Sinds de komst van de vaatwassers als gemeengoed, zie ik ook mij vreemde werkwijzen. Zelfs in de hedendaagse reclamespotjes zie ik daarvan wat terug. Men doet voorkomen alsof zo'n machine en een wastablet wonderen verrichten. Een vrouw (toevallig? want veel vrouwen hebben niets met het huishouden) gooit een smerige soeplepel quasi achteloos in de machine. Afgezien van mogelijke verstoppingen zal zo'n lepel niet echt schoon worden. Daar heb ik al genoeg voorbeelden van gezien. Zelf heb ik een tijdje met zo'n machine gewerkt. In die tijd werkte ik op een vestiging van mijn werkgever in het leuke Grou. Daar zag ik ook serviesgoed en bestek in de kast en lades, die er niet bepaald schoon uitzagen. Veel watervlekken en randjes in kopjes, bekers en glazen. Ook daar had men de gewoonte de vaat niet vooraf te spoelen, maar direct in de machine te gooien. De glazen zagen er nogal mistig uit. Alsof er een kalklaag opzat. Je wilt niet weten hoe het filter van die machine eruit zag. Na zo'n wasbeurt lag er altijd nog water op het servies vanwege de randen. Dus kwam de droogdoek er ook nog aan te pas. Tenminste, bij mij.
Wij doen de vaat nog steeds met het handje. Eerst in een sopje de boel 'schoonmaken'. Daarna pas in een nieuw, schoon sopje de bijna-schone-vaat echt doen. Dat gebeurt op een vaste volgorde. Eerst de glazen en de rest van het servies, dan het bestek en als laatste de pannen.
Gevolg : echt schone vaat en... schoon sopje! Dat schone sopje gebruikten wij om als laatste in de gootsteen de hondenbakken te reinigen.