Op weg naar huis kwamen Fenna en ik plots een loslopend keffertje tegen. Het was een Yorkshire terriër. Ik noem die beesten meestal k*tkeffers. Even later zag ik een tweetal meisjes, waarvan een met een riempje in haar hand. Ze liepen merkbaar te zoeken. Ik herkende het beestje en de kids. In het verleden hadden de ouders ook zo'n keffertje, dat ze buiten los lieten lopen. Je kent het wel : deur open en wegwezen. Het moest zichzelf maar uitlaten. In de tuinen van omwonenden. Die kleine rat kwam ook telkens keffend en grommend op ons af. Ik heb Fenna toen een keer haar gang laten gaan.
Nu hebben ze dus een pup van hetzelfde ras. Dit was de eerste keer dat ik dat beestje los zag lopen. Het kwam direct op Fenna af. Weer liet ik Fenna haar gang gaan, maar blijkbaar had ze in de gaten dat het een pup betrof. Ze hield zich in en het bleef beperkt tot een grom, die niet veel indruk maakte bij de pup.
Omdat het de beide meisjes niet lukte de pup te pakken te krijgen, stelde ik voor het in onze tuin te lokken. Ik had gezien dat het een reutje was. Ik deed het hekje open en liep met Fenna de tuin in. Vervolgens riep ik de pup, die al op het pleintje rondrende. En ja hoor, het kwam op mijn geroep af. Aangetrokken door Fenna's geur (denk ik, ik gebruik geen aftershave met feromonen) liep het zo de tuin in. Ik had Fenna vlug onder de overkapping gedirigeerd, want de tuin is immers haar territorium. De beide meisjes hadden zich vooraf verdekt opgesteld. Ik riep ze en zei hen het hekje achter hen dicht te doen. Het duo was dolblij dat ze hun keffertje weer konden aanlijnen. Het oudste meisje vertelde, dat de pup ontsnapt was toen de voordeur openstond. Dat klonk mij bekend in de oren. Ik vertelde hen nog even mijn ervaringen met hun vorig hondje. De oudste beloofde beterschap en bedankte mij voor de hulp. Hopelijk denkt het hondje er niet anders over nu ik hem in de val gelokt heb.