en vervolgens spijt hebben en opnieuw proberen. Ik beschouw proberen als iets anders dan doen. Maar dat is een persoonlijk iets. Als ik iets ga doen, dan heb ik er eerder over nagedacht.
Een paar keer ben ik in een 'niet lullen maar poetsen' cultuur terechtgekomen. Man, man, man eh... mens, mens, mens, wat was het daar een chaos. En wat een hoge kosten en ergernis. Een organisatie betrof een techneutenbolwerk. Laat ik het eenvoudig houden met dit voorbeeld : Iemand sloopt zijn schutting en kijkt daarna pas op zijn bankrekening. Je raadt vast wel waarop zo'n aanpak uitloopt. Maar daar iets van opsteken, ho maar. Veel mensen zijn zo in de schulden geraakt.
In zo'n nlmp-cultuur is het ondoenlijk om over 'eerst denken' te beginnen. Nee, want denken was niet gelijk aan werken. Wie zat te denken, deed niets. Dus deed ik niets. Ik heb nog steeds niets met de try and error methode. Ik geef de voorkeur aan een goede voorbereiding; bezint eer gij begint. Ook met zo'n voorbereiding gaan dingen mis en dat is dan al meer dan genoeg.
Er zijn mensen, die eerst doen en dan pas gaan denken. Het denken wordt meestal geactiveerd doordat er iets misgaat. Try and error people. Er zijn er die vooraf gewaarschuwd zijn voor bepaalde consequenties. En dan toch niet willen luisteren maar proberen.
Toch doe ik zelf ook soms iets impulsief. Dat verrassende, spontane is ook leuk. Maar niet als gewoonte.