Het huisje waar ik mooie herinneringen aan heb overgehouden staat sinds kort in de verkoop. Het betreft de woning van onze Roemeense vriendin Olga en haar familie. Sinds langere tijd woonde alleen haar moeder nog daar. Ik heb daar in 1972 twee weken gelogeerd en ben er nog geweest in 2013. Nostalgie voor mij.Ik herinner me nog dat ik in 1972 een zeer warm onthaal kreeg van Olga's moeder. Alsof ik een verloren zoon was. Ook haar vader was erg joviaal. Ik voelde me daar erg op mijn gemak. Er is in de loop der jaren wel het een en ander veranderd. Het huisje heeft nu centrale verwarming. Voorheen werd de houtkachel van speksteen gestookt. De wc die ooit buiten stond, heeft plaats gemaakt voor een toilet in een badkamer waar ook een ligbad is.
Tussentijds is een strook grond aan de buren overgedaan. De grote inrijpoort en de daar achter liggende grond behoren dus niet meer bij het huisje. De rest van de grond (achter het huisje) is/was een moestuin annex boomgaard. Links van de toegangspoort staat een oude waterpomp in de tuin. Daar heb ik die twee weken in 1972 dagelijks mijn hoofd onder gehouden. Het steenkoude (heerlijk!) water werd in een grote witte geëmailleerde schaal opgevangen, zodat ik me kon wassen. Van dat soort voorzieningen geniet ik volop. De keuken heb ik toen niet mogen zien. Later, tijdens mijn 2e bezoek wel. De keuken was/is het territorium van de vrouwen.
Het erfje had een bladerdak met trossen druiven. Het huisje staat nu dus te koop. Als mijn leven anders gelopen zou zijn, was ik misschien daar gaan wonen. Wie weet. Maar ik ben een zeer tevreden mens. Het leven is gegaan en gaat zoals het gaat.