. Een andere invulling wil ik er niet aangeven. Ja,ja, ik geef nog steeds zelf overal invulling aan. Zo blijf het meestal leuk.
