Als kind heb ik nog kijkdozen gemaakt. Van een lege schoenendoos. Erin zaten uitgeknipte (of verknipte?) figuren die ik rechtop op de bodem van de doos had geplakt. Over de doos werd licht doorlatend gekleurd papier geplakt. Groen of rood. Voor het effect. In een van de korte zijdes een gat om naar binnen te kijken. Zo heb ik een keer met behulp van watten een sneeuwlandschap gemaakt.
 |
| de gezellige groep |
Later moest ik weer aan die dozen denken, toen ik het voetbal van onze jongste zoon wekelijks langs de lijn volgde. Toen kreeg het woord 'kijkdoos' voor mij als voetbalvader, annex -supporter annex -verslaggever annex fotograaf een heel andere betekenis. Er waren namelijk wat moeders langs de lijn, die behoorlijk fanatiek hun kinderen 'steunden'. Wat zeg ik, fanatiek? Soms bij het agressieve af. Schelden, schreeuwen, tieren en razen zowel tegen hun eigen kind als tegen anderen, waaronder het arbitrale trio. Die moeders noemde ik dan
kijkdozen. Binnen onze eigen zeer gezellige groep bevonden zich de gewone ouders.
