Er was een tijd dat rechten en plichten behoorlijk in balans waren. Maar die tijd ligt al ver achter mij. De balans slaat erg door naar rechten. Soms zie ik dat mensen de plichtenkant helemaal niet kennen of willen kennen. Ze weten wel dat ze recht hebben op een uitkeringen en/of toeslagen. Maar van verplichtingen willen ze niest weten. Onze ouders en wij hebben nog het besef van plichten. Je plicht als ouder is niet alleen zorgen voor, maar ook het opvoeden / begeleiden van je kind(deren). Kinderen stonden bij ons op de eerste plaats. We dumpten ze niet structureel om lekker ons eigen gang te kunnen gaan. Oma en opa als oppas en/of crèches daar deden we niet aan. Zelf je verantwoordelijkheid nemen, was het devies. En... kinderen hebben ook hun rechten. En hun plichten. Helaas wordt ook bij kinderen alsmaar minder aandacht besteed aan de plichten. Met alle gevolgen van dien.
In (weer) zo'n tv show zagen wij hoe een moeder haar taken overliet aan het oudste kind. De alleenstaande moeder vond zichzelf erg goed in het baren van kinderen, maar het moederschap zag ze niet zo zitten. Daar had ze geen zin in. Wij keken tijdens die uitzending elkaar geregeld betekenis vol aan vanwege de herkenbaarheid.
Het betrof een moeder met de geestelijke ontwikkeling van een tiener. Ze deed weinig tot niets aan het huishouden en lag of zat enkel op de bank met een fles drank. Haar reacties op vragen over haar verantwoordelijkheden als moeder voor haar nog jonge kinderen deden de presentator denken aan die van een puberende tiener, die niet in staat is de gevolgen van haar eigen gedrag te overzien. Ze had toch wel een pluspunt. Ze erkende namelijk dat ze geen goede moeder was. En dat is dan al heel wat. Ze vond overigens wel, dat ze recht had op het krijgen van kinderen. Maar de daaraan verbonden verplichtingen zag ze niet zitten. Veel te vermoeiend allemaal. Haar kinderen moesten het zelf maar uitzoeken. Dat was hun plicht volgens deze 'moeder'.