How great Thou art

Mijn moeder heeft mij een christelijke opvoeding gegeven. Maar rond mijn 18e ben ik mijn eigen weg gegaan. Het geloof is altijd bij me blijven 'hangen'. Zo noem ik het maar. Blijkbaar heeft het sterke wortels. Of was de grond waarin het gezaaid was van goede kwaliteit? Ik ben sinds mijn  afscheid van de kerk geen praktiserend gelovige. Ik ga dus niet elke zondag naar de kerk en ik bid ook niet elke dag. De keren dat ik gebeden heb, was meestal uit dankbaarheid. Als kind heb ik nooit geloofd in Gods hulp. Tenminste, niet in de zin van een gebedje doen en dan komt het allemaal wel goed. Dat zou erg gemakzuchtig zijn. Er zijn door mijn opvoeding en het geloof alleen lijnen voor mij uitgezet. Voor het overige moest ik het allemaal zelf doen en zou daarvoor in ruil beloond worden. Positief of negatief. Een gedachte die voortkomt uit een vorm van rechtvaardigheid, denk ik. Omdat ik van mening ben alles zelf te moeten doen, vind ik om steun vragen voor wijsheid en kracht belangrijker. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me pas dat mijn denkwijze / grondhouding goed aansluit bij mijn opvoeding. Soms sta ik zelf versteld van hoe het mij, ondanks alles, vergaat. How great Thou art.