Ik zit weer bij onze ‘volière’. Wat zijn die vogeltjes toch druk bezig. Ze hebben ook al de nestkastjes bekeken. Als een soort van woningbezichtiging, werden de kastjes door diverse mezen bekeken. Krijgen ze nu al de voorjaarskriebels? Kijken ze nu al uit naar kleine pietjes?
Over piet gesproken, als kind hoefde ik niet de zielenpiet uit te hangen. Of te gaan zitten janken om niets. Dat werd mij al heel snel afgeleerd. “Hier heb je een reden om echt te huilen!” klonk het dan, terwijl ik een knal incasseerde en echt begon te huilen. Maar ook dat echte huilen moest van korte duur zijn. Want anders… Mijn moeder noemde het ook wel aanstelleritis. “Kan ik niet” kende ze niet. “Kan niet’, ligt op het kerkhof!”, zei ze dan. Dat was dan samen met de onbekende ‘dader’ waar ze het soms over had. Als er iets gebeurd was waar niemand iets van wist. Nou ja, niemand. Eentje dus wel. Als ze dan geen antwoord kreeg in de geest van een bekentenis zei ze : “De dader ligt dus op het kerkhof?” Als kind dacht ik dan dat degene die het gedaan had snel zou doodgaan.
Achteraf gezien ben ik blij dat mijn ouders geen zachte heelmeesters waren. Met medelijden en emotioneel handelen bereik je als ouder eerder het tegenovergestelde; stinkende wonden.