Wat ik veel van buitenlanders hoor, is dat Nederlanders erg direct gevonden worden. Geen 'beat about the bush', niet erom heen draaien, maar gewoon hup kort en krachtig uiten en recht voor z'n raap. Al wordt dat steeds minder gewaardeerd door de woke landgenoten. Want die voelen zich zeer snel gekwetst. Dat merk ik zelfs als men mij vraagt naar mijn ervaringen op het gebied van discriminatie en/of racisme. Dan schieten de tranen hen al in de ogen, terwijl ik ze zelf op dergelijke moment droog hield. š Het is ook een bekend verschijnsel; emoties tonen voor andermans leed. Terwijl op het genieten van andermans succes een soort van taboe rust. Liever janken dan juichen. Gek hoor.
Mijn openheid en directheid is mij ook niet altijd in dank afgenomen. Maar ja, het is vaak wel de waarheid en die kan nu eenmaal ook hard zijn. Daarbij maak ik geen onderscheid in functie en/of status van mijn gesprekspartner. Misschien ook niet altijd even verstandig.
Ik moet vaak lachen om de macho's die anderen uitdagen. Als ze zelf klappen krijgen, gaan ze janken. Er zijn er die al jankend zelfs om hun pa of moe schreeuwen. Een kwestie van wel willen uitdelen, maar niet willen incasseren.