Steve Jobs heeft voor zijn dood een stukje geschreven over hoe zijn leven eigenlijk had moeten zijn. Dat zou dan een leven met veel aandacht voor de zwakkeren onder ons zijn. Maar Jobs was erg materialistisch ingesteld met weinig ruimte voor medeleven. Zijn inkeer was wat laat. Voor veel hulpbehoevenden te laat. Veel mensen die het stukje gelezen hebben, nemen hun petje af, want het is zo mooi geschreven.
Ik heb daar nou helemaal niets mee. Voor mij is het hooguit berouw na de zonde, gedreven door een komende dood en misschien een oordeel van hoger hand. Waar ik wel wat mee heb, is met mensen die gedurende hun leven aan de frontlinie staan om anderen hulp te bieden. Die zullen zelfs op het eind van hun leven niet eens aan zichzelf denken. Ze timmeren ook niet aan de weg als een soort van 'kijk mij eens goed zijn', zoals menig rijke dat graag doet. Steve Jobs was voor mij een spiritueel zeer arme man. Zo zijn er nog meer, die door anderen rijk genoemd en bewonderd worden.