Toen ik dezelfde kant opkeek, schrok ik. Mijn hart ging opeens tien keer zo hard tekeer en ik kreeg een brok in mijn keel. Tussen de struiken door zag ik een zwarte hondenkop. Eerder een kopje want het was van een pup. Niet zomaar een pup, maar een bouvier-pup. Ik dacht dat Zorro daar naar ons stond te kijken! Ik had zijn baas niet eens opgemerkt. Die stond op het pad, achter hem.
Ik heb de kleine Zorro even geaaid. Hij keek me zo, eh ja zo apart aan. In gedachte zei ik vanzelf : "Dag lieve Zorro!" en ben toen snel weer doorgelopen. zijn baasje zal thuis wel gesproken hebben over die rare man met dat hondje. Ik kreeg direct weer dat gevoel van die dag dat mijn dierbare hulphond Zorro onverwacht overleed.
Er zijn ook momenten geweest, waarop ik overleden familieleden denk te zien. Ik kreeg toen ook dezelfde emotie. Een heel kort weerzien gevolgd door een abrupt afscheid met alle emoties die daarbij horen. Ik merk dan vooral dat hun afwezigheid net als die van Zorro nog steeds flink aan me knaagt.