Toen we de tweewielerzaak begonnen, kwamen we voor allerlei situaties te staan, die nergens in het bedrijfsplan tot uiting waren gekomen : gedragingen van klanten. Zo kwam er een jongeman een nieuwe scooter kopen. Hij was samen met een vrouw die achter het stuur van een dikke Mercedes zat. Al snel kregen we in de gaten, dat die vrouw een soort pooier was. Als die twee in de winkel waren, gedroegen zij zich als een moeder met een verwend kind. Die jongen wilde geregeld nieuwe onderdelen of accessoires voor zijn Yamaha Aerox. Dan zei die vrouw bijvoorbeeld : "Nee Vinnie, we gaan niet weer een nieuwe uitlaat kopen! Deze zit er nog geen maand op!" Maar ja, Vinnie kreeg telkens weer zijn zin. Hij kocht ook nieuwe banden, omdat hij de oude zat was. Daar zat nog voldoende profiel op, maar daar was ie op uitgekeken.
Een andere jongeman stond bekend als bietser. Hij kreeg of kocht gebruikte bougies, want een nieuwe kon ie niet betalen. Een (goede) gebruikte kon ie voor een gulden krijgen. Dat gold ook voor kabels enz.
Op een dag komt ie binnen en vraagt : "Wat kost die scooter?" Hij wees naar een rode Yamaha. Na de prijs genoemd te hebben legde hij het aankoopbedrag cash op de toonbank! Op mijn reactie van "Heb je de loterij gewonnen of zo?" zei hij : "Nee, mijn zus is jarig en toen gaf ze mij het geld voor een nieuwe scooter." Met dat grote bedrag in zijn kontzak was ie met de bus naar de winkel gekomen.
Er waren wel meer gevallen waarin we liever geen vragen stelden en ons slechts afvroegen : "Waar komt dat geld vandaan?"