Gisteren keek ik een programma over armoede in Nederland. Het kan iedereen overkomen. Net zoals dakloos worden. Het zijn meestal gewone, aardige mensen. Wat mij tijdens het volgen van een aantal gezinnen / stellen opviel, waren de keuzes die ze maakten. Keuzes, die niet bepaald bijdroegen aan verbetering van hun benarde financiële / maatschappelijke positie. Wie in de schuldsanering zit of financieel onder toezicht staat is niet alleen geholpen met geld. Men zou aan die hulp ook een cursus of begeleiding moeten koppelen, zodat ze andere keuzes zullen gaan maken.
Armoe was troef, maar ik zie mensen stevig roken (ook in het bijzijn van kinderen!) en energiedrankjes drinken. Ik zie etenswaren van a-merken en zelfs een stel dat er een paard op na houdt. Zo'n beest kost vergeleken met hun financiële situatie maandelijks een vermogen. De eigenaresse moest met het dier naar een arts. Vervoer zou zo'n € 250 kosten. De behandeling werd geraamd op € 800,-! Ik ken de voorgeschiedenis van het paard niet, maar begrijp best dat je aan zo'n beest gehecht raakt. Ik zou het paard aan iemand overdoen, die er wel (financieel) voor kan zorgen, met als optie bezoekrecht of zo.
Ik zag ook iemand voer inslaan voor haar huisdieren. Geen goudvissen of een kanarie, maar een hond, konijn, vogels enz. Ook daar ging veel geld naar toe. Sommigen waren tijdens het inkopen niet prijsbewust en tamelijk impulsief bezig. Kinderen kregen vaak hun zin, je kent het wel : 'anders zeuren ze zo'. Er is blijkbaar wel geld voor tatoeages, piercings en haarverf. Allemaal erg vreemd als je een zeer beperkt budget hebt. Helemaal wanneer je dan ook nog besluit om als alleenstaande er een kind bij te nemen. Dat vind ik een erg egoïstische en zeer onverstandige keuze.
Het bestedingspatroon is een lastig onderwerp. Maar met een aantal veranderingen zouden die mensen het aanzienlijk beter kunnen hebben.
