Zaterdagmiddag, herstellend van de getrokken verstandskies, volgde ik een tv programma van Jacobine met als titel : Mantelzorger voor je broer of zus. Ik geef toe dat tijdens de uitzending weer flink wat omhoog kwam borrelen bij mij. Het ging er voornamelijk om, dat de buitenwereld nauwelijks enig idee had wat mantelzorg in zo'n geval met de verzorgende doet. Dat komt omdat je dan leeft in twee werelden : een van zorg en de 'gewone' wereld. In de gewone wereld merkte niemand iets van wat ik deed. Ik ging op de dinsdag en donderdag naar mijn broer. Ik had daarvoor pas een nieuwe baan en de situatie met mijn werkgever besproken. Die gaf mij de vrijheid om twee of meer dagen per week vrij te nemen. Iets waarvoor ik nog steeds erg dankbaar ben. Immers, ik was niet anders gewend dan dat in de IT detacheringswereld elk uur geld moest opleveren.
In die periode van zorg heb ik veel over het leven geleerd. Terugkijkend heb ik qua importantie meer geleerd van de levenslessen van vooral mijn familie, dan van het werk dat ik gedaan heb. Met wat aanpassingen in mijn aanpak (ik zorgde toen slecht voor mezelf) zou ik zo'n zorgtaak weer op me willen nemen. Ik hoop alleen dat het niet meer nodig zal zijn.