Lang geleden volgde ik een aantal sessies over spiritueel leiderschap. Erg interessant, maar voor mij ook erg herkenbaar. Bijna gewoon, zeg maar. Op een positieve manier omgaan met het innerlijk kompas. Dus niet vanuit de hiërarchie, maar vanuit mezelf. Relaties leggen tussen wat ik zelf aangenaam vind en het werk wat (door mensen!) gedaan moest worden. Daar doorheen geweven het bekende 'wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe het een ander niet'. Spiritualiteit staat los van een religie. Hij heeft o.a. te maken met inlevingsvermogen en compassie, geloven en vertrouwen in anderen en jezelf, rust in de hoofden en fijne relaties. Al eerder heb ik geschreven dat ik die manier van leiderschap erg mis. Vooral bij de dames en heren politici. Ik kan me daarom niet voorstellen, dat mensen die tienduizenden in de ellende gestort hebben, na een aftreden doodleuk weer ten tonele verschijnen. Gewetenloos leiderschap noem ik dat. Vooral omdat ze geen haast maken om die mensen in psychische en financiële nood alsnog en met de hoogste prioriteit te helpen. Dat soort gewetenloze leiders zijn alleen met zichzelf bezig. Die gewetenloosheid was / is(?) zelfs een van de functie-eisen voor leidinggevende functies. Hij zit volgens de ouderwetse manier van leidinggeven verpakt in de eis van een zakelijke en/of resultaatgerichte instelling.