Gisteravond stuitte ik al dolend door de muziekvideo's op YouTube op een interview met Barry Gibb. Het nog enige in leven zijnde lid van de Bee Gees. De groep die ik leerde kennen in de jaren 60 van het nummer Spics and specs. In die tijd gold ons landje als testplaats van veel popgroepen voor hits. Als het hier een hit werd, werd het een wereldhit. Zo was dat toen in die boomer-tijd.
Het interview (waarvoor een hele dag uitgetrokken was) ging uiteraard over de Bee Gees maar ook over het overlijden van zijn broers, Robin en Maurice en zijn jongste, Andy. Sommige uitspraken van Barry over het missen van zijn broers herkende ik. In tegenstelling tot mijn eigen ervaringen, had Barry ten tijde van het overlijden van zijn broers minder contact met hen vanwege wat meningsverschillen. Hij vindt het wel jammer en weet dat ie daarmee zal moeten leven. Muziek helpt hem het verlies van zijn broers te verwerken.
In het algemeen vond ik het interview erg goed gedaan. De presentatrice(?), Rahni, die het interview afnam deed dat op een respectvolle manier en vooral zonder zich zelf op de voorgrond te willen plaatsen. Ze liet Barry aan het woord en leefde met hem mee. Even werd er gepauzeerd, toen de emoties Barry te veel werden. Ik denk dat ze geen mooier compliment kon krijgen dan dat van Barry Gibb zelf. Hij zei dat hij niet eerder gehuild had en het een heel mooi gesprek en zelfs een heel mooie dag vond. Het interview had een haast therapeutische uitwerking op Barry. Hij kwam uit het gesprek met een acceptatie van het feit dat zijn broers er niet meer zijn. Nou, dan heb je het als interviewer heel goed gedaan.