Het is weer eens wat anders dan puinruimen : sneeuwruimen. Nu de dooi doorzet heb ik de sneeuwschuiver weer opgepakt. Als eerste heb ik de berg sneeuw bij de scooter en het schuurtje over het hek gegooid. We hebben geen kruiwagen en als we er een gehad zouden hebben dan had ik hem toch niet gebruikt. Over het hek dus. Op dat hoekje ligt het niet in de weg voor de passanten en ons. Alleen voor bepaalde hondjes, die graag tegen de hoekpaal van ons hek aan pissen.
Daarna ben ik buiten het hekje sneeuw gaan ruimen. Ik heb nu een doorgang gemaakt, zodat voetgangers sneeuwvrij kunnen passeren. Sonja had ook al een deel gedaan en daar heb ik mijn werk op laten aansluiten.
Omdat ik de sneeuwschuiver gebruikte, een zwaar exemplaar van metaal, raakte ik behoorlijk vermoeid en mijn schouders begonnen te protesteren. Tja, dan is het tijd om te stoppen. Het is mooi geweest en ik ben tevreden. Meer doe ik niet. Het is niet meer zoals het was, toen ik ook voor anderen de paden en stoepjes sneeuwvrij maakte. De meesten kunnen het zelf en de uitzondering die het niet kan, is het niet waard door mij geholpen te worden. Die tijd is ook geweest. Tijd voor thee!
