Vanavond ga ik weer kijken naar het tv programma Eindelijk thuis. Ik vind het een interessant programma, net als Spoorloos. In beide programma's zie ik geregeld dezelfde zaken naar voren komen, zoals adoptie, opstandig gedrag in de puberteit en het gevoel van geadopteerden iets wezenlijks te missen en/of verloren te zijn geraakt op deze wereld.
Ik ga het niet hebben over de quasi adopties, waarin baby's en kinderen gewoonweg van hun ouders gestolen zijn. Nee, ik ben vooral geboeid door het gevoel wat die zoekende, geadopteerde mensen hebben. Laatst zag ik een jongeman, die als kind een halfjaar na de adoptie in een kindertehuis terechtkwam! Een zeer schrijnende en traumatische situatie. De jongeman was als kleuter pardoes uit zijn omgeving geplukt en van Brazilië naar Nederland overgebracht via een adoptie. Wat hij hier heeft moeten meemaken heb ik als onvoorstelbaar schrijnend ervaren. Wat een ellende! Er zat iets in die jongeman, dat hem het gevoel gaf dat hij niet hier hoorde te zijn. Hopelijk heeft het weerzien met zijn geboorteland en stad hem goed gedaan.
Adoptie klinkt zo mooi, maar er is ook een andere kant. Zeg maar rustig een zeer donkere kant.